Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά

Επάνοδος

Pov Αννας

«Η αγκαλιά σου, του κορμιού μου
είχε ανέκαθεν, το σχήμα.»

Ένας ελαφρύς συριγμός αντηχεί στο δωμάτιο, αποσπώντας το βλέμμα μου. Προτού προλάβω να αντιληφθώ την προέλευσή του, το πάτωμα τραντάζεται. Τα γόνατά μου αρχίζουν να τρέμουν. Απλώνω τα χέρια μου για να διατηρήσω την ισορροπία μου, καθώς το πάτωμα βυθίζεται, κατεβάζοντάς με σε ένα μεγάλο λάκκο. Δεν μπορώ να ανασάνω, στο μέτωπό μου κυλάει κρύος ιδρώτας, κάνοντας τα μάτια μου να τσούζουν. Τρέμω τόσο πολύ που μετά βίας στέκομαι. Κλείνω τα μάτια μου. Σιωπή.
Το πάτωμα αρχίζει να υψώνεται και εγώ μεταφέρομαι στην επιφάνεια. Πέφτω στα γόνατα, αφήνοντάς την να με μεταφέρει και καλύπτω το πρόσωπό μου με τις τρεμάμενες παλάμες μου. Νιώθω τα πρώτα δάκρυα να με καίνε και την αμέσως επόμενη στιγμή ένας οξύς πόνος βάζει φωτιά στο αριστερό χέρι μου. Ο πόνος με περονιάζει ως το μεδούλι και ενώ η υστερία απειλεί να με σαρώσει, ακούω λέξεις μέσα από το μυαλό μου, λέξεις που με κάνουν να σταματήσω.

Φέρε τα χέρια στα πλευρά σου και σήκω όρθια. Δεν μπορώ. Μου είναι αδύνατον να κουνηθώ.

Σήκω πάνω, μην τα παρατάς. Τα γόνατα και η ραχοκοκαλιά μου προσπαθούν να με στηρίξουν δίχως κάποιο αποτέλεσμα.

Δεν έχω τον έλεγχο του σώματός μου.
Είμαι εγκλωβισμένη.
Είμαι εγκλωβισμένη.
Είμαι εγκλωβισμένη.

Οι σκέψεις ηχούν στο μυαλό μου επιδεινώνοντας την κατάρρευσή μου.

Μετά από ώρα, η φωνή σωπάζει.
Σωριάζομαι στο πάτωμα και κλαίω.

Τα αναφιλητά μου είναι τόσο δυνατά που ξυπνούν και εμένα την ίδια. Τα μουσκεμένα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και σοκαρισμένη κοιτάζω το κενό. Αμέσως κουνάω τα μέλη του σώματός μου για να βεβαιωθώ πως δεν έχω χάσει όντως αυτή μου την ικανότητα.

Η πόρτα του δωματίου ανοίγει διάπλατα και ο Δημήτρης τρέχει προς το μέρος μου ανήσυχος.

Δ: Είσαι καλά; Τι έγινε; Σε άκουσα να κλαις.

Χωρίς να το σκεφτώ, τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και εκείνος παγώνει, φανερά ξαφνιασμένος από την εκδηλωτικότητά μου, όμως μετά τυλίγει και εκείνος τα δικά του και με αφήνει να κλάψω πάνω του.

Και κλαίω.
Για εμένα, για την οικογένειά μου, για τον Δημήτρη, για το γεγονός ότι παρά λίγο να ήμουν νεκρή. Κλαίω για όλα όσα έχω χάσει, για κάθε τραύμα που έχω μαζέψει, για κάθε πληγή...Κλαίω για εκείνο το σημαντικό κομμάτι μου, που κάποτε κατακλυζόταν από χρώματα και φως ενώ τώρα στέκει κούφιο, σκοτεινό και άδειο.