REFLECTIONS || mabbie✔️

Chapter 21: zo trots.

Rond 21:00 kwamen eindelijk de andere binnen lopen, ze waren met zijn vierne nog uit eten geweest.

Robbie loog, vertelde hun dat hij had gegeten. Dikke kleine Robbie.

Zijn ogen waren niet meer rood, en Robbie wist steeds een geloofwaardige glimlach op zijn gezicht te toveren.

Niemand kon weten dat Robbie weer te ver in zijn gedachtes zat.

om 22:00 gaf Matthy aan te gaan editten en dan te gaan slapen. De andere waren ookal naar bed vertrokken, moe van xe opnamens.

Nu is het twintig minuten later en zit Robbie nog steeds op die bank waar hij maar twee keer af is geweest.

Hij vertrouwd zichzelf niet ergens anders heen te gaan, bang dat de verleiding te groot wordt, hij verlangd nu namelijk naar een scherp voorwerp.

Hij wil het niet, hij wil niet terug vallen. Hij had het Matthy nog beloofd het niet te doen.

Maar haar woorden doen zoveel pijn, hij wil het vergeten. Alles, hij wil vergeten dat ze vreemd is gegaan, het liet lijken alsof het niets is.

En dus geeft hij over, hij loopt naar de keuken en opent de la, meerdere soorten messen lachen hem toe.

Een vleesmes, een broodmes, een botermes, maar al snel gaat Robbie voor een schilmes, klein mesje maar wel scherp.

Zijn mouw is al opgestroopt, en het mesje hangt boven zijn pols, tranen zijn ondertussen weer in zijn ogen ontstaan.

Nee.

Hij was zo goed bezig.

51 dagen clean. Dat kan hij niet opgeven, hij had Matthy en zichzelf beloofd dat hij het niet meer zou doen.

Hij wil dit niet, en hij laat het mesje op het aanrecht vallen.

Snikken verlaten zijn mond, hij wist zichzelf tegen te houden terwijl die er al met een mes stond. Dat is hem nooit gelukt, niet als hij het voorwerp al beet had.

Bang dat als hij niet snel bij iemand is die hem tegen kan houden maakt hij zijn weg naar de jongen die beneden slaapt, hij is bang dat hij zo toch weer naar het mesje reikt.

Zachtjes klopt Robbie op de deur, bang dat hij al slaapt, hij wil hem niet wakker maken.

"Ja?" Hoort hij Matthy's stem, tuurlijk slaapt hij niet, sukkel. Hij is een video aan het editten en nu ga jij hem storen.

Robbie staart twijfelend naar de deur kruk waar zijn hand op ligt, nu begint hij toch te twijfelen of hij niet beter gewoon wel dat mes had moeten gebruiken.

Blijkbaar staat die daar al een tijdje en werd Matthy ongeduldig want opeens word de deur open getrokken, en staat Matthy voor hem.

"Robbie? Is alles oké?" Vraagt Matthy, bezorgd om waarom de jongen nu nog voor zijn deur staat.

Robbie schud zijn hoofd, opkijkend en Matthy spot nu zijn ogen die vol staan met tranen. "Nee. I-ik wou-"

Robbie kan zijn zin niet afmaken, maar Matthy weet wat hij bedoeld. Hij wou zich zelf pijn doen.

Maar hij heeft het niet gedaan en is naar hem toe gekomen zoals Matthy hem vroeg.

En hij is blij dat hij dat heeft gedaan en niet dat Matthy morgen nieuwe sneeën aan moet treffen.

Voorzichtig plaats Matthy een arm over Rob zijn schouders en begeleid hem zijn kamer in. De deur sluit hij achter zich.

Robbie spot zijn computer scherm die inderdaad aan staat met het edit programma open.

Hij was aan het editten, en nu hield hij hem er van af.

Je valt mensen er alleen maar mee lastig.

Zonder dat hij het wil dringen Jamie haar woorden zijn hoofd binnen. "Sorry, je was bezig en nu hou ik je er van af."

Matthy schud zijn hoofd, de jongen bij zijn schouders naar beneden drukkend zodat hij op het bed zit.

"Nee, dat is helemaal oké. Ik ben blij dat je naar me toe bent gekomen." Verteld Matthy hem, en hij meent het.

"Ik haal even een glas water voor je, oké? Blijf hier." Matthy ziet Robbie knikken en verlaat dan zijn kamer richting de keuken.

Hij spot het mesje het aanrecht meteen. Hij pakt voorzichtig het bestek op en kijkt er aandachtig naar.

Geen bloed.

En nu realiseerd hij zich dat Robbie het mesje al had gepakt, en waarscheinelijk op het punt stond hem te gebruiken maar toch besloot het niet te doen.

En Matthy is zo trots op Robbie.

Trots dat hij de neigingen kon weer staan, en trots dat hij naar hem toe gekomen is.