Jamie.
Robbie zijn ex vriendin.
De vrouw van wie hij hield.
En hij dacht zij ook van hem.
De vrouw met wie hij zes jaar van zijn leven heeft door gebracht.
Jamie, wie hij hoopte nooit meer te zien.
Jamie, wie nu voor de deur staat.
De andere jongens zijn aan het opnemen, Robbie had om 13:00 een afspraak en kon helaas niet mee.
Nu is het 14:57 en hij was letterlijk net een minuut thuis toen de deurbel ging.
Hij dacht dat het de postbode was die hier voor Koen was, hij had namelijk verteld dat een pakketje van hem moest komen.
Maar nee, een blonde vrouw staat voor de deur, en Robbie vraagt zich meteen af wat ze wil.
Hij wil niet met haar praten, maar helaas voor hem had hij de deur open gedaan voor überhaupt te kijken wie er stond.
Voortaan gaat die daar dus zeker op letten.
"Jamie?" Vraagt Robbie, hij weet niet zo goed wat die nu moet zeggen. Hij heeft maanden lang haar appjes genegeerd en nu staat ze hier.
"Robbie, schat!" Roept de vrouw, voorover leunend en de man een knuffel te geven.
Even is Robbie bevroren op zijn plek, tot hij door heeft wat er gebeurd en haar weg duwt. "Noem me niet zo."
Jamie kijkt hem zielig aan. "Kom op, schat. Doe niet zo."
Robbie schud zijn hoofd. "Je hebt geen recht meer om me zo te noemen. Het is uit, Jamie. Waarom snap je dat niet?"
"Je bent niet serieus toch? Je maakt het uit na één fout?" Vraagt ze vol verbazing.
"Een fout? Jamie dat was zoveel meer dan een fout. Je bent vreemd gegaan! Hoe kan ik na dat nog met je zijn?"
"Wie zou er anders met jou opgeschept willen zitten? Ik bedoel, kijk naar je zelf. Dik, klein, niemand mag je. Ik ben de enige die van je houd Robbie, niemand anders zal dat kunnen.
Haar woorden raken hem harder dan hij zou willen, Dik, klein. Misschien wel zijn grootste onzekerheden.
Zachtjes schud hij zijn hoofd, hij kan niet terug gaan naar haar. Ze is niet goed voor hem.
"H-het is klaar. Ga weg." Meer krijgt hij er niet uit, bang dat zijn stem weg zou geven dat hij wil gaan janken.
"Dit is een grote fout, Robbie. Je komt er snel genoeg achter dat niemand je wil, maar kom dan niet zielig bij mij komen doen met je bullshit over je mentale gezondheid. Je valt mensen er alleen maar lastig mee."
Ze draait zich om en loopt naar de auton, en Robbie draait zich om, de deur dicht gooiend en richting de bank lopend.
Je valt mensen er alleen maar mee lastig.
Dit wist hij, maar om iemand het te horen zeggen maakt het 10 keer zo erg. Dat is de reden dat hij er met niemand over wou praatten, bang dat ze hem irritant zouden vinden.
En dat wist zij, en nu gebruikt ze het tegen hem.
Robbie blijft zitten op de bank, snikkend en tranen die over zijn wangen lopen.
Hij had nog geen middag eten gehad, wat hij van plan was te maken toen hij thuis kwam maar hij vertrouwd zichzelf niet om daar te gaan staan met een mes in zijn hand.
Zijn tweede optie was opnemen, maar dat was ook snel vergeten. Wetend dat de verleiding te hoog wordt om onder een hete douche te gaan staan en zijn scheermesje er bij te pakken.
En dus zit Robbie hier, op de bank, voor zich uit starend.
Hij voelt zich alsof hij weer bij af is.
JE LEEST
REFLECTIONS || mabbie¹✔️
Fanfiction"maybe it's a blessing in disguise, i see my reflection in your eyes." Hij wil niet meer, hij wil gewoon wakker worden zonder zich leeg te voelen, hij wil wakker worden en oké zijn. Maar hij weet dat de kans dat dat gebeurd erg klein is. Soms denkt...
