Yusuf adında bir seri katil gündüz ressam geceleri ise insanların korkulu rüyası olan bir seri katile dönüşüyordu berfin adında bir bordo bereliye aşık oluyor Yusuf kurbanlarının kanlarıyla resimler çizen bir psikopat
-yusuf: neden kimse bana gerçekleri anlatmiyordu? Dogruyu söylememek için her yolu deniyorlardi artık bunalmistim gerçeklerin peşine düşmenin vakti gelmişti...
Lisenin son zamanlarda ailemin değişen tavırları dikkatimi çekmişti babamın bana iyi davranması, annemin sürekli düşüncelere dalması ve gizliden gizliye oda köşelerinde ağzını kapayıp ağlaması bunları hepsini farkedebiliyordum fakat onlara belli etmedim çünkü olayı çözmeliydim Son bir ay gizli gizli telefon konuşmalarını dinledim lakin sıradan konusmalardi ne sakladıklarını bulamamıştım artık pes etmiştim son sınıftım cumartesiydi bende ders çalismak için kafeteryaya giderken yolda babami gördüm elinde siyah bir çanta vardı icinde ne vardi acaba diye düşünürken bir anda babam hızlı hızlı yürümeye başladı peşinden gittim ancak bir arabaya bindi bende ardından taksiye bindim uzun süre arabayi takip ettikten sonra issiz bir yerde durdular babamla birlikte ilerliyorlardi bende arkalarından gidiyordum ormanın tam ortasında durmuslardı bir anda babam adamlara çantayı verdi konuşmalarına şahit olmuştum babam adamlara ver kızımı artık parayi getirdim diyordu ağzım şaşkınlıkla açılırken bir anda nee diye bağırdım duymuslardi caliliklara doğru geliyorlardi o kadar şansliydimki o anda bir tavşan çıkmıştı ve kurtulmustum çok garipti ben tek çocuktum babamın bir kizi varmış yani benim kız kardeşim vardı? Oradan uzaklaşmak istiyordum ancak ne olacağını merak ediyordum babam adamlarla gitti daha fazla takip edemezdim o yüzden eve geri döndüm akşam olmuştu ne annemle nede babamla hiçbir şekilde konuşmadım bütün gece benden bunu sakladiklari için ağladım...
Erkek adam ağlamaz diyenler, O sözlere o kadar inanmistimki Ruhsuzum artık Kalpsiz biri gibi
Ertesi sabah babamla bu konuyu konustum onu takip ettiğimi bütün konuşmalarını duyduğumu her şeyi söyledim gözleri dolmuştu cok şaşırdım benim gözümde babam ruhsuzdu duyguları olduğunu hiç düşünmemiştim ağlayarak sana herseyi anlatacağım dedi...
Not: yusufun babasının ismi ali rıza
-Ali Rıza: Senin bir ablan var Yusuf sen o zamanlar beş yaşındaydın yani bundan 14 yıl önce akşam saatleriydi bazı adamlar eve girmişler fakat hiçbir şey almamışlardi hersey yerli yerindeydi sabah ablanı uyandırmak için odasına gittim ancak odasında değildi bütün evi aradık annenle, lakin bulamadık polise gittik hemen güvenlik kameralarına bakmışlar'dı fakat adamın yüzü görünmüyor'du polisler ablanı bulmak için iki yıl uğraştılar fakat bulamadılar sonrada dosyayı kapattılar -"ismi neydi?" ismi sıla
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Babamın aglamasindan dolayı sessiz kaldım aslında bir ablam varmış fakat onu hatirlamiyordum sadece zihnimde slik yüzlü bir çocuk vardı yüzünü göremiyordum dakikalarca gülüyordu o gülünce istemsiz bir şekilde bende gülüyordum acaba o kız benim ablammiydi ?
Gece yarisiydi yine uyuyamamistim hâla bulamadığım ablami düşünüyordum sürekli rüyalarıma giriyordu sadece gülüyordu neden güldüğünü veya neye güldüğünü bilmiyordum gülüşü o kadar guzeldiki saatlerce izleyebilirdim...
