Ciaran Academy: School of the Semideus

Chapter 1

CHAPTER I
"DESCENDANT"

EVERYTHING FEELS so confusing.

What kind of sin did I do in my past life to deserve this? Parang sabay sabay nagdasal ang mundo at naiwanan ang hiling ko.

A peaceful life was all I wanted.. But suddenly what was once impossible became my reality.

"Saan tayo ngayon?" Basag ko sa katahimikan.

Sumisilip na ang araw habang nalipad kami sa himpapawid. It was almost morning, there were no signs of rain either. Kaninang gabi pa kami bumabyahe.

"To seek refuge." Sagot ng lalaki habang nakatanaw sa harap ng chariot na kusang ginagalaw ng mga.. nilalang.

"Nasaan si Tita? Anong nangyari sa kanya? Anong mangyayari sa'kin?" Sunod sunod ang tanong ko. "Ano ang mga nasa bahay? Bakit.. bakit sa'kin nangyayari 'to?"

Humugot lang sya ng malalim na hininga.

"It's best if your questions would wait until we reach the city." Sagot nya lang bago ipinagkrus ang kanyang braso sa dibdib.

Nanatili ang seryosong tingin ko sa kanya.

"What are you?" I asked hesitantly.

Dinungaw ako ng itim nyang mga mata, devoid of any emotions at all. "Simply a child of someone they call important."

"Keep your questions to yourself. We're here."

Dumungaw ako sa gilid ng chariot na sinasakyan namin at napaawang ang labi nang makita ang mga malalaking gusali na pinapalibutan ng pader.

Isang siyudad, at sa gitna ay nakatayo ang malawak na estraktura. Mula sa taas ay kita dito ang mga nagkalat na estatwa ng mga tao.

Who are they?

The city was full of ancient looking buildings mixed with modern ones. Dahil umaga na ay nakikita ko na ang mga tao na naglalakad palabas sa mga gusali.

Dahan dahang bumaba ang sinasakyan namin, slowly getting closer to the huge building surrounded by statues.

Lumapag kami sa malawak na patag, sa harap mismo ng estraktura. It looked like an Academy.

Sinulyapan ko ang mga estatwa at naningkit ang mata. There were scribbles at the bottom of each statue. The letters resemble the ones in my book.

Bumaba ang tingin ko sa hawak kong libro. Hindi ko alam ang gagawin dito, at kung bakit mas importante pa ito kesa sa kaligtasan ni Tita. Inuna nyang iligtas ang libro na 'to kesa sa sarili nya.

"Back so early, Lonvardi?"

Tumabi sa'kin ang kakababa lang sa chariot na lalaki at sabay kaming napatingin sa bagong dating na nagsalita.

"Unfortunately," sagot ng katabi ko na nakapamulsa. "It irritates me to see your face so soon."

Tumawa lang ang kaharap namin na lalaki bago ako balingan ng tingin.

He had black hair with eyes as blue as the sky. He was smiling from ear to ear.

Napatingin ako sa kamay nya nang i-alok nya iyon sa'kin. I hesitantly shook his hand.