ရွှေလက်ဖြင့်သာ ခေါ်တော်မူ

33

ရွှေလက်ဖြင့်သာ ခေါ်တော်မူ(အပိုင်း ၃၃)

မာမီကြီးနှင့်သမီးကိုကြည့်ပြီး ခင်အောက်ကိုပြန်ဆင်းထိုင်နေတုန်း ဒေါ်လေးတို့ပြန်ရောက်လာကာခင့်ကို မျက်မှောင်ကျုံ့၍ကြည့်ကြလေသည်။ ခင်ကမသိသလိုလေးမာန်ချီပြီးထိုင်ကာ ခြေချိတ်ထားလိုက်၏။မာမီကြီးအမွေဖြတ်စွန့်လွှတ်ခဲ့ပေမဲ့ မခေါ်ချင်ရင်သာရမည်။မတော်ချင်လို့ကမရသေးပေ။

"ဘာလာလုပ်တာလဲရူဘီ"

ခင့်ကိုပြန်တွေ့တိုင်း မေးသည့်မေးခွန်းက ဘာလာလုပ်တာလဲဟူသည့်မေးခွန်းတွေကြီးပဲမို့ ခင်နူတ်ခမ်းတစ်ချက်မဲ့ပြလိုက်၏။

"ကိုယ့်အမေအိမ်ကို ပြန်လာလည်တာလေ ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"မင်းအမေသိလား၊မင်းရောက်နေတယ်ဆိုတာ"

"သိတယ်...အခုသူ့မြေးနဲ့အိပ်နေလို့ထိုင်စောင့်နေတာ"

ခင့်စကားကိုမယုံသလိုနှင့် ကြည့်နေသည့်ဒေါ်လေးတို့ကြောင့်ခင်စိတ်ဆိုးပေမဲ့ ဘာမှမပြောဘဲမာမီကြီး ဆင်းလာသည်ထိစောင့်နေလိုက်၏။ထို့နောက် အချိန်အတော်ကြာကြာထိစောင့်ပြီးမှ မာမီကြီးကအပေါ်ကနေတစ်ယောက်ထဲဆင်းလာလေသည်။ ခင့်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ.. ..

"အပေါ်မှာ ကလေးတစ်ယောက်ထဲအိပ်နေတယ်။ နိုးတဲ့ထိစောင့်ပြီးမှ ခေါ်သွား"

"နိုးတဲ့ထိစောင့်လို့မရဘူးမာမီကြီး။ ဘေဘီ့ဒယ်ဒီပြန်လာရင်ထမင်းခူးကျွေးရဦးမှာ မအားဘူး။တစ်ခါထဲခေါ်သွားလိုက်တော့မယ်"

"သဘောပဲ"

မာမီကြီးမခေါ်စေချင်မှန်း ခင်ရိပ်မိပေမဲ့ တမင်တကာခေါ်ပြီးပြန်လာခဲ့လိုက်၏။ အိပ်ပျော်နေသည့်သမီးကို ချီပြီးဆင်းရသည်မှာမသက်သာလှပေ။

"တက္ကဆီနဲ့လာတာလား၊ တက္ကဆီခေါ်လိုက်လေ"

မာမီကြီးသတိလှမ်းပေးပေမယ့် ခင်ခေါင်းခါလိုက်၏။

"လိုင်းကားစီးပြန်မှာ။ တက္ကဆီခက တစ်လစာလိုင်းကားဖိုးစာလောက်ရှိတယ်။ မတတ်နိုင်လို့"

ခင့်အသံလေးတိမ်ဝင်သွားလျှင် မာမီကြီးက မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ကြည့်လိုက်၏။ ပြီးတော့အိပ်ပျော်နေသည့် မြေးဖြစ်သူကိုလည်းကြည့်ကာ မျက်နှာလွှဲလိုက်လေသည်။