Beni fark etmiş olmanı seviyorum. Genellikle beni gördüğün zamanlarda yürüyüşünü hızlandırsan dahi, en azından artık senin için var olduğumu bilmeyi de. Gülerken başını öne eğmeni de seviyorum. Oysaki sen güldüğünde, kendim odağımı bir saniye bile ayırmıyor olmama rağmen eşsiz bulduğum bu manzarayı diğer insanların da fark edebilmesi için üzerinde senin güldüğünü belirten devasa bir neon tabela olmasını istiyorum. Bazı zamanlardaysa az önce yazdıklarımın tam tersine gülüşünü gören tek kişi ben olmak istiyorum. Zorunda kalmadıkça adım bile atmak istemediğim okul tuvaletlerine bir ihtimal görürsün diye seni sevdiğimi yazmak için girmeyi de seviyorum. Sırtının bana dönük olmasını seviyorum, sana dilediğim kadar bakabilmek için. Yüzünün bana dönük olmasını seviyorum, insanların omuzları üzerinden kaçamak bakışlarla görmekten sıkılmadığım suratını parça parça inceleyebilmek için.
Okula gelmeyi seviyorum. Birkaç saniye dahi olsa, kalabalık ve dar koridorlarda seni görebileceğim için. Okula gelmemeyi de seviyorum. Acaba gelmediğimi fark edip beni merak eder misin diye. Sana dair her detayı, en çok gözlerini ve saçlarını ve her yerini seviyorum. Her yerini seviyorum ama sadece saçlarını sevdiğimi söyleyebildim çünkü yalan olduğunu düşünmeni istemedim.
Uzun gecelerde bana hissettirdiğin duyguları
- negatif olanları bile - , zihnimde yankılanıp yüzümü güldüren suretini ve henüz yaşamadığımız anıların hayallerini seviyorum. Kısacası seni, her yerini ve hatta seni sevmeyi de seviyorum ; ama beni yok sayman, işte onu hiç mi hiç sevmiyorum.
