7 yıl önce...
Küçük kız oyuncakları ile oynarken bir anda kapı açıldı.
Gelen annesinden başkası değildi."Ben döndüm evde yokken tuhaf birşeyler oldu mu Hazan?"Annesi her zaman soluktu. Ruhu,saç rengi,göz rengi kişiliği bile soğuktu Hazan a göre. "Hayır anne. Kardeşim de çok uslu durdu." Dedi Hazan. Annesi beşikte uyuyan çocuğa baktı. Kendisini aksine oğlu kocası gibi yeşil gözlere ve siyah saçlara sahipti."Kardeşin babana benzediği için çok şanslı." Ve yine aynı kelimeler. Hazan hergün aynı cümleleri duyuyordu.
Belki de Annesi kendi benliğini,dış görünüşünü sevmiyordu.
"Benim yemek hazırlamam gerekli. Sen kardeşinle ilgilen Hazan uslu durun."Dedi ve mutfağa gitti. Hazan kardeşine döndü ve onunla beraber oyun oynamaya başladılar. Kardeşi onun kızıl saçlarını çekiştirince güldü Hazan. Kardeşini çok seviyordu. Fakat Annesi Emre'yi,kardeşini daha çok seviyordu.
Bir anda kapı açıldı ve babası içeriye girdi. Yemek yemeye başladığında çok düşünmemişti. Belki de düşünmemeyi öğrenmesi gerekiyordu. 7 yıl sonraki en büyük pişmanlığı olacaktı bu.
Uyuma saati geldiğinde hemen uyudu.
***
Koridordan sızan ışıkla gözlerini açtı küçük kız. Babasını gördü. Kucağında erkek kardeşi vardı." Nereye gidiyorsun baba" diye sordu. Babası hiçbir şey söylemeden çıktığında arkasında annesinin gölgesini buldu. Annesinden tek bir söz çıktı. "Git ve uyu."
Yatağa girdiğinde hemen uyumuştu. Ancak babası nereye gitti merak ediyordu. Uyudu ve düşünceler anılarıyla beraber kayboldu.
***
Sabah boğazında iki el hissedince gözlerini açtı. Annesi onu boğuyor muydu?!
Ellerinden kurtulmak istese de Annesi küçük bedeninin üzerine oturdu.
"Seni doğurmamalıydım" gözleri yavaşça kapanıyor ve nefes alamıyordu. Annesinin gözyaşlarını yüzünde hissediyordu. Annesi son anda ellerini çekince balkon kapısına doğru yürüdüğünü gördü. "Affet beni Hazan belki benden daha iyi yaşarsın"
Annesi kendini aşağı bırakırken söylediği son şey bu oldu.