Uzun zamandır kafeteryaya gitmemiştim bir anda berfinin benim için kafeteryaya gelebileceğini düşündüm gün ağarmadan kafeteryanin önündeydim içeri girdim ve her zaman oturduğum cam tarafına geçtim uzun bir süre berfini bekledim on iki cvari gelmişti içeri yüzü asık bir şekilde girdi çok şaşırdım berfin hep gülen biriydi ne olmuştu acaba... berfin bu kadar üzgündü hemen yanına gittim ve ona ne olduğunu sordum -" her şeyi anlatacağım" dedi cam tarafındaki masaya oturduk ve anlatmaya başladı bu aralar çok fazla cnayet işleniyor polisler işin içinden ckamadiklari için bizden yardım istediler uzun bir süre burdayım bir aydır çalışmalar yapıyorum fakat seri katili bulamadım dyince benden bahsettiğini anlamıştım telaşlandim, yutgundum ona belli etmemeye çalıştım sadece -" ben sana inanıyorum onu bulabilirsin sen çok güçlüsün " dedim biraz oturduktan sonra oradan ayrıldım ancak eksik bir resmim vardı onu tamamlamak istiyordum bir yandan ise bu aralar biraz geri planda kalmaliydim iyikide kurbanların hepsinden kurtuluyordum nasıl anlamıştı'lar bu düşünceler kafamdan çıkmıyordu bir yandanda sevdiğim kız eğer bunu öğrenirse bana olan güvenin sarsilacağini biliyordum bu yüzden öğrenmemesi için elimden geleni yapicaktım...
berfini o kadar seviyordumki onu görünce heyecanlaniyordum içimdeki yaramaz çocuk bir anda uysallaşip bütün kötülüklerden ariniyordu...
Garipti,uyumadan önce heyecanlanirmi insan? Rüyamda onu görürüm diye Gün sayarmi durmadan Göz göze geleceğim diye
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çocukluğumdan beri ailem beni Kalpsiz ve duygusuz olduğuma inandirmisti içimdeki bu kötülüğe ışık olmak varken Işiğimi tek bir cümleyle söndürmüşlerdi. Senin kalbin yok,ruhsuzun tekisin keşke doğmasaydın... bunun gibi onlarca cümle beni bu yola itti aslında bana iyi davransalardi, beni sevselerdi bu duruma gelirmiydim? Berfin beni o kadar seviyorduki bu sevgi hissediliyordu onun sayesinde mutlu olmuştum, sevgi kavramının ne olduğunu bana öğreten kişi oydu bu yüzden bir seri katil olduğumu öğrenmemeli'ydi içimizdeki bu saf sevgi aynı kalmaliydi...
Akşam saatleriydi mutfağa bir bardak su içmek için gitmiştim tam o sırada esma camın orda kahve içiyordu, kendime bir bardak kahve alıp yanına gittim -"uykumu tutmadi" dedim oda evet dedi düşüncelere dalmış bir şekilde dışarıyı seyrediyordu ona " birşey mi oldu" dedim -" ( gözleri dolmuştu) birşey yok" dedi fakat belliydi birşeyler olduğu biraz üsteleyince esma bağırarak - " birkaç gündür akşama kadar seni bekliyorum başta senin iyi biri olduğunu düşündüm,yanılmışım eğer iyi biri olsaydın evde benim olduğumu ve seni beklediğimi anlardin" dona kaldım, ne diyeceğimi şaşırdım sadece - " özür dilerim " diyebildim birsey demedi yüz ifadesinden anlaşılıyordu onu çok kırmıştım o uyumadan uyumadım bütün gece uyaniktim bu konusmalardan sonra olabildiğince eve etken geldim bu durum onu mutlu ediyordu onu kardeşim gibi görüyordum bir yandanda ablama yani sılaya ne olduğunu düşünüyordum onu bulmalıydım acaba şuan neredeydi evlimiydi, bu sehirdemiydi bu düşünceler zihnimin içindeydi...
