බංගලාවට එන කදු පාර දිගේ තනියම ඇවිදන් ආව එක ඇගට වගේම හිතටත් ව්‍යායාමයක් වගේ....
වතිලට බංගලාවේ ගේට්ටුව අරින මොහොත එද්දි ටිකක් මහන්සි දැනුනත් එයාව සන්සුන් වෙලා.....
හැමදේම හරියාවි කියලා හිතන මට්ටමට එයාගෙ හිත ආපහු හැදිලා...
ඉතින් එයා බංගලාව ඇතුලට ගිහින් පහන්‍යාට හාද්දක් දීලා එයා එක්ක හිනාවෙද්දි ඒ හිනාව හිතේ කහටක් නැති සම්පූර්ණ හිනාවක්....
ඇත්තටම මිනිස්සු හැමවෙලේම හිනාවෙන්නෙ මුළු ජීවිතේම රෝස මල් යහනාවක් වෙලා තියෙද්දිම නෙවේ...
හිනාවෙන්න හේතු අඩු මිනිස්සු එකම එක හේතුවක් හරි හොයන් හිනාවෙනවා.... වතිලත් ඒ වගේ.....
අඩන්න කොච්චර හේතු තිබ්බත් හිනාවෙන්න හේතු හොයනවා...
මෙ වෙලාවෙ වතිලගෙ හිනාවට හේතුව එයා ඉදගත්ත ගමන්ම එයාගෙ උකුල උඩ වාඩිවෙලා තොරතෝංචියක් නැතුව හුරතල් කතා කියන්න පටන් ගත්තා......
මිනිස්සු කීවට දුවෙක් ඕනෙ අවසාන මොහොතෙදි වතුර උගුරක් හරි දෙන්න කියලා ඒක එහෙම නෙවේ....
තාත්තෙක්ගෙ හිනාවට හේතුව දුවෙක්ගෙ හුරතලේ...දුවෙක්ගෙ ආදරණීයකම..... ඒ හැගීම්බර ලොකු ඇස්...
පහන්‍යාගෙ පුංචි අත් වතිලගෙ මූණ පුරා යනවා... තොල උඩින් තියෙන පුංචි පුංචි රැවුල් කොට වලින් අදිනවා.. කොණ්ඩෙන් අදිනවා....
වතිල පහන්‍යාගෙ පුංචි පුංචි කෝලම් වලට ඉඩදීලා බලන් ඉන්නවා...
ඉතින් වතිල එදා හවස් වරුවම ගතකරේ පහන්‍යාගෙ ස්කූල් වැඩ කියලා දෙන්න...... හුග කාලෙකින් ඒ වැඩ බලලා නෑ...
කොළඹ ඉදිද්දි ඒවා බැලුවෙ රොහානි නිසා වතිලට හුරුත් නෑ....
ඒත් පහන්‍යාගෙ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම වෙන එක දැන් වතිලගෙ වගකීම....
ඉතින් හවස හය විතර වෙද්දි පහන්‍යාගෙ කාමරේ පහන්‍යාගෙ ඇද උඩ පොත් වටේට තියාගෙන ඉදන් තාත්තය් දූයි දෙන්නම ස්කෝලෙ වැඩ.....
වතිල පහන්‍යාගෙ පොත් වල මැද තියෙන හිස් පිටු මොනවටද අහනවා..
පහන්‍යාගෙ හොර බැල්මවල් වලට රැවටෙන්නෙ නැතුව එයාගෙ පොත් වල වැරදි හදනවා....
දෙන්නම එකතු වෙලා හිනාවෙනවා...
"ඩැඩී දන්නවද මම ආසම සබ්ජෙක්ට් එක..මං ආසම ඉංග්‍රීසි වලට.... "
පහන්‍යා ඔලුව වන වන කියනවා.....
