Βαριόταν αφόρητα. Η τελευταία ώρα δεν περνούσε με τίποτα. Αυτά τα μαθήματα στη σχολή, Παρασκευή απόγευμα, έπρεπε να διώκονται ποινικά !!
Κοίταξε άλλη μια φορά το ρολόι του και ξεφύσηξε απελπισμένος. Ακόμα είκοσι λεπτά και μετά θα ήταν ελεύθερος για ένα Σαββατοκύριακο σούπερ. Σε τρεις ώρες ο Κωνσταντίνος θα προσγειωνόταν στο Μακεδονία, σε τέσσερις ώρες θα ήταν μαζί, αγκαλιά, πιθανότατα ιδρωμένοι και χωμένοι κάτω από τα παπλώματα. Είχε να τον δει τέσσερις ολόκληρους μήνες και η αδημονία του χτυπούσε κόκκινα από το πρωί. Θα περνούσαν παρέα τα φετινά Χριστούγεννα. Δεν ήθελε κάτι άλλο.
«Είχα την εντύπωση ότι μόνο εγώ βαριέμαι τόσο πολύ». Η ψιθυριστή φωνή από τα δεξιά του, τον έβγαλε ξαφνικά από την ονειροπόληση. Γύρισε αργά και αντίκρισε ίσως το πιο όμορφο, αψεγάδιαστο πρόσωπο που είχε δει ποτέ του. Τα μεγάλα πράσινα μάτια του ήταν καρφωμένα σε ένα χαρτί που μουντζούρωνε μπροστά του. Χαμογελούσε συνωμοτικά.
«Δεν βαριέμαι ιδιαίτερα. Απλά νομίζω ότι αυτή η τελευταία ώρα έχει κρατήσει περίπου δύο μέρες» απάντησε καθώς κοιτούσε και το δικό του μουντζουρωμένο χαρτί. Του ξέφυγε ένα αμήχανο γελάκι.
Γύρισε αργά και τον παρατήρησε. Εύσωμος αλλά γυμνασμένος. Ντυμένος σωστά. Χαμογελαστός. Απίστευτο χαμόγελο, σκέφτηκε. Μεγάλη φράντζα επιμελώς προς τα πίσω. Εννέα στα δέκα χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Αν δεν είχε πει ότι τσεκάρει τις παρουσίες, δεν υπήρχε πιθανότητα να έρθω» είπε χαμηλόφωνα το εννιάρι.
Χαμογέλασαν και οι δύο κοιτώντας αυθόρμητα τον καθηγητή τους που αρκετά μέτρα μακριά τους μιλούσε ακατάπαυστα.
«Είμαι ο Λεωνίδας» συμπλήρωσε.
«Βασίλης» απάντησε αμέσως εκείνος. «Χαίρομαι πολύ. Πως και δεν σε έχω ξαναπετύχει στο αμφιθέατρο τέτοιες ώρες»;
«Δουλεύω από νωρίς σε ένα μπαράκι τα τριήμερα» αποκρίθηκε ο Λεωνίδας. «Και αυτές συνήθως είναι οι ώρες που είμαι ξάπλα για να την παλέψω μετά. Προχθές είδα το mail που μας έστειλε για τις παρουσίες ε και να μια. Παρών με το ζόρι».
«Που δουλεύεις»; Ρώτησε ο Βασίλης
«Στο Conrado, στο κέντρο. Να έρθεις για ποτάκι, όποτε θέλεις».
«Ναι» βιάστηκε να απαντήσει ο Βασίλης. «Δεν έχω πάει ποτέ εκεί αλλά έχω ακούσει ότι παίζει καλή φάση»
Τον ήχο του κουδουνιού ακολούθησε ο γνώριμος σαματάς ογδόντα περίπου ατόμων που ετοιμάζονται βιαστικά να εγκαταλείψουν το αμφιθέατρο και να τρέξουν προς την έξοδο.
YOU ARE READING
Δύο Τρίτα (2/3)
Short StoryΜια φαινομενικά απλή φοιτητική γνωριμία. Τρεις νέοι γεμάτοι πάθος, δίψα για ζωή και έρωτα. Τι γίνεται όμως όταν το ένα τρίτο δεν είναι ακριβώς αυτό που δείχνει;
