" ..Βαδίζοντας σε επικίνδυνα μονοπάτια! "

Μια οικογένεια...

Μετά από λίγες μέρες...

Ο Μιχάλης είχε βγει από το νοσοκομείο με δική του ευθύνη βέβαια μιας και υπέγραψε για να φύγει...
Δεν άντεχε ούτε λεπτό παραπάνω εκεί μέσα και η γκρίνια που είχε ήταν ακόμα χειρότερη...
Οι οδηγίες που του είπε ο γιατρός να ακολουθήσει βέβαια ήταν πολύ αυστηρές και ήταν σίγουρος πως η Αθηνά δεν θα τον άφηνε να κάνει ούτε μια παρατυπία...
Τόσες μέρες στο νοσοκομείο δεν είχε φύγει από δίπλα του...
Ήταν συνεχώς κοντά του αλλά μέσα του ήταν σίγουρος πως δεν του είχε συγχωρέσει όλα όσα είχαν γίνει και ήξερε και ο ίδιος πως είχε δίκιο...
Δεν θα το άφηνε έτσι όμως και θα έκανε ότι χρειαζόταν για να ξανά κέρδιζε την εμπιστοσύνη της...

Η Αθηνά όλες αυτές τις μέρες ήταν συνέχεια δίπλα του και δεν τον άφηνε ούτε λεπτό μόνο του παρά μόνο όταν ήταν με την Φιλιώ...
Είχε δεχθεί να υπογράψει για να βγει μόνο αν άκουγε όλα όσα είπε ο γιατρός και φυσικά την ίδια...
Είχε φοβηθεί πολύ για εκείνον και κατάλαβε το πόσο πολύ τον αγαπά αλλά δεν μπορούσε να ξεχάσει και να του συγχωρέσει όλα όσα είχαν γίνει το τελευταίο διάστημα...
Στην Φιλιώ είχαν πει ότι ο Μιχάλης είχε ένα ατύχημα καθώς γυρνούσε από το εξωτερικό και θα χρειαζόταν κάποιο διάστημα μέχρι να γίνει εντελώς καλά αλλά δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο για την ζωή του...

Ο Τόνι με την Ειρήνη ζούσαν επιτέλους τον έρωτα τους ξέγνοιαστοι χωρίς να έχουν να σκεφτούν τίποτα...
Μετά από καιρό δεν είχαν πλέον προβλήματα να αντιμετωπίσουν και η αλήθεια ήταν πως τους φαινόταν λίγο περίεργο...
Ο Τόνι σκεφτόταν έντονα να κάνει το επόμενο βήμα με την Ειρήνη αλλά μέσα του φοβόταν μήπως η ίδια δεν ήταν ακόμα έτοιμη και ειδικά τώρα που είχε αναβαθμιστεί στην δουλειά της...

...

