Dertler bitecek kader bize gülecek biliyorum ama o zamana kadar ben biter miyim bilmiyorum. Artık odama güneş doğmaz, penceremde kuşlar ötmez oldu...
Yavru bir kuş düşünün tek başına uçabilir mi, annesi olmadan beslenebilir mi, ısınabilir mi? İşte biz o yavru kuşuz yaşımız kaç olursa olsun. Kimsemiz yok, avlanmaya beslenmeye çalışırız başka yırtıcı hayvanlara yem oluruz. Uçmaya çalışırız düşeriz. Isınmaya çalışırız donarız. Herşeyi doğar doğmaz yapamayız, öp yenemeyiz, kaldıramayız bunun için zaman ve tecrübe gereklidir. Peki zaman geçti biz büyüdük. Farklı farklı tecrübeye sahip olduk. Ama avlanmaya çıktığımızdayine yem olduk, uçmaya çalıştığımızda yine düştük, yine üşüdük bunları hani bize zaman kazandırıyordu. Hani çeşitli tecrübeler yolumuzu açıyordu. Ama olmuyordu dimi olmuyordu... Biz yapamıyoruz çünkü hâlen yavru bir kuşuz annemiz(sevdiklerimiz) gittiğinde büyümeyi bıraktık biz. Denedik olmadı,denedik yine olmadı çünkü o zaman da kaldık biz. Yalnız kalınca öleceğiz sandık ama ölümden beteri çaresiz kaldık yalnız kaldık. Hep küçümse dik, dışlandık büyümeye çalıştık bazen hiç büyüyemedik bazen gereğinden fazla büyüdük bulunduğumuz yere ayak uyduramadık. Sandık sevdiklerimiz gidince onları asla bulamayacağız, düşündük beni arıyorlar mı diye. Peki biz onları hiç aradık mı yoksa korkaklık edip kabuğumuza mı saklandık? Ayak uyduramadık dedim ya size uyduramadık çünkü bizim yerimiz orası değildi hiç olmamıştı, Bizim Yerimiz Sevdiklerimizdi hep öyleydi ve öyle kalcak...
