ORNİL
Nilüfer buluşma yerine geldiginde Orhan'ı bir ağacın altında oturmuş derin düşüncelere dalmış kendi kendine konuşur durur bir şekilde kendisini beklediğini gördü sesiz adımlarla Orhan doğru gitti çünkü ne hakkında konuştunuz merak etmişti
Orhan:keşke şu an gelsen ve bana seni artık affetim desen sonra biz barışsak sen hep gülsen bende seni izlesem aramıza hiç kimse girmese çok güzel olurdu ama ne yapalım hayat hep iyi davranmaz degil mi ama ben biliyorum birgün hayata bizim istediklerimiz de olucak
Nilüfer bu sözlerden o kadar etkilenmiştiki hiç birşey umrumda değildi o an aklında sadece o güzel günleri hayal ediyordu
Nilüfer:keşke olsa orhan
Orhan Nilüfer'ın sesini duyunca kendine geldi hemen ayağa kalkıp
Orhan:Sen ne zaman geldin Nilüfer
Nilüfer:o sözleri duyacak kadar
Orhan:duydun mu hepsini
Nilüfer:evet duydum
Orhan:o zaman duyduysan bana diyesin artık beni affetin mi
Nilüfer:affettim Orhan
Orhan:sonunda be Nilüfer valla seni görememekten ölecektim
Nilüfer:aslında ben seni çoktan affetim
Orhan:o zaman niye öyle davraniyordun
Nilüfer:e biraz da yaptığının cezasını çek dedim sen şimdi bunlari bıraktı senin bana aldığı hediyeler nerde
Orhan:hangi hediyeler
Nilüfer:Orhan!
Orhan:tamam şaka yaptım hemen getiriyorum
Nilüfer:e zahmet olmasa
Orhan hemen gidip atın heybesinden hediyeleri çıkartıp gelip Nilüfere verdi Nilüfer hediyelerini görünce çok beğendi
Orhan:beğendin mi ?
Nilüfer:çok güzeller
Orhan:senin kadar değiler
Nilüfer:Sen böyle sözler biliyormuydun
Orhan:biliyordum da sadece söylemeyi sevmiyorum benlik değil
Nilüfer:aslında biliyormusun ben sözleri duymasaydim sen bana hediyeleri verene kadar seni affetmiyecektim
Orhan:Valla o zaman ilki duymusun çünkü sen affetim demeseydin bende vermiyecektim
Nilüfer:o zaman ilki durmuşum Orhan hadi saraya gidelim çünkü Gülce anamı fazla oyalayamaz
Orhan:tamam hadi gidelim ama at yarışı da yapalım hem gideriz hemde eğlenmiş oluruz
Nilüfer :ama yenilince ağlama
Orhan:dikkat ette ağlayan sen olma
Nilüfer:o zaman görelim kimin ağlayacini Orhan bey
Orhan:görelim o vakit
Nilüfer ve Orhan atını alıp saraya doğru sürmeye başlarlar
MEFAT
Fatma uçuruma vardığında Mehmet uçurumun başına oturmuş kendisini beklerken buldu Fatma atını ağaca bağlarken Mehmet acaba geldi mi diye arkasını döndüğünde fatmayı görünce hemen ayağa kalkıp
Mehmet:hoşgeldin Fatma
Fatma:hoşbulduk Mehmet bey
Mehmet:bey dedinne göre sen beni daha affetmedin dimi
