The Stylish Assassin [formerly known as N.P.A.: Observer] (UNEDITED)

N.P.A.18

"People change, things go wrong, shit happens, but LIFE GOES ON"-unknown

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

************

UNEDITED (typos, grammar, etc.)

***N.P.A.18***

RAEL's POV

I'm driving as fast as I could, I can't let Ririn die on me!!

Patungo ako sa White Cloak HQ upang magamot si Ririn. Hindi ko siya hahayaan na mamatay ng basta-basta. Sa HQ ay may underground clinic kung saan dinadala ang mga nasusugatan na miyembro ng White Cloak, bihasa ang mga Doctor na naroon kaya alam kong may magagawa sila para iligtas si Ririn. Medyo natatanaw ko na ang HQ kaya mas lalo kong binilisan ang takbo ng aking kotse. Sa wakas ay nakarating na rin ako sa HQ agad kong binuhat si Ririn at mabilis na nagtungo sa loob ng HQ upang makahingi ng saklolo. Agad naman may lumapit at dunaluhan ako.

Ipinasok na si Ririn sa loob ng Operating Room at natanaw ko si Doctor Diego na tumatakbo patungo sa lugar ni Ririn. Bago pa siya makapasok ay hinawakan ko ito sa braso.

"Please Doc, save Ririn. Don't let her die"

"We will do our very best Rael" agad niyang sagot at tinanggal ang kamay kong nakahawak sa braso niya at tuluyan ng pumasok sa OR.

"Pl-please R-irin, don't d-ie. I-I know t-that y-our brave. P-lease don't l-et go" saad ko habang tumutulo ang mga luha ko.

For the past 20 years of my fucking life, ngayon lang ako umiyak ulit. And its all because of her. I remember the first day I met her.

-flashback-

The first time I met her, she was only 12 years old and I'm 14. Kasama niya ang parents at older sister niya na si Zellyka.

Zellyka was playing with the other kids on HQ, while Ririn was sitting below the big tree watching her sister. Kaya nilapitan ko siya.

"Hey! what's your name?" I ask. Unti-unti niyang inangat ang kanyang mukha at sumagot.

"Zephyrine" she answered me with a cold voice and expressionless face pero hindi ako natinag kahit na ganun siya.

"By the way I'm Rael Ventura" sabay lahad ko ng kamay pero tinitigan niya lang ito at muling tumgingin sa ate niya na nakikipaglaro pa rin. I felt rejected kaya binawi ko agad ang kamay ko at napakamot nalang sa ulo hanggang sa tinawag ako ng mga kaibigan ko sa HQ kaya iniwan ko nalang siya duon.

Two weeks has past pero ganun pa rin siya, hindi nakikihalubilo sa mga bata sa HQ. She would rather be alone and observe other people that playing or talking with them. Hindi ko alam pero tuwing pinagmamasdan ko siya sa malayo ay parang nagiging attracted ako sa kanya, she's pretty kahit na simple and plain lang siya. Kung tutuusin marami ng babae ang nagconfess sa akin pero hindi ko sila type. Hindi ko rin naman sila masisi kung magkagusto sila sa akin. I'm smart, handsome and talented, wala na silang mahihiling pa, pero sa kanya parang walang effect man lang even her ate liked me.

I don't know maybe I'm attracted to her because she's different from all the girls I've met and I'm challenged by her.

One time, we had a test na kailangan naming patamaan lahat ng targets at may accumulated points ang mga yun. Nauna si Zephy sa pagtama sa mga targets at lahat ay bulls eyes at dahil duon ay mas lalo akong humanga sa kanya. Ibang-iba siya talaga, hindi siya maarte tulad ng ibang babae at laging kalmado lang siya sa lahat ng bagay.