Oy vermeyi ve satır arası yorum yapmayı unutmayın lütfen. Çok büyük motivasyon oluyor benim için. Teşekkür ederim şimdiden. Keyifli okumalar. 🤍
Tamino - Persephone
Redd - Boşlukla Dans
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Eğer bu ölümse ölümden korkmamalı. Onun güzel yüzünde ölüm bile güzeldi."
Francesco Petrarca
🖇️
BÖLÜM 2: "SEVGİLİ OYUNBOZAN."
İnsanlar acımı görmek için gözlerimin içine bakıyordu ancak gördükleri kocaman bir boşluktu. Ne acı vardı ne sızı. Herkes çehremi izliyordu bir ize rastlamak için ama dümdüz çorak bir toprak gibiydi suretim. Bacaklarıma bakıyorlardı düşecek miyim diye ama dimdik ayaktaydım. Ellerime bakıyorlardı titriyor muyum diye ama titremiyordum ben. Oysa yalnızca birkaç saniye önce babamın ölüm haberini almıştım. Yalnızca birkaç saniye önce dünya üzerinde hiç kimsem kalmamıştı. Yıllar sonra... Beni bırakıp gidişinin ardından geçen beş yıldan sonra gelen ilk haberinin ölüm haberi olmasını beklemiyordum fakat açıkçası az önce bu sahnede koşuşturan küçüklüğümün kahramanının ardından üzülmemeyi de beklemiyordum.
Duyduklarım içimde bir şeyleri değiştirmiş miydi emin değildim. Tek düşündüğüm beni bırakıp gittiği o gündü. Beni bırakıp gittiği ve bir daha hiç dönmediği o gün... O günün ardından onu aradığım onca zamana rağmen hakkında hiçbir şey öğrenemeyişim, ortadan bir anda kayboluşu ve bana yokluğundan başka hiçbir şey bırakmayışı, maddi desteğini çekmeyeceğini söyleyerek yaramı iyileştirebileceğini zannedişi, hiç kimseyi değil sadece beni terk edişi bir türlü silinip gitmiyordu zihnimden. Düşünüyordum. Evet, sevilesi bir insan değildim. Soğuktum. Bir duvar gibi dururdum. Bazen fırtınalarım eserdi. Dikenlerim vardı, evet. Ama yanımda duramayacağı kadar çok mu yakıyordum canını?
Bilmiyordum.
On sekiz yaşımdayken bu hayatın kucağına yaka paça atılacak kadar kötü müydüm kara mıydı kalbim bilmiyordum.
Babam dediğim adamın zamanın birinde koşup sığındığım tek adamken nasıl böyle ölüm haberini aldığım bir yabancıya dönüştüğünü bilmiyordum.
Yutkundum. Geçen saniyelerin ardından yalnızca yutkunabildim.
"Sezen!"
Adımı duydum. Birkaç defa ardı ardına çınladı adım kulaklarımda. Devam etti defalarca kez. Hiçbir şey diyemedim.
