Przygody Kubusia

01 Kubuś wpatruje się

Kubuś spogląda w swoją świetlaną przeszłość. Ma pięć lat i ma na sobie tylko spodnie. Stoi z rozstawionymi nogami i rękami wyciągniętymi wzdłuż tułowia. Przed nim wielka jasność. Ktoś mógłby pomyśleć, że Kubuś przeżywa ekstazę, ...ale nie. Pięści, oczy i usta Kubusia są zaciśnięte. Jego ciało drży z napięcia. Coś jest nie tak z Kubusiem. Pomyślicie, że to brzmi głupio, ale Kubuś w gruncie rzeczy po prostu nie wie, co powiedzieć. Mówiąc precyzyjnie: Kubuś nie wie, co powiedzieć, ale przeżywa ten stan jako odmienny stan świadomości. Kubusia zamurowało. Musi przestać spoglądać w świetlaną przeszłość, ale nie potrafi. Czuje, że musi coś powiedzieć, ale nie znajduje słów. Głównie nie znajduje przymiotników. Przymiotniki, których szuka, muszą być podobne do sztyletów. Na razie jednak przymiotniki umykają Kubusiowi. I tak tkwi w drżącym bezruchu oko w oko z płomieniami świetlanej przeszłości. Zostawmy go tutaj na razie. Strach byłoby go teraz wybudzać. Trzeba będzie do niego wrócić.