ⓊⓎⒶⓃⒾŞ

Ateş 🔥

Koşar adımlarla polislerin arkasından gittim.
NE OLUR BENİ DE ALIN!!! Bende gidecem babamla!!!

Hanımefendi sizi alamayız kendi imkanlarınızla gelin lütfen!!! "

Babaaa!!!!
Babaaa gelecem bekle beni!!!

Asfalta çıkıp hemen bir taksi çevirip polis karakoluna gitmesini söyledim. Bir yandan sağanak yağan yağmurlar sani üzüldüğümü anlamıştı. Sanki içimin yangınını farkındaydılar ve içimdeki kor ateşi söndürmek için usulca ve sağanak bir şekilde yağıyordu. Taksi karakola geldiği gibi indim aşağıya. Hızlı ve koşar adımlarla karakola girip :

---Babam nerde!!! Nerde babam nerede tutuyorsunuz babamı! O suçsuz suçsuz!!! Bana babamı gösterin.

-Hanımefendi lütfen bi sakin olun!

Bak babam burada babam geldi demin beni ona götürün lütfen!!!

Gözyaşlarıma hakim olamıyor kendime de engel olamıyordum! Artık uyanma vaktiydi gözümü açmam lazımdı! Babam son çarem Di! O benim tek ailemdi!

-Babam nerde polis bey babam nerde?

-Ne oluyor burda? NE bu gürültü.!!

Başkomiserim hanımefendi babasının geldiğini iddia ediyor, kendisini sakinleştiremiyoruz babasını görmek istiyor!

--Hanımefendi Bi sakin olun lütfen! Tamam babanıza götüreceğim sizi ama lütfen önce Bi sakin olun şöyle bir oturun.

Titriyor ve korkuyordum, güçsüz bedenim artık beni taşıyamayacak haldeydi. Neden bu hale gelmiştim, annem yok babam yok kimsem yoktu. Kırk yerimden ihanete uğramış gibi hissediyordum kendimi. Kimsesiz olmak yeniden var olmak gibiydi. Yeniden adım atmayı öğrenmek yeniden emeklemek gibiydi. Yeniden doğmak yeniden ben olmak gibiydi.

-Tamam şimdi sakince otur, babanın ismi neydi?

Mehmet Mehmet babamın ismi.
Nerde babam iyimi?

--Şşş tamam sakin ol, evet şu an iyi A önce getirmişler bizim ekipteki arkdaşlar. Üzgünüm ama sanırım birisini vurmuş sen olayı biliyor musun?

Usulca başımı yere eğdim....

--Ben şey, babam babam annemi... Annemi vurdu, ama yemin ederim bakın yemin ederim o suçsuz. İstemeden yaptı bilerek yapmadı.!

-Tamam sakin ol, bak senden sakin olmanı istiyorum. Bu gün ifadeden sonra evine gitmen gerekiyor bu gün babanla görüşmezsin, ifadesi alınıp yarın mahkemeye sevk edilecek. Mahkeme kararınca ne olacağına bakacağız.

-Hayır ben gitmem!! Gidemem. Ben onu yalnız bırakmam.

Bu kadar çaresiz ve bir o kadar da umut dolu bir kızdı. Gözlerinde yalvarışı belli oluyordu. Sanki babasından başka kimsesi yokmuş gibiydi. Niye duygusal davranıyordum kendine gel Kuzey!

-Neyse, biraz otur seni arkdaşlar ifade için çağıracaklar.

Titriyor ve korkuyordum. Ne olacaktı, zaten annesizdim ailem yoktu. Şimdi hiçkimsem yok. Babamı çıkarmazlardı biliyorum. Ama bir umut işte, içimde bir türlü bitmek bilmeyen bir umutla yaşıyorum ben.

Başımı omuzuma koyup gözlerimi bir saniyeliğine kapattıktan sonra

-Ne yapıyorsun burada?

Gelen sesle yine açtım gözlerimi. Başımda bekleme Ateşti.

-Ateş. Senin ne işin var burada.?

-Bir meselem vardı halletim. Senin asıl ne işin var burada? Niye evinde değilsin bu saate? Bu halin ne?