Zawgi
ဆြန္းဂန္းအီ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးအတြင္းဝင္ေရာက္လာေသာျမင္းစီးစစ္သည္မ်ား။ လမ္းမွာရွိတဲ့ကေလးလူႀကီးမေ႐ြးအသည္းအသန္ေရွာင္ရွားရသည္။မဟုတ္ပါက ထိုျမင္းတို႔ရဲ႕ခြာေအာက္ခႏၶာေရာက္ရင္ေရာက္...မဟုတ္ပါကစစ္သည္တို႔ရဲ႕ဓားသြားေအာက္အသက္ေပ်ာက္ရေပမည္။
ထိုျမင္းမ်ားရဲ႕ခြာေတြရပ္တန့္သြားသည္ကေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ရဲ႕ေရွ႕။ ပန္းၿမိဳင္ထဲကဧည့္ႀကိဳလူႀကီးဟာအေျပးအလႊားထြက္ႀကိဳသည္။
" အာအီဂူး~ လူႀကီးမင္းတို႔ေရာက္လာၿပီပဲ...လာပါလာပါ အထဲဝင္ၾကပါ"
" ျပည့္တန္ဆာအိမ္ထဲဝင္ၿပီးတဏွာ႐ူးဖို႔မဟုတ္ဘူး...ဒီေရွ႕မွာငါတို႔စခန္းခ်ဖိဳ႕ပဲ"
ျမင္းစီးစစ္သည္ေတြရဲ႕အလယ္မွၾကားရတဲ့ဩဇာအျပည့္ႏွင့္အက္ရွရွအသံေၾကာင့္ထိုလူႀကီး၏ဧည့္ႀကိဳအၿပဳံးေတြေပ်ာက္ရွသြားသည္။
ျမင္းစီးစစ္သည္ေတြၾကားမွတိုးထြက္လာသည့္ျမင္းျဖဴေပၚကလူ။ ဝတ္စားထားတာကသားသားနားနားရွိၿပီးလက္ထဲမွာဓားရွည္ကိုကိုင္ထားသည္။ ခေမာက္ေစာင္းထားတာေၾကာင့္ သူရဲ႕ပါးလွပ္လွပ္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ထိုေအာက္ခိုလုံသည့္မွဲ႕နက္ကေလးကိုသာျမင္ရသည္။
ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔အကဲခက္လိုက္တယ္...ထိုလူကခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားတဲ့ခေမာက္ကိုလက္နဲ႕အသာပင့္တင္ၿပီးစူးစိုက္ၾကည့္လာျခင္းေၾကာင့္ဧည့္ႀကိဳလူႀကီးတုန္လႈပ္သြားသည္။
" ဟာ အရွင္!...အရွင္ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးကိုခြင့္လႊတ္ပါ...အရွင္မွန္းအမွန္မသိလိုက္ျခင္းပါ"
ျပာျပာသလဲဒူးေထာက္ဝပ္တြားသည့္အတြက္သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တစ္ဖက္ေကာ့တက္သြားသည္။ဒီ့ေနာက္ထို႔လူ႕ရဲ႕ေက်ာကုန္းေပၚဆြန္းဂန္းအီျပည့္ရွင္ အရွင္ဂြၽန္ေဂ်ာင္ဂုက ေျခတစ္ဖက္တင္ရင္းေျပာလိုက္ပုံဟာတည္ၿငိမ္ေပမဲ့ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ။
" အိုဝန္းဟီရဲ႕မ်ိဳးႏြယ္ေတြကိုအခုခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးစမ္း"
" ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔အိုဝန္းဟီကိုမသိပါဘူးအရွင္"
