The Rules We Broke. Dylogia Rules #1 [ZAWIESZONE]

Rozdział 13

We wtorek obudziłam się chwilę po ósmej rano. Przeszywający ból głowy nie dawał mi spokoju, przez co byłam zmuszona podnieść się wcześniej niż było to konieczne. Podciągnęłam się na przedramionach i usiadłam na miękkim materacu. Z szafki nocnej wyciągnęłam jakieś tabletki przeciwbólowe i zażyłam jedną pastylkę. Popiłam ją dużą ilością wody, którą zawsze mam przy łóżku. Przeczesałam palcami dłoni swoje potargane włosy i oparłam się o zimną ścianę. Po chwili przypomniałam sobie wydarzenia poprzedniego wieczoru, które niestety nie okazały się być tylko złym snem.

Rozmowa z tamtym nieznajomym mężczyzną bardzo mną wstrząsnęła. Nawet nie jestem w stanie wyjaśnić, co dokładnie się ze mną wtedy stało. W sekundę mnie sparaliżowało. Nie byłam w stanie nic powiedzieć, ani się ruszyć. Szybko bijące serce nie pozwalało mi normalnie funkcjonować. Nie wiem jakim cudem udało mi się zebrać ostatnie siły i zadzwonić do Jayden'a.

Chłopak posiedział ze mną jeszcze chwilę i obiecał, że nic mi się nie stanie. Nie byłam pewna, czy mógł mi to zagwarantować na sto procent, jednak naiwnie w to wierzyłam. Albo chciałam wierzyć.

Niedługo potem udałam się do swojego pokoju, aby zdążyć przed ciszą nocną. Przebrałam się w za duży szary T-shirt i położyłam do łóżka. Nie potrafię stwierdzić, w którym momencie zasnęłam. Zmęczenie, jakie mi towarzyszyło tamtego dnia sprawiło, że w szybkim tempie odpłynęłam.

Rano stwierdziłam, że odpuszczę sobie wykład z prawa rzymskiego. Byłam zbyt roztargniona po ostatnim wieczorze, dlatego potrzebowałam chwili wytchnienia. Napisałam krótką wiadomość do Logana, z którym chodziłam na te wykłady, żeby wysłał mi potem notatki. Sama udałam się do łazienki i wzięłam gorący prysznic, który pozwolił mi na chwilę ukojenia.

Na spokojnie zdążyłam się przygotować na ten dzień. Ubrałam jasne dżinsy i szary sweter. Włosy rozczesałam. Postawiłam na lekki makijaż, jednak z większą ilością korektora niż zwykle, co i tak nie pomogło w pełni zakryć moich worów pod oczami. Na stołówce przygotowałam sobie kawę na wynos i ruszyłam w stronę swojego wydziału.

Przed wejściem głównym stał już Miller, który kończył palić swojego papierosa. Mimowolnie moje kąciki ust delikatnie drgnęły na jego widok.

– Jak się czujesz, Biedroneczko? – zapytał spokojnie, przydeptując niedopałek butem.

– Dokładnie tak jak wyglądam – odparłam bez entuzjazmu i oparłam się o barierkę, stając naprzeciwko niego.

– Czyli zajebiście – ocenił brunet, delikatnie się uśmiechając. Dlaczego zrobiło mi się ciepło na sercu? – Gotowa na statystykę? – zapytał po chwili.

– Mhm... – mruknęłam biorąc łyk kawy do ust. Ciepły papierowy kubek przyjemnie rozgrzewał moje skostniałe palce. – Nie mogę się już doczekać, czego nowego się dzisiaj nauczę – dodałam z lekkim sarkazmem.

– W takim razie chodźmy – odparł, otwierając przede mną drzwi i wpuszczając mnie do środka.

Udaliśmy się do odpowiedniej sali i zajęliśmy nasze stałe miejsca pod oknem. Chłopak zajął miejsce po mojej prawej. Między nami nastała cisza. W spokoju dopijałam swoją kawę, kiedy do pomieszczenia wszedł profesor Robertson. Zamknął za sobą drzwi i podszedł do biurka, na którym odłożył swoją skórzaną teczkę. Wyciągnął z niej plik kartek i podał je osobom w pierwszym rzędzie. Po chwili każdy miał je na swoich stolikach.

Tego dnia nie byłam poproszona o rozwiązanie zadania przy tablicy, co bardzo mnie cieszyło. Godzina zajęć minęła mi wyjątkowo szybko. Zapakowałam swoje rzeczy do torebki i opuściłam pomieszczenie, kierując się do strefy relaksu.