REFLECTIONS || mabbie¹✔️

Chapter 25: zijn fout.

Robbie zit op de bank, na hij meerdere sigaretten heeft gerookt besloot hij maar gewoon plaats te nemen in de woonkamer, bang om naar zijn kamer te gaan en met een wonder in slaap te vallen en weer zo'n droom heeft.

Nu is het 05:00, en de jongen is nu zo'n 2,5 uur wakker. Robbie zit nog steeds met die droom in zijn hoofd, hij snapt niet hoe hij nu gevoelens kon krijgen voor zijn beste vriend.

Hij kon voor elke man of vrouw op deze aarde gevoelens krijgen, maar nee het is Matthyas Maarten het Lam geworden.

Hij is bang dat dit hun vriendschap zou verpesten, die droom bevestigde voor hem dat hij oprecht gevoelens had voor Matthy.

En nu weet hij niet hoe ooit weer zich normaal kan vertonen tegenover hem. Hij is bang dat elke keer als hij hem ziet zijn gedachtes terug gaan naar die droom.

Misschien is dat nog niet eens het ergste, nee. Het ergste is dat hij noet leven met het feit dat Matthy hem nooit leuk zou vinden.

Kijk hoe fucked up Robbie is. Hij is er mentaal slecht aan toe, is een dik en kleine jongen, waarom zou iemand hem ooit leuk vinden?

Hij verdiend dat überhaupt niet, hij verdiend niet om geliefd te worden. Hij verdiend het niet om liefde te ontvangen.

Hij is geen goede vriend, hij kan die liefde nooit terug geven.

Dat is na het hele gedoe met Jamie wel duidelijk geworden. Dat kan de enkge reden zijn dat ze vreemd ging.

Hij was niet goed genoeg.

Het is allemaal zijn fout.

Met tranen in zijn ogen loopt Robbie naar de kamer die hij juist wou vermijden.

Meteen opent hij het tweede laatje van zijn nachtkast, het ligt vol met rommel.

Maar ook met het voorwerp die hij nooit meer wou gebruiken, en bijna overtuigd was dat die in dat laatje weg zou rotten.

Het is allemaal zijn fout.

Het mesje drukt hij in zijn huid en trekt die een aantal centimeter naar beneden.

Godverdomme, hij heeft gevoelens voor zijn beste vriend.

Het tweede sneetje wordt gecreëerd.

"Godverdomme, Rob." Met grote stappen loopt Matthy naar hem toe en trekt het mesje uit zijn handen.

Robbie had niet door dat hij luid de trap op liep, en daarbij Matthy wakker maakte.

Ook had hij niet door dat hij naar boven liep en de deur had opengetrokken terwijl Rob de tweede snee zette.

Robbie reikt meteen zijn handen uit, hij moet het mesje terug hebben.

Hij verdiend dit.

Hij verdiend de pijn, de sneeën en de littekens die achter blijven.

"Geef hier." Zegt Robbie kalm.

Matthy schud zijn hoofd, nog in geen honderd jaar geeft hij het mes terug. "Je zou naar me toe komen als je neigingen had."

Dat boeit Robbie momenteel vrijweinig, hij moest gewoon de gedachtes vergeten, hij moest dat mes in zijn vel zette. Hij kon niet meer.

"Matthy, geef het mes." Herhaald hij, met traanogen opkijken naar de oudere jongen.

Nog maals schud Matthy zijn hoofd. "Dit is niet de oplossing, en dat weet jij."

Matthy dumpt het mesje uit handbereik van Robbie voor die naast hem gaat zitten.

Meteen staat Robbie op om naar het voorwerp waar hij naar verlangd te pakken.

Maar ook meteen zijn Matthy zijn armen rondom hem en trekken hem terug het bed in. "Rob, we zouden stoppen."

Hij probeerd Robbie eraan te herringeren dat hij wou stoppen met zelfbeschadiging, hopend dat hij inziet dat dit niet de enige manier is.

Helaas werkt dat niet zo goed. "Laat me los!" Schreeuwt Robbie, zijn tranen beginnen weer te stromen.

Hij is boos en weet niet eens op wat of wie.

Op Matthy om hij het mes afpakte?

Op zichzelf om hij gevoelens heeft voor Matthy?

Of om hij zichzelf heeft gesneden, dat hij weer terug is gegaan daar die manier om met zijn pijn te dealen.

"Matthyas laat me los! Ik moet het mesje. Laat me los!" Hij begint te slaan en schoppen, proberend uit zijn armen te komen.

Nogmaals gaat de deur van de kamer open, dit keer staat Koen daar, met grootte ogen te kijken naar hoe één van zijn beste vrienden zit te huilen en schreeuwen. En hoe de ander hem in zijn armen heeft.

Matthy kijkt op naar Koen en schud zijn hoofd, als teken dat hij niet binnen moet komen.

Matthy denkt niet dat Rob heel goed gaat op het feit als iemand anders nu naar binnen loopt.

Twijfelend sluit Koen de deur weer en focust Matthy zich terug op de jongen in zijn armen.

Hij is gestopt met slaan en schoppen en ligt nu tegen zijn borst aan te snikken.

Matthy laat een kleine zucht van opluchting vrij, blij dat hij niet meer tegenstribbeld.

Voorzichtig gaat Matthy liggen met de jongen in zijn armen die zich meteen helemaal tegen hem aan nestelt.

"Sorry." Snikt Robbie zachtjes na iets van tien minuten. "Ik kon niet meer."

Matthy zijn vingers gaan al die tien minuten door zijn haar, van de afgelopen keren wetend dat het hem kalmeerd, en hij stopt niet.

"Het is oké, maatje. Ik ga even je pols verzorgen en dan gaan we slapen, oké? Morgen kunnen we praten."

Zachtjes knikt Robbie, van binnen begint hij weer in paniek te raken. Samen met Matthy in één bed. Hoogstwaarschijnlijk knuffelend.

Hij kijkt naar beneden naar zijn pols terwijl Matthy het mesje mee heeft genomen naar beneden en verband aan het halen is.

Hij kijkt naar de bloedende wonden.

Het is allemaal zijn fout.