[Grote winnaar Open Novella Contest 2024]
Bent u uw eigen ogen zat? Wilt u eens nieuwe runen uitproberen? Dan bent u bij ons aan het goede adres! Hier bij Lindbörg zorgen wij voor de beste kwaliteit ogen. Onze werknemers zoeken dag en nacht naar de...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Espen wilde snel handelen. Die kon het niet hebben dat Björn er met de buit vandoor ging. Dat was van de gekke. De grootste zorg die Espen op het moment had, was echter niet Björns woorden. Die was eerder bang dat de ogeneter hun gesprek had gehoord. Dan zou die geen zet maken en werd het pittig lastig om die weer in het vizier te kunnen krijgen.
Overspannen liep die naar de kassa toe en die was blij dat Björn de supermarkt al verlaten had. Het piepen van de barcodes verplaatsen zich al snel naar de achtergrond, terwijl die met diens gedachten bij de andere aanwezige klanten was. Was de ogeneter nog hier? Of had die Björn als een betere prooi beschouwd?
"Dat is dan 22 euro en 97 cent," zei de caissière op het moment dat alle lichten uitvielen. Het was even stil voor ze binnenmonds vloekte. "Dat meen je niet," zuchtte ze en stond op. "Als u even hier zou kunnen wachten."
Espen knikte en keek na hoe ze in de schemer van het laatste ochtendlicht dat door de ramen van de ingang viel, haar weg maakte naar een deur achterin de winkel waar een andere werknemer stond. Espen keek weer om zich heen. Was die nu de enige die op dit moment boodschappen deed? Dat kon toch niet? Espen bleek al snel gelijk te krijgen, een oudere dame verscheen vanachter een van de schappen.
"Oh wat een gebeurtenis," zei ze met een lach. "Denk je rustig boodschappen te kunnen doen, vallen de lichten uit. Wat een dag, vind je niet?" Espen knikte met een kleine beleefde glimlach.
"Het is echt tijden geleden dat ik een stroomstoring heb meegemaakt," ging de dame verder. "Mijn man beweerde altijd dat ik erdoorheen sliep, maar moet je nu kijken. Ik maak er oprecht weer een mee." Ze lachte alsof ze een mop had verteld en Espen lachte wat ongemakkelijk mee, niet helemaal wetend wat in de situatie te doen. Dat was tot die een gil hoorde.
"O, grutjes, wat is dat voor herrie?" zei de dame en legde een hand tegen haar mond aan.
"Blijf vooral hier," zei Espen. "Verschuil u achter de kassa als het moet, of kijk of u naar buiten kan."
"Kunnen we niet beter de politie bellen?" Het was een terechte vraag, maar als het de ogeneter was, dan had Espen liever niet dat de ordehandhaving zijn kop om de hoek zou steken. Het zorgde altijd voor meer werk als zij zich ermee gingen bemoeien.
"Misschien is het niks," zei die daarom. "Ik ga kijken. Ik roep u wel als het veilig is. Wat is uw naam?"
"Ina van der Burgt. Wat is jouw naam... jonge man?" Espen voelde zich onbewust in elkaar krimpen en wist een zure glimlach aan haar te geven.
"Espen Ødegard," zei Espen, maar diens zure glimlach droop door diens stem heen. "En ik... ben geen jonge man." Ina fronste wat verward, maar een nieuwe schreeuw gaf haar geen mogelijkheid er iets over te zeggen.
Met een snelle beweging pakte Espen diens pistool vast en liep geheel gefocust op het geluid af. Het kwam van de plek waar die de caissière niet lang geleden heen had zien gaan. Er was wat gerommel, een vreemd soort gejank en daarna het harde geluid van een deur die met brute kracht open geslagen werd.