Ο Μιχάλης είχε κατέβει στο σαλόνι και την είδε να κάθεται στον καναπέ...
Διάβαζε ένα βιβλίο και είχε αφοσιωθεί σε αυτό...
Χαμογέλασε γλυκά και την πλησίασε από πίσω...
Παραμέρισε τα μαλλιά της και άρχισε να την φιλά στο λαιμό...
Η Αθηνά ακούμπησε το βιβλίο πάνω στο τραπέζι και γύρισε προς το μέρος του...
Αθ:Γιατί σηκώθηκες;...
Προσπάθησε να φανεί αυστηρή χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία όμως...
Ο Μιχάλης συνέχισε να την φιλά και έκατσε δίπλα της...
Την έπιασε από την μέση και την κόλλησε πάνω του...
Μι:Σε θέλω...ψιθύρισε πάνω στα χείλη της...
Αθ:Αυτό που έχεις στο μυαλό σου να το ξεχάσεις...τον απομάκρυνε απαλά...ο γιατρός ήταν συγκεκριμένος στις οδηγίες που μας έδωσε...
Μι:Σιγα-σιγά και όλα γίνονται...
Αθ:Δεν υπάρχει περίπτωση...του είπε ακάθεκτη...
Μι:Μου έχεις λείψει το καταλαβαίνεις;...
Ο Μιχάλης πήγε να την ξανά πιάσει από την μέση αλλά τον σταμάτησε...
Αθ:Μιχάλη πρέπει να μιλήσουμε πρώτα...έχουν γίνει πολλά και λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να πατήσω ένα κουμπί και να τα ξεχάσω όλα...
Ο Μιχάλης έβαλε ένα μαξιλαράκι πίσω του και έκατσε λίγο πιο αναπαυτικά...
Μι:Το ξέρω και έχεις δίκιο αλλά η αλήθεια είναι πως την φοβάμαι κιόλας...
Πήρε μια βαθιά ανάσα και την κοίταξε...
Αθ:Και πολύ καλά κάνεις που φοβάσαι...
Μι:Ότι και να πεις θα έχεις δίκιο σου είπα αλλά μπορώ να σου πω κάποια πράγματα πρώτα;...
Αθ:Μόνο επειδή είσαι τραυματισμένος και υπό ανάρρωση...
Του είπε πειραχτικά προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα...
Αθ:Σε ακούω...
Μι:Ο μόνος λόγος που εξαφανίστηκα ήταν για να την προστασία σας...το κύκλωμα που ήμουν μπλεγμένος με απείλησε ανοιχτά με την ζωή σου...
Αθ:Γιατί;...εγώ που μπλεκόμουν στις δουλειές σας;...ρώτησε χωρίς να καταλαβαίνει...
Μι:Από την στιγμή που αποφάσισα να είμαι μαζί σου κανονικά αυτόματα άρχισα να παίρνω αποστάσεις από αυτούς αλλά δεν άργησαν και το κατάλαβαν...αυτό βέβαια δεν τους άρεσε καθόλου και για αυτό η απειλή ήταν ξεκάθαρη...
Αθ:Και γιατί δεν μου μίλησες;...να μου πεις τι συμβαίνει;...
Μι:Ακούς τι λες;...τι να σου έλεγα;...ήδη φοβόμουν για την ζωή σου και όχι μόνο...είχαμε ήδη και την μικρή σπιτι...
Αθ:Και γιατί έπρεπε να φύγεις και να με κάνεις να πιστέψω ότι δεν με αγάπησες;...γιατί ήθελες να με κάνεις να σε μισήσω;...γιατί με πλήγωσες τόσο πολύ;...γιατί ρε συ Μιχάλη;...γιατί;...
Δεν άντεξε και ξέσπασε...
Έβγαλε από μέσα της όλο τον πόνο και τον θυμό που είχε μέσα της...
Ο Μιχάλης ένιωσε άθλια και τώρα κατάλαβε πόσο πολύ την είχε πληγώσει η εξαφάνιση του...
Την πλησίασε και της έπιασε το χέρι κλείνοντας το μέσα στο δικό του και με το άλλο της χάιδεψε την φουσκωμένη της κοιλιά...
Μι:Σε παρακαλώ πολύ μην κάνεις έτσι...δεν κάνει καλό και για το μωρό...
Αθ:Με έκανες να φοβηθώ για την ζωή σου αλλά και να χάσω την εμπιστοσύνη που σου είχα...αυτό μπορείς να το συνειδητοποιήσεις;...να το καταλάβεις;...
Μι:Το ξέρω και αυτό είναι κάτι που με πονάει πάρα πολύ αλλά έχεις δίκιο...εγώ σου προκάλεσα αυτό το συναίσθημα και δεν φαντάζεσαι πόσο άθλια νιώθω για αυτό...
Αθ:Όταν αποφάσισες να είσαι μαζί μου κανονικά γιατί δεν έκανες πίσω;...γιατί δεν άφησες να αναλάβουν άλλοι που μπορούσαν;...
Μι:Ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο της γυναίκας και του παιδιού μου...πως μπορούσα να αφήσω κάποιον άλλον να εκδικηθεί για εμένα;...πως;...
Το πρόσωπο του σκλήρυνε και στα μάτια του φάνηκε ο δικός του πόνος...
Η Αθηνά τον κατανοούσε απόλυτα πάνω σε αυτό το θέμα...
Σήκωσε το άλλο της χέρι και του χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο...
Μι:Μπορούμε να τα αφήσουμε όλα πίσω μας και να μου δώσεις μια ευκαιρία να σε ξανά κερδίσω;...
Την κοίταξε στα μάτια και με το βλέμμα του την παρακαλούσε να δεχθεί...
Η Αθηνά ήθελε τόσο πολύ να του πει αμέσως το ναι αλλά συγκρατήθηκε...
Είχε τις επιφυλάξεις της ακόμα...
Αθ:Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω...
Μι:Άσε με να προσπαθήσω τουλάχιστον...σε παρακαλώ πολύ...
Αθ:Θα δούμε στην πορεία...του χαμογέλασε γλυκά...
Εκείνη την στιγμή αποφάσισε το μωρό τους να δηλώσει την παρουσία του με μια κλωτσιά...
Ο Μιχάλης χαμογέλασε και έσκυψε δίνοντας ένα παρατεταμένο φιλί στην κοιλιά της...
Ανασηκώθηκε κάνοντας έναν μορφασμό πόνου και την πλησίασε...
Μι:Νομίζω πως η κόρη μου συμφωνεί μαζί μου...
Αθ:Πως είσαι τόσο σίγουρος ότι είναι κορίτσι;...
Μι:Δεν γίνεται τέτοια ομορφιά να μην μοιραστεί και στο δικό μας πλασματάκι...
Αθ:Δεν με ρίχνεις με τέτοιες μαλαγανιές...
Μι:Θέλω να πάμε μια βόλτα...
Αθ:Στο "θέλω" θα μείνεις...
Μι:Μαζί ρε παιδί μου...ξεφύσηξε αγανακτισμένος...
Αθ:Μπορείς να ξεφυσάς όσο θες αλλά θα κάνουμε ότι μας είπε ο γιατρός και το θέμα κλείνει εδώ...τον κοίταξε σοβαρά...πάω να ετοιμάσω το φαγητό για να φάμε...
Η Αθηνά σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα αφήνοντας πίσω τον Μιχάλη να ξεφυσάει συνεχώς...

