Przygody Kubusia

Kubuś i jego głowa

Kubuś słyszał o mędrcach, którzy sami decydują o tym, co myślą i czują. Starannie oddzielają to, co od nich nie zależy od tego, co jest w ich władaniu. Ich głowa jest domem z klocków, które mogą dowolnie przestawiać w miarę potrzeby. Mędrzec czuje się w swojej głowie jak w domu. Jest panem swojej głowy i jest w swojej głowie u siebie. Głowa Kubusia tymczasem jest jak stary zamek pełen duchów i wspomnień. Kubuś nie czuje się w swojej głowie u siebie. Kubuś jest tu gościem i to takim, który chcąc, a może bardziej nie chcąc, obudził się pewnego ranka w jednym z pokoi, a teraz trwożliwie zagląda do innych. Po ścianach snują się cienie zapomnianych przodków, od których czasem trudno Kubusiowi odróżnić jego własny. Najtrudniejsze są te chwile, kiedy przez okiennice zamku wpada do środka czarne światło dnia. Kubuś boi się czarnego światła dnia. Kubuś woli, gdy zamek tonie w sennych ciemnościach. Kubuś czuje się w domu własnej głowy, jak złodziej.