YÜZBAŞIM / TEXTİNG +18

Bölüm 22: Şükürler Olsun

Yaşadığımı sanıp içten içe öldüğüm şu zamana kadar kendimden bihaberdim
Cihan hayatıma girdiği ilk saniye bunu bana kanıtlamıştı
Aslında yaşamadığımı ve artık yaşayacağımı

İçimde ki çocuk yaşamak için ağlıyordu fakat yaşamıyordu, yaşayamıyordu
Öldüğünü ise hiç mi hiç bilmiyordu

Kimsesiz değildim ama bu boşlukta yapayalnızdım

Cihan bana nefes olmuştu, yaşam olmuştu, yalnızlığıma bir el olmuştu

Korkuyordum
İliklerime kadar hissettiğim bu korku bana acı veriyordu
Bir anlığına hiç yaşamamış olmayı diledim
Hiç doğmamış olmayı

Evde tek başımaydım
Sabahın köründe çalan telefona uyanmıştım ama diyordum ya
Hiç yaşamamış olmayı dilerdim

Bir sürü cevapsız aramanın yanında tek bir mesaj vardı

Bir adres. Adresin altında ise büyük harflerle
"EĞER BİR SAAT İÇİNDE ATTIĞIM KONUMDA OLMAZSAN O ÇOK SEVDİĞİN SEVGİLİNİ ÖLMÜŞ BİL!" yazıyordu

Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü
Mesajı öylesine birinden alsam umursamazdım ama onu tanıyordum hem de çok yakından

Onca zaman sonra gözümden akan yaş içinde acıyı taşıyordu
Hem de en korkunç haliyle

Cihana haber veremezdim çünkü o mal herif dediğini yapardı
Korkuyordum

Yapacak bir şey yok Efsun
Sanırım filmimizin sonuna geldik

Yataktan kalkıp üzerime hızlıca bir şeyler giyip, anahtarı alıp evden çıktım

Yaşlarım sanki bana meydan okuyormuşçasına öyle hızlı akıyordu ki diğerinin izi silinmeden bir yenisinin daha izi kalıyordu yanaklarımda

Acı
Hayatımdan silinmemeye yemin etmiş üç harf iki hece

Kafamın içi öyle karışıktı ki ne ara arabaya binip ne ara inmiştim hatırlamıyorum

Ormanın içinde kimsesizliğin ortasında eski ama büyük bir depo vardı önümde

Gelen mesajla içimi bir ürperme sardı

"Daha bekleyecek misin Efsun?"

Sessizce "Allahın belası herif" diye mırıldandığımda yüzümde ki tüm yaşları silip derin bir nefes aldım

İçimden Cihana veda etmek öyle canımı yakıyordu ki
Buradan çıkabilir miydim onu bile bilmiyordum

Sonunda depoya girdiğimde burnuma dolan koku bir anlığına nefesimi kesmişti.

Ben etrafımda dönüp depoyu incelerken arkamdan gelen alkış sesiyle olduğum yerde taş kesildim.

"Demek ki isteyince gelmeyi başarabiliyormuşsun değil mi sevgili kızım?"

Karşısında ağlamamak için direnirken "Alınıyorum ama bana bakmayacak mısın?" dediğini duydum.

Yavaşça arkamı döndüğümde karşımda onu gördüm.

Babam olacak o şerefsiz herif.

O benim katilimdi ama bundan kimsenin haberi dahi yoktu.

Cihan'ın bile

Ve ben kendimi bu yüzden hiç affetmeyecektim.

"Ne istiyorsun benden Allah'ın cezası herif NE?"

"İnsan hiç babasına öyle der mi kızım, çok ayıp." dediğinde ne kadar savaşmış olsam da gözümden akıp giden yaşa engel olamamıştım.