MY FAMILY HATES ME

KABANATA 2

Miracle's POV...

Nakatulala ako ngayon sa kawalan at  dinidibdib ang lahat ng sakit na gawa-gawa sa aking mga kapatid.  It really hurts like hell, namamaga na ang dalawa kung pisngi ngayon. Maraming sumasagi sa utak ko ngayon gaya ng kapatid ba talaga nila ako? Ba't ba tinatrato nila ako ng ganito? Can't they listen to my explanation before hurting me? Ano bang kasalanan ko para parusahan ng ganito. Kahit sina mami't daddy hindi man lang ako pinagtanggol!

Sniffle~~~~~sniffle

Akala ko manhid nako?! Na dina ako masasaktan sa gagawin nila sa akin pero punye** trinaydor ako sa aking emosyon.
It was a very hard for me.

Ilang oras narin ako rito sa kuwarto umiiyak at nag mumukmok  ngunit ni isa sa pamilya ko hindi man lang ako kinumusta o nanghingi ng tawad sa ginawa nila sa'kin HaHAHA ganun sila ka heartless pag dating sa'kin.Pero okey lang pamilya ko pa rin sila eh at mahal ko sila ng lubusan.

Napagod din ako sa kakaiyak at hindi kona namalayan na nakatulog na ako.

KINABUKASAN...

Steven's POV...

Okey na kaya ang inaanak ko? Tanong ko sa'king sarili. Kagabi paiyon umiiyak sa kaniyang kuwarto. Puntahan ko na lang.

I was right now in the kitchen to fetch some food for miracle to eat and I saw the whole family laughing each other except miracle.

"Bat ba ganun niyo tinatrato ang kapatid niyo? Hindi man lang niyo naisipang tawagin siya para pakainin? And worst why do you treat miracle like that brother?" mahina kong sabi habang nakatitig sa kanila. Magiging emotional na naman ako kaya pumaroon na agad ako sa kuwarto ni miracle.

Each step I take patungo sa room ni miracle ay napakabigat. Hindi ko kase nasamahan si Miracle kagabi para patahanin siya dahil nagkaroon ng problema sa opisina. Kaya walaa akong magawa sa inaanak ko.

I was kinda guilty....

Andito na ako sa harap ng pintuan ng inaanak ko. Huminga muna ako ng malalim bago kumatok.

Miracle's POV...

Naalimpungatan nalang ako ng may kumatok sa pintuan, agad ko namang binuksan. Nagbabasakali na baka si mami't daddy o di 'kaya sina kuya. Pag bukas ko ng pinto ay nakita ko si uncle Steven roon nakatayo habang mayroong hawak hawak na food. I was kinda disappointed but still nakayanan kong ngumiti dahil sa kabila ng mga hinanakit na natatanggap ko sa aking sariling pamilya meron paring taong nagma malasakit sa akin.

Alam niyo I really wished na sana ay iimbitahin ako nina mom or dad o kina kuya para kumain samasama sa isang hapag kainan, bumili ng mga groceries o kaya mag shopping at mag celebrate at higit sa lahat ang gumawa ng mga memorable na memories. But it will still remain a wish...

"Are you okay naba anak?" nag alalang tanong nito sa'kin seguro nakita niya ang ekspresyon ko. Pero ano daw anak?

Kung kagabi my dear miracle ngayon naman anak HAHAHA napaka corny talaga nito ni uncle.

"A'nak? Kumain kana ng breakfast." he give me the plate na kanina ay bitbit niya. "Ako narin ang maghahatid sa iyo sa school anak" singit pa nito.

I don't know why kung bakit naluluha ako. I was kinda affected sa salitang anak. Ito ang paborito kung salita na gustong gusto kong marinig na akala ko sa pamilya ko maririnig.

"A-anak?! Ba't ka umiiyak? May nagawa ba akong mali" tarantang tanong nito sa akin.

Madali kung pinunasan ang mga luha na kumawala sa aking mga mata. It was a tears of joy ngapala I think.

"Wa_wala kang nagawang mali uncle. It's just I'm happy" wika ko, lumuluha parin ang mga mata ko HAHAHA napaka OA ng mga mata ko.

"Eh bakit ka umiiyak anak? May masakit ba? Gusto mo dalhin kita sa ospital para magpakonsulta? Magsabi kalang anak, if you need something ha?" Sunod sunod nitong tanong sa akin habang hawak hawak ang magkabila kong kamay.