BANK Oneshots

Hartslag - Robbie

'En dan zijn we aangekomen bij ronde drie,' zegt Milo vrolijk tegen de camera. Vanaf hier neemt Matthy hem over. 'Ja, en nu komt het erop aan. Al onze kandidaten hebben een instrument ingestuurd waarvan ze beweren het te bespelen. Nu is het aan hen om hun instrument te pakken en een stukje voor ons te spelen, en wie weet komen we er dan eindelijk achter wie de echte muzikant is.' Naast me hoor ik Raoul lachen. 'Je ziet die Erik al kijken met zo'n hoofd wat zegt dat hij nu door de mand gaat vallen!' Alle vijf kijken we naar Erik die meteen zijn gezicht in de plooi probeert te trekken. 'Ja, zo kennen we er nog wel een paar,' lacht Koen mee.

'Maar goed,' pakt Matthy het weer op. 'Marloes, mag ik jou vragen als eerst je instrument te pakken?' De genoemde vrouw loopt naar voren en pakt van de tafel die aan de zijkant staat een trompet. 'Sow, een echte trompettiste,' zegt Milo enthousiast. 'Of een neppe die doet alsof ze een echte is,' vul ik Milo aan. Alle vier zwijgen we hierna, wachtend op het muzikaal intermezzo van Marloes. Ze zet de trompet aan haar lippen en speelt een deuntje dat niet al te ingewikkeld klinkt. Als ze klaar is, overleggen we even. 'Het klonk vrij simpel, maar dat kan ook een truc zijn,' begint Raoul. 'Ja, of ze heeft oprecht een weekje geleden voor het eerst een trompet opgepakt,' oppert Koen. Alle vijf maken we aantekeningen, maar gaan dan door naar de volgende kandidaat.

'Lars, wil jij jouw instrument pakken?' vraagt Matthy. 'Die jongen heeft de helft van deze instrumenten überhaupt nog nooit gezien,' hoor ik Koen naast me mompelen. Matthy giechelt zachtjes. Ook ik kan mijn lach niet onderdrukken. Al de hele aflevering lang maken we grappen over het feit dat Lars veruit de jongste is van alle kandidaten, dus het verbaast me niks dat Koen zijn opmerkingen klaar heeft staan. Lars pakt een blokfluit van de tafel. Bij het zien van dit instrument beginnen we allemaal te lachen. 'Hij zit ècht nog maar in groep 6!' zegt Raoul. Weer lachen we. Ook Lars laat met een glimlach blijken dat hij het een leuke opmerking vindt. 'Nou, Lars, laat maar horen,' zeg ik als we allemaal uitgelachen zijn. Lars begint te blazen op het ding en krijgt er de meest valse noten uit die ik ooit heb gehoord. Maar naast de vreselijke geluiden uit het instrument, hoor ik ook Matthys herkenbare lach. Naast mij ligt Koen bijna op de grond en ook ik kan mijn lachen niet inhouden. Met een trotse lach en een buiging sluit Lars zijn optreden weer af en neemt hij weer plaats op zijn plek. Naast me wrijft Raoul de tranen uit zijn ogen. 'Sorry Lars, ik word er gewoon heel emotioneel van,' zegt hij lachend. 'Maar jongens, wat vonden we hier van?' vraag ik, in een poging de aandacht weer bij het spel terug te trekken. 'Ja, schitterend,' zegt Koen. 'Ik denk dat als hij een echte muzikant geweest zou zijn en gedaan zou hebben alsof, het nog beter had geklonken dan dit, omdat een echte muzikant dit niet over zijn hart zou kunnen verkrijgen,' oppert Milo. 'Daar heb je een goed punt, Miel,' zegt Raoul die naast me zit. Alle vijf buigen we ons over onze kaartjes om aantekeningen te maken.

'Robbie,' klinkt er ineens van rechts. Ietwat verbaasd kijk ik om. Han staat met een telefoon in zijn handen en een serieuze blik op zijn gezicht. 'Robbie, kom. Het is voor jou en het is dringend.' Twee tellen blijf ik als versteend zitten. Iedereen weet dat deze opnames niet onderbroken mogen worden door iemand achter de schermen, dus het feit dat Han dit wel doet, geeft me al een naar onderbuikgevoel. Zijn doodserieuze, ietwat bezorgde blik doet mij snel opstaan en naar hem toe rennen. Ik voel de nieuwsgierige blikken van iedereen om me heen in mijn rug branden. Ik neem vlug de telefoon van hem over en leg het ding aan mijn oor. 'Met Robbie van de Graaf.' 'U spreekt met Marieke van het Catharina Ziekenhuis Eindhoven. Bent u een naaste van Jamie Dekker?' Mijn hart zakt naar mijn kleine teen. Nee. Niet mijn Jamie. 'Eh, ja,' stotter ik moeizaam. 'Het spijt me dit te moeten zeggen, maar ze heeft een ernstig ongeluk gehad en ligt nu op de IC. Ik verzoek u zo snel mogelijk te komen.'

De wereld staat stil. Alles staat stil. Ik weet niet meer hoe ik moet ademhalen en hoe ik moet bewegen. Machteloos laat ik mijn arm naar beneden zakken en weet mijn duim op het rode knopje te klikken. Plots voel ik de tranen achter mijn ogen branden. Mijn handen beginnen te trillen en ik bijt op mijn lip in een poging niet in huilen uit te barsten. Mijn blik vindt die van die van Raoul. De bezorgdheid in zijn ogen doet iets bij me knappen. Raoul weet niet hoe snel hij op moet staan zodra bij hem binnendringt dat het foute boel is. In die beweging valt zijn stoel om en struikelt hij bijna over de mijne, maar na zich hersteld te hebben, rent hij op me af. Zijn beide handen legt hij op mijn schouders en hij probeert oogcontact te krijgen. Mijn zicht echter, is wazig van de tranen en ik heb moeite om me te concentreren. 'Robbie, vertel me wat er is.' Hij klinkt lichtelijk streng, maar voornamelijk bezorgd. 'Jamie,' snik ik. 'Ze ligt op de IC.'