"Ben asiyim, kimseye boyun eğmem. Hırçınım, kimseyi dinlemem. Ben buyum! Seversen beni böyle sev. Sevmezsen de sevme, sanki seninle doğdum."
Diyen Zaniolo'ya baktım. Onu çok iyi tanıyordum, o böyleydi evet ama sözleri acıtmıştı. Yine de çoktan gerçe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gitme..."
Bugün ondan hiç beklemediğim hareketler yapıyordu ve bu beni oldukça şaşırtıyordu. Gitmememi ve yanında kalmamı istiyordu ama neden?
"Bakma bana öyle, kal işte. Yanımda biri olursa ancak kendime hakim olabilirim."
"Tamam ama neden birdenbire böyle oldun?"
Sorumla beraber elimi bırakıp yavaşça elini boşluğa bıraktı ve bana sırtını dönerek tekrardan suskunlaştı. Ben ise ona gerçekten yardımcı olmak istiyordum ve biliyordum ki anlatsa anlatsa bu haldeyken anlatabilirdi. Çünkü ilk tanıştığımdaki Zaniolo'ya büründüğünde yine aşılmaz duvarlar örecekti. Ama şimdi ise ne kadar kendini sıksa da biri dokunsa ağlayacak kadar çökmüştü.
Yatağın etrafından dolandım ve yüzünün dönük olduğu tarafa oturdum. Benim oturmamla ise bir anda sessizce anlatmaya başlamıştı.
"Bana dedin ya bugün, 'senin de anlamadığın bu. Dost dediğin herkesten önce koşan, herkesten daha iyi koruyandır ve şu bakışlarına bir bakabilsen anlardın nasıl duygusuz baktığını' diye. Bu bakışları canım gibi gördüğüm tek dostumu kaybedince öğrendim. Bu duygusuzluk ve en çok da intikam duygusu beni ayakta tutan tek şey. Ama gel gör ki şu an senin karşında öldü sandığım duyguları açığa çıkardım."
Hüzün, keder, özlem... Bu duyguları kaybetmeye çalışmıştı ama şu an hissettikleri tam olarak bunlardı.
Öyle masum ve öyle hüzünlü duruyordu ki şu an karşımda, gören ondan önce ağlamaya başlardı bu görüntü karşısında.
Ben de dayanamayarak yanında olduğumu hissetmesi ve anlatmasını istediğimi anlaması için elimi yavaşça saçlarına yerleştirdim. İlk önce şaşkınlıkla kafasını kaldırıp bana baksa da sonrasında gözlerini kapatıp devam etmemi istemişti. Ben de öyle yapıp ellerimi saçlarında gezdirmeye başladım ve tutamlarıyla çok yavaşça, varla yok arası oynadım.
"Bana şu an neler olduğunu bilmiyorum ama ilk defa böyle oluyorum. Senin karşında olmak istediğim adamdan bambaşka birine dönüştüm-"
Devam etmesine izin vermeyip araya girdim ve kapalı olan gözlerine baktım.
"Olmak istediğin adam değil olmaya çalıştığın adam. Ben bu kısacık sürede bile seni gördüm Zaniolo... Sen, neden bilmiyorum ama şunu biliyorum ki bu işe esirsin. Hem kendinle hem de bu bataklıkla savaşıyorsun. Sen bu savaşa alışmak istiyorsun, bunun için çalışıyorsun ama yapma bunu. Bırak, bırak kopacaksa kopsun fırtına... Belki altında kalırız ama üstündeki bu yüklerden de kurtulmuş olursun."
Sözlerimle gözlerini yavaşça açtı ve garip bir ifadeyle gözlerimin içine baktı.
"Neler olup bittiğini bilmeden bile birçok şeyi anlayarak buluyorsun. Sende çok farklı şeyler var Saygın... Seni bu savaşa sokmak istemezdi-"
