"ငါဓားနဲ႔ထိုးမွာေနာ္! ငါအျပင္ထြက္မလို႔! လမ္းဖယ္ၾကစမ္း!!"
"ဟဲ့! ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦးဟယ္ ဓားႀကီးတရမ္းရမ္းနဲ႔ "
"အား!!! မထိနဲ႔ !!အား!!!"
လုံၿခဳံေရးမ်ားကအေဝးမွက်ဥ္စက္နဲ႔တို႔လိုက္၍ စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနေသာသူေမ့လဲသြားသည္။ သြန္းျပည့္တို႔ေဆး႐ုံရဲ႕ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ျမင္ကြင္းပါပဲ။ အရက္ေၾကာင္ေဆးေၾကာင္မ်ားအျပင္ မိဘေမာင္ႏွမမ်ားမ်က္စိေရွ႕ေသဆုံးတာကိုျမင္ေတြ႕ခဲ့ရ၍ စိတ္လြတ္ၾကသူမ်ားလဲရွိ၏။
ထိုသူေတြကေတာ့အရက္ေဆးေၾကာင္သလိုမဟုတ္ပဲ အနားကိုဘယ္သူ႔မွအကပ္မခံကာ အၿမဲတမ္းတေယာက္ထဲေနေလ့ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္။ လူ႔ဘဝဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲခ်မ္းသာပါေစ ကိုယ္က်န္းမာမွ ေပ်ာ္႐ႊင္ရမယ္ဆိုတာ သြန္းျပည့္ဒီေဆး႐ုံေရာက္မွသာသိေတာ့၏။
"သြန္းျပည့္ေရ ဆရာထြဋ္ေခါင္ေခၚေနတယ္...သြားလိုက္ပါဦး"
"ဟုတ္မသူ...ဧည့္ေတြ႕ခန္းမွာလား"
"ဟုတ္တယ္ေမာင္ေလး"
သြန္းျပည့္ကေမတၱာဟန္ခ်ီ ပုဂၢလိကစိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ုံ၏ အကူဆရာဝန္ျဖစ္သည္။မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာႀကီးျပင္းခဲ့ရေပမယ့္ ဝါသနာကဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွတ္မွီေအာင္ႀကိဳးစားရင္း ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြနဲ႔ေဆးေက်ာင္းတက္
ခြင့္ရခဲ့၏။ ဒီေဆး႐ုံမွာမဝင္ခင္ က်ဴရွင္ေတြမွာဂိုက္ျပလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ အ႐ြယ္ေတြကသိပ္မကြာတဲ့အျပင္ တခ်ိဳ႕သူေဌးသားသမီးေတြကဂ်စ္ကန္ကန္မို႔ သူ႔အတြက္အဆင္မေျပေတာ့တဲ့အတြက္ ေဆး႐ုံႀကီးမွ ဆရာမႀကီးမ်ိဳးမ်ိဳးဇင္အကူညီျဖင့္ ဒီေဆး႐ုံမွာလုပ္ခြင့္ရခဲ့သည္။
စိတ္ေဖာက္ျပန္ခ်ိန္ကလြဲရင္က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆို လူေကာင္းေတြထပ္စိတ္ထားေကာင္းလြန္းၾကတဲ့သူေလးေတြကို သြန္းျပည့္လဲဂ႐ုဏာသက္ကာ ပိုဂ႐ုစိုက္ေပးျဖစ္ပါ၏။
ဆရာထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ဧည့္ေတြ႕ခန္းထဲဝင္သြားလိုက္ေတာ့ ဆရာ့ေရွ႕မွာ အမ်ိဳးသားနဲ႔အမ်ိဳးသမီးထိုင္ေန၏။ တည္ၿငိမ္ဟန္ရွိၾကေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ဝမ္းနည္းဟန္ေတြျမင္ေနရသည္။
ဒီေနရာေရာက္ၿပီဆိုမွေတာ့ အိမ္သားတေယာက္ေယာက္ေၾကာင့္ပဲေပါ့ေလ။
