16.03.2024
Biri vardı.
Öyle biri vardı ki karşılıksız sevmeyi onda öğrendim. Onla değil ama onda. Biri vardı, izbe sokakta temeli çürük, demirleri pas tutmuş, içi urganlı intiharlarla dolu bir ev gibi olan beni kendiyle ayakta tuttu. İçimde dışımda kötüydü, yıkılmıştı ama ben sadece dışıma kötü dedim. İçimde o varken ben nasıl içim kötü derim desene?
Biri vardı, bir ağacın köklerini toprağa karıştırması gibi köklerini beynime doladı, son durağı beş para etmez kalbim oldu. O kökler o kadar karıştı ki bana artık ben oldu. Söküp atamadım. Rotamı şaştım. Yönüm, yörümgem yok oldu. Bir demirim daha pas tuttu ama evimin içi çiçekle doldu. Kamelya çiçekleri..
Biri vardı. Hemde öyle çok vardı ki artık ben yoktum. Ben kendi sokağımda kaybolur oldum. Ben kendimi unuttum ama çiçeğimi unutmadım. Hep sevdim. Zaten sadece sevmeyi bildim. Sevdiremedim. Kaderimin elinde olduğu çiçeğim, ben seninle öleceğim.
Biri vardı ama aslında hiç yoktu. O kadar yoktu ki evimin kamelyaları bana küstü. Suladım barışmadı, evimin tüm camlarını ona açtım yetmedi, sevdim sevmedi. Bir tek güneşim yoktu o da açmazdı ki burda. Solmasına nasıl göz yumarım desene?
Verdim güneş gören birinin evine. Görsen ne çok mutlu ne de güzel açmış yapraklarını. Görsen ne çok sevmiş güneşi ne de güzel sarmış kollarını. Anladım ki onun yeri karanlık değil aydınlık. Ben o sevmeyi bilmiyor sanarken en güzel o sevmiş yabancı elleri. Ya benim ellerim, ya benim ellerim sevilemez miydi desene?
Çiçeğim gitti, ben kaldım o urganlı harabe içinde. Çiçeğim gitti, küf kokusu sardı beni yine. Çiçeğim gitti, artık evim enkaz bana. Çiçeğim gitti, bende onda bittim.
Biri vardı, hem o kadar çok vardı hem de bir o kadar çok yoktu.
Biri vardı, ölsem unutmam!
