KURTALAN MAHALLESİ SERİSİ - 1
İnsanın hayatında kimi anlar vardı ki, bir dönüm noktası ya da sıfırdan başlangıcı olabilirdi kişinin. Tek bir durum, tek bir mekan ya da tek bir insan yeterdi. Ve tek bir duygu. Kızgınlık olabilirdi, kırgınlık belki de...
Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.
BÖLÜM 7- SAHİPLİK EKİ
*
İçimi kemiren bir sıkıntı, ben alaşağı ediyordu. Sanki güçlü bir el ensemden tutmuş, su dolu bir kuyunun içine itiyordu beni. Onu gördüğüm günden beri böyle hissediyordum. Son üç gündür bu his olabildiğince artmış, eklemlerime dahi sıçrayan bir ağrıyla baş başa bırakılmıştım. Tibet'in yeniden devirdiği bir matruşkaydım, parçalarım her noktaya dağılıyordu.
Gözümün daldığı boşlukta sallanan bir el hissettiğimde sıçradım. Odağını kaybetmiş bakışlarım önce ele, sonrasında elin sahibine çıktı ve onu gördü gözlerim.
"Tutku?" diyen ılık sesiyle hayretle soludum.
"Yiğit?"
Karşımda kısa saçları ve sakalsız yüzüyle duruyordu. Siyah gözlerinin içine kadar yayılan bir tebessüm suratında şekilleniyorken, başını sallayarak onayladı beni.
"Dönmüşsün." diyebildim yalnızca. Aylardır görmediğim yüzü, gittiğinden daha da olgun duruyordu.
"Döndüm. Askerliği tamamladık." gülümseyişine bir gülümseme ile karşılık verdim. Ben oturduğum alçak bahçe duvarından kalkarken, o iri kollarını açmış beni bekliyordu.
Kıkırdayıp kollarının arasına girdim. Anında sırtıma sarılan güçlü kollarına karşılık boynuna sarıldığımda burnunu saçlarımda hissettiğim an o teması olabildiğince kısa tutup hızla çekildim geriye.
"Ne zaman geldin?" diye sordum. Altı ay önce askerlik için gitmişti ve onun varlığını tamamen unutmuş sayılırdım.
"Dün sabah geldim, şimdi de teyzemden dönüyorum." diyen sesiyle başımı salladım. Onunla ilkokul ve ortaokulu birlikte okumuştuk, daha sonra kısa bir süreliğine şehir dışına taşınmış ve üç yıl sonra geri döndüğündeyse yine aynı lisede eğitimimizi tamamlamıştık. Aynı mahallede olmamızın da verdiği o yakınlıkla çocukluk ve ergenlik yıllarımızı da birlikte geçirmiştik. Büyüdükçe değişen yollar, amaçlar bizi biraz olsun uzaklaştırdıysa bile onu hala seviyordum.
"Güzel, Nermin teyze nasıl?" annesini sorduğumda gözlerinden geçen o ışık hüzmesiyle yutkundum. "Sevinmiştir seni görünce." diyerek tamamladım sözümü.