...

Ο Τόνι είχε πάει να πάρει την Ειρήνη από το τμήμα και πήγαν μια μεγάλη βόλτα στην παραλία...
Ο Τόνι έβγαλε το μπουφάν του και το άπλωσε κάτω στην άμμο...
Έκατσε και την τράβηξε στην αγκαλιά του...
Το:Επιτέλους ρε παιδί μου...μπορούμε να κάνουμε μια βόλτα και να την απολαύσουμε...κοίταξε για λίγο την θάλασσα...
Ει:Μέχρι να σκάσει το επόμενο πρόβλημα...είπε γελώντας...
Το:Ελπίζω να αργήσει...ήδη έχουμε περάσει πολλά δεν νομίζεις;...
Ει:Περισσότερα από πολλά θα έλεγα...
Το:Για αυτό λέω ας το απολαύσουμε τώρα που μπορούμε...
Ει:Γιατί ήρθαμε εδώ και δεν πήγαμε να πιούμε έναν καφέ ή να φάμε κάτι;...
Ο Τόνι χαμογέλασε πονηρά και με μια κίνηση την έσπρωξε προς τα πίσω και βρέθηκε από πάνω της...
Το:Ήθελα λίγο χρόνο μαζί σου...να είμαστε μόνοι μας...της τόνισε...
Ει:Έχω την εντύπωση ότι θες να με εκμεταλλευτείς...
Το:Μάγος είσαι;...
Ει:Όχι,αστυνομικός...
Η Ειρήνη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του...
Το:Πολύ μιλάμε όμως...
Ο Τόνι της έκλεισε το στόμα με το δικό του...

...

Ο Μιχάλης με την Φιλιώ καθόντουσαν παρέα στον καναπέ μιας και η Αθηνά έπρεπε να φύγει για λίγο στο γραφείο για ένα θέμα που είχε δημιουργηθεί...
Φι:Πονάς;...τον ρώτησε ανήσυχη...
Μι:Όχι,κοριτσάκι μου...την καθησύχασε...μια χαρά είμαι...μην ανησυχείς...
Φι:Η Αθηνά που πήγε;...
Μι:Στο γραφείο γιατί κάτι έγινε στους ελαιώνες και έπρεπε να πάει...
Φι:Ελπίζω να μην αργήσει πολύ γιατί θέλω να δούμε ταινία όλοι μαζί...
Μι:Δεν νομίζω να αργήσει αλλά μέχρι να έρθει αν θες μπορούμε να ψάξουμε παρέα για ταινία...
Φι:Ναι,αμέ...
Μι:Πιο πριν όμως μπορούμε να μιλήσουμε λίγο;...την ρώτησε κάπως αμήχανα...
Η Φιλιώ κούνησε το κεφάλι της και περίμενε να ακούσει...
Μι:Η Αθηνά έχει γενέθλια σε δύο-τρεις μέρες και θέλω να με βοηθήσεις να της ετοιμάσουμε ένα πάρτι και διάφορες εκπλήξεις...τι λες;...
Φι:Και το ρωτάς;...τον ρώτησε χαρούμενη...φυσικά και θέλω να σε βοηθήσω...
Μι:Ωραία,οπότε θα σου εξηγήσω αύριο τι ακριβώς θα κάνουμε και να μου πεις και εσύ τις δικές σου ιδέες...
Φι:Θα φτιάξουμε πολύ ωραία πράγματα και είμαι σίγουρη πως θα της αρέσουν πολύ...
Μι:Επειδή όμως είναι έκπληξη όλα αυτά δεν θα της πούμε τίποτα εντάξει;...
Φι:Μην ανησυχείς...δεν μου ξεφεύγει τίποτα...
Η Φιλιώ τον πλησίασε και για πρώτη φορά τον αγκάλιασε...
Ο Μιχάλης χάρηκε τόσο πολύ αλλά δεν ήθελε να την τρομάξει για αυτό και ανταπέδωσε την αγκαλιά χωρίς όμως να την φέρει σε δύσκολη θέση...
Έτσι τους βρήκε η Αθηνά και η συγκίνηση της ήταν απερίγραπτη...
Τους πλησίασε και έκατσε δίπλα τους...
Αθ:Έχω χωράω στην αγκαλιά ή περισσεύω;...ρώτησε και τους χαμογέλασε...
Ο Μιχάλης την τράβηξε και εκείνη κλείνοντας τες και τις δύο στην αγκαλιά του...
Ένιωθε τόσο ευτυχισμένος εκείνη την στιγμή...
Είχε στην αγκαλιά του την οικογένεια του...
Τίποτα δεν ήταν πιο πάνω από αυτές τις δύο και από το μωρό που θα ερχόταν...
Η ζωή μπορεί να του πήρε μια γυναίκα και ένα παιδί αλλά του το ανταπέδωσε με τον καλύτερο τρόπο...
Του χάρισε ξανά μια οικογένεια και αυτήν την φορά θα έκανε ότι χρειαζόταν για να μην τους χάσει ποτέ ξανά...