KIYAMET SONRASI - 3052-

6|Kavuşma

(+18)

Sustukça birikiyor içimdeki kelimeler. Şuanda 26 yaşındayım ve bir sene önceki yaşıma kadar her zaman kaçmayı tercih ettim. Her sorunda kaçtım ve bu şekilde üstesinden geldim. Hayat benim için basit bir kumar gibiydi. Hep denedim yaşamayı. Her gün yeniden denedim. Yenildim. Öyle tutkunuydumki bu hayat kumarının yenilmek beni hiç bir zaman yıldırmadı. Yenildiğimde kaybettiklerimde öyle.
Babam gibi...
8 Yaşındaydım. Bir akşam odamda bebeğimin saclarını taradığım esnada babamın bağırışını duydum. "Yapma demedimmi" diyordu sürekli. Neler olup bittiğini anlayamamıştım. Elimdeki tarağımı yatağımın üzerine atıp hemen aşağıya indim. Kapının aralığından onları izlemeye başladım. Babam annemi kollarından sımsıkı tutmuş ve şömine ye doğru itmeye çalışıyordu. O an neye uğradığımı şaşırmış vaziyette babama doğru koştum ve babamın bacağına sarılıp "babacım yapma " dedim. Babam o an duraksadı ve annemi bıraktı. Babam beni yere doğru itti .
~"Bir daha ben izin vermediğim sürece odandan çıkma Mila. Şimdi derhal odana! "
Babam hep katı kuralları olan disiplinli biriydi fakat onu ilk kez böyle sinirli bir şekilde görmüştüm. İlk kez anneme karşı ve bana karşı bu şekilde davranıyordu. Odama doğru çıktım.
Aşağıdaki sesler kesilmişti .Yaklaşık olarak yarım saattir hiç ses gelmiyordu. Çok endişelendim ve tekrar adımlarımı sessizce atarak parmak uçlarımda aşağıya doğru indim. Kapının aralığından baktığımda babam eli kanlı bir şekilde yerde yatan anneme doğru bakıyordu. Annemin gözleri kapalıydı. Heryer kan içerisindeydi. Tam olarak anneme ne olduğunu göremiyordum fakat babamın elleri kanlıydı. Sağ elinde tuttuğu o koca satır hala aklımdan çıkmıyor. Kendime engel olamadım ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
Babam o sırada benim onu izlediğimi fark etti ve bana doğru baktı.
~"MİLA SANA ODANDAN ÇIKMA DEMEDİMMİ? HEMEN ODANA GEÇ! "
Koşarak odama geçtim. Yatağıma yattım ve yorganımı üzerime çekip gözlerimi sımsıkı kapattım. O an bu olanların rüya olmasını diledim fakat gözlerimi açtığımda fark ettim ki bu olanlar gerçekti.
Babam bana hep "KÖTÜLÜĞÜNE EMİN OLDUĞUN BİRİNİ ÖLDÜRMEYE KORKMA. HERKES KURALA UYMAK ZORUNDA UYMAYANLAR İSE KENDİLERİNİN İYİLİĞİ İÇİN ÖLDÜRÜLMELİLER" derdi. Bunu bana kargözler için söylerdi. Eğer bir gün kargöz bana saldırırsa bilecektim ki o bir kötüydü ve onu öldürecektim.
Anlayamadığım bir şekilde kargöz değil babam kötüydü ve babamın söyledikleri aklımdaydı. Babam kurala uymayanları cezalandırırdı. Bu yüzden onun söylediği kurala uymalıydım. Kötüyü öldürmeliydim yoksa ben ölecektim. Koşarak babamın alt çekmesinde sakladığı silahını aldım.
Merdivenlerden indim. Kapının aralığından baktıgımda babam öylece oturmuş anneme doğru bakıyordu. Annemi göremiyordum çünkü önünde kanepe vardı.
Babamın bana öğrettiği gibi şarjörü çektim babama doğrulttum.

~"Merak etme babacığım. Artık beceriksiz değilim.Bak ben kurala uyan uslu bir kız oldum. "
~"MİLA HAYIIIIRRRR"

Babam korkarak geriye doğru gidiyordu. O geriye gittikçe bende ona doğru ilerliyordum. Başımı sağa doğru çevirdiğimde , babamın annemin elini kestiğini gördüm. Annemin sol kolunda eli yoktu. Gözlerim dışarıya çıkacak gibiydi. O an anlatamayacağım kadar çok kötü hissettim.
İnsan güçlüydü ve ben gözyaşımın akmasına dahi müsade etmeden babama doğru döndüm.

~"MİLAAAAAA HAYIIIIRRRR YAPMAAA! "

Tek bir kelime daha etmesine müsade etmeden tetiği çektim. Babamı başından vurduğum anda yere yığıldı.
Artık kötü ölmüştü. Kurala uymuştum. Vazgeçemediği katı kuralları , babamın sonunu getirmişti.
Yere çöktüm. Babamın gözleri açık annemin gözleri ise kapalıydı.
Annemin yerde duran eline doğru bakıyordum. Ağlamaya başladım.

~"Baba uyan. Bak annemin eli oyuncak bebeğimin eli gibi çıkmış. Hadi baba oyuncak bebeğimin elini taktığın gibi annemin elinide tak. Uyansana baba hadi oyun bitti artık ben kurala da uydum. "