account /taekook

34-bölüm~

İyi okumalar💎

Taehyungdan

Taksiye parasını uzatıp poşetlerimi aldım ve indim,eve yaklaşırken anahtari çantamdan çıkardım

Alişverişe gitmiştim,moralımı bozulduğunda bana iyi gelen şey buydu,bu sefer biraz abartmiştim sanırım ama olsun

Kapıyı açıp poşetleri yere bıraktım,bu gün yeni ayakkabımı giymiştim yürürken beni yormuştu çıkarmak iyi geldi

Önce mutfağa geçip su içtim,bu aralar çok susuyordum

Ardından poşetlerimi alıp salona geçtim ama karşımda Jungkooku görmemle elimden düştüler

"Yine nereden çıktın sen?"

Salondaki masa süslenmişti,güzel yemekler konmuş Şaraplar ve kadehler vardı

Salonda biraz süslüydü,koltukta bir kaç poşet ve etrafta gül yaprakları

"Sana sürpriz yapmak istedim ama bir türlü eve gelemedin"

"Evime nasıl girdin sen?"

Cebinden çıkardığı anahtarı önümde salladı,tabii ya ben vermiştim

"Neden geldin?"

"Belli değil mi?"

"Konuşmak istemiyorum seninle yorgunum"

"Sadece dinlesen? Kısa sürecek söz veriyorum"

"Peki söyle"

Bana yaklaşıp tam olarak önümde durdu,bakışlarında benim gözlerim vardı,normalde sevmememe rağmen onda beğendiğim acı parfüm kokusu içime doldu

"Taehyung.."

"Dinliyorum"

"Senden tüm kalbimle özür diliyorum"

"ne için? "

"Kendi sinirime teslim olup senin güzel kalbini kırıp duygularınını incittiğim için"

"Gerçekten mi?"

"Ne kadar pişman olduğumu tahmin bile edemezsin"

Elimi alıp kalbini üzerine yerleştirdi

"Sevgilim affet beni,seni gerçekten çok seviyorum"

"Ben.. "

"Sen benim karanlık yollarıma ışık saçan güneşimsin,yolumu kaybettiğimde bulmama yardım eden yıldızım,gördüğümde mutlu olduğum huzurum,her bir saç teline hayran olduğum insan,akan söz yaşlarının sebebi olduğum için kendimden nefret ettiğim kişisin,sen benim hayatımda öyle bir yerdesin ki yanımda olmadığın her an nefes almam zorlaşıyor,güzel gözlerin benim cennetim,dudakların ise cehennemi kabullendirecek bir günah küçüğüm,bir tanem,biricik güzelliğim benim her şeyimsin sen lütfen beni affet.. "

"Hyung.."

"Sensiz yapamam ben"

"Seni seviyorum"

"Bende seni,herşeyden çok"

Gülümsedi ve bana baktı

"Affettin o zaman beni?"

"Evet affettim ama bir daha böyle bir şey olursa kafanı kırarım"

"Olursa ben kendim kırarım bebeğim"

Bir eli yanağımdaydı,mümkün oldukça yakındaydık

Evet onu affetmiştim çünkü onsuz yapamazdım,hem her çiftin hayatinda küçük kavgalar olurdu değil mi?