De bankzitters bestaat uit vijf personen, Milo, Matthy, Koen, Raoul en Robbie.
Milo, grappig, niet geforceerd grappig maar op recht grappig door de acties die hij doet. Door wat hij zegt.
Matthy, het creatieve brein achter de bankzitters, bedenkt de video's, hij is waardoor de video's leuk zijn.
Koen, maakt hilarische maar schofferende opmerkingen naar anderen toe. Praat voor hij denkt.
Raoul, het papa figuur, zorgt er voor dat de andere niet al te domme dingen doen, dat ze niet te ver gaan. Hij let altijd op ze.
Robbie.
Tsja, wat voegt Robbie nou eigenlijk toe?
Dat vraagt hij zich af, hij haat de comments onder de video's, de comments van de jongens.
Sorry dat Rob in deze video zit.
Het doet hem pijn als hij die opmerkingen leest of hoort. Maar ergens snapt hij het wel.
Hij voegt niks to aan de video's. Helemaal niks.
Ja, zijn accent en domme momenten, van zulke momenten krijgt hij wel aandacht.
Maar naast dat? Vrijwel niks.
De andere jongens hebben iets, iets dat daadwerkelijk iets toevoegd aan de video.
En Robbie?
Robbie is gewoon daar.
Toen Robbie wakker werd had hij het gevoel dat het een goede dag werd. Hij had voor het eerst in lange tijd een goede nachtrust gepakt.
Hij had geen moeite met het ontbijt, lunch en avond eten. Ze gingen filmen en Robbie was oprecht redelijk enthousiast. Hij hoeften het eeb keer niet te faken.
En toen was het middernacht. Zoals gewoonlijk lag de jongen wakker in zijn bed.
Het is alsof omdat hij een goeie dag heeft gehad, zijn avond een hel moest worden.
Uit het niets kreeg hij die gedachtes, dat hij niks betekende voor de Bankzitters. Hij was puur daar om belachelijk gemaakt te worden.
En voor één of andere reden vond Robbie het een goed idee om de comments van hun nieuwe video te lezen.
Grote fout.
Lange minuten spendeerde hij met het scrollen door de reacties, en ja de meeste waren de standaard; 'Jammer dat Rob er is.' en 'petitie: Rob uit de bankzitters'
Hij zou ze ondertussen wel gewend moeten zijn, en toch is het elke keer zo dat het pijn doet.
Het blijft pijn doen, misschien word de pijn wel erger bij elke nieuwe comment die hij leest.
Ondertussen zijn er al weer tranen gevallen, nieuwe strepen bij zijn polsen gezet en heeft Rob zen jas anagetrokken om weer te roken.
Misschien dat een sigaretje hem goed zal doen.
Normaal heeft ie zijn wonden verzorgd voor die naar beneden zal gaan, maar momenteel is zijn focus op zijn gedachtes en niet bij het feit dat iemand hen zal kunnen zien.
In de tuin neemt Robbie plaats op het bankje en steekt gelijk een sigaret in de fik.
Hij sluit tevreden zijn ogen als de nicotine zijn lichaam in gaat, dit had hij zeker even nodig.
"Rob?" Een stem achter hem laat hem meteen zijn ogen openen, en hij draait zich om.
Matthy.
En opeens realiseerd hij zich dat hij hier zit met rode ogen en nog bloedende sneeën in zijn vel.
Fuck.
Meteen trekt hij zo onopvallend mogelijk zijn mouwen over zijn polsen heen, dat hij ziet dat hij gehuild heeft kan die nog wel mee leven, maar zijn zelfbeschadiging wil hij echt dat niemand het weet.
"Ja?" Zijn stem probeerd hij zo stabiel mogelijk te houden, bang dat het meer weg geeft dan nodig.
Matthy is verbaasd dat hij in het donker zijn rode ogen zo opvallend zijn. Matthy hoorde hem naar beneden gaan en hoorde toen dat de jongen naar buiten ging.
Matthy wist meteen dat er wat was, van de andere keren dat hij hem snachts naar buiten hoorde gaan om te roken.
En toen Robbie hem vertelde hoe hij zich voelde, toen zaten ze ook hier, op dit bankje rond deze tijd en heeft Robbie in totaal zoizo wel een half uur in zijn armen gehuild.
"Wat is er aan de hand?" Niet de 'ben je oké?' die normaal gesteld wordt, waar hij makkelijk een ja op kan antwoorden en het onderwerp kan een veranderen.
Nee een 'wat is er aan de hand?' want Matthy weet dat er nu iets gaande is, en hij wil een antwoord.
De blond loopt richting hem en gaat naast hem zitten. "En geen bullshit, ik zie dat er wat aan de hand is."
Robbie zucht, waarom moet Matthy beneden slapen? Hij hoord hem elke keer als hij naar buiten gaat.
En elke keer beland Matthy naast hem op het bankje.
En Robbie kan wel gaan volhouden dat er niks is, maar hij weet van de andere keren dat hij uiteindelijk breekt, en dus heeft dat niet veel nut.
Maar Robbie wil de reden niet zeggen. Haat. Hoevaak hebben hun allemaal wel haat ontvangen? En nooit heeft één van hun er moeite mee gehad.
En nu, zit Robbie hier. Rode ogen van het janken wat hij deed om fucking haat comments van waarscheinelijk 12 jarige fangirls.
Matthy gaat hem een aansteller vinden. Dat kan niet anders.
En die gedachte doet hem pijn, dat één van zijn beste vrienden hem een aansteller zou kunnen gaan vinden.
En voor hij het ook maar kan bedwingen vallen tranen uit zijn ogen.
Robbie is op, hij wil niet meer. Hij is er helemaal klaar mee.
Hij heeft geen energie meer om zijn tranen in te houden.
Hij wil gewoon zijn bed in gaan, en in slaap vallen.
En inplaats van dat hij elke avond wenst dat hij op magische wijzen de volgende dag weer oké zal zijn, wenst hij nu voor iets anders.
Hij wenst dat hij de ochtend niet haald.
YOU ARE READING
REFLECTIONS || mabbie¹✔️
Fanfiction"maybe it's a blessing in disguise, i see my reflection in your eyes." Hij wil niet meer, hij wil gewoon wakker worden zonder zich leeg te voelen, hij wil wakker worden en oké zijn. Maar hij weet dat de kans dat dat gebeurd erg klein is. Soms denkt...
