Şiirsel

Sevilmeyi bilmeyen kimseler..

Aklım, kalbim, ruhum ve bedenim.
Hepsi kendinden bağımsız.

İhanet ediyor sanki kalbim aklıma
Aklım bedenime
Bedenim ise ruhuma
Dinlemiyor o saf düşünceleri
İzin vermiyor mantıklı bir cevap bulmama
Döndürüyor düşüncelerimi saf karanlığa ve sonunda
Kayboluyorum, dibine batıyorum o karanlığın.
Ağlıyorum, ta ki ruhumun acısı dinene
Göz yaşlarım tükenene kadar
Kalbim acımaya başlıyor, içimi o korku hissi bürüyor.
Ve aklım artık düşünmekten bile çekinir oluyor ama yine de son bir defa düşünüyor ; nasıl olurdu sevilseydim? Yokluğumu bile farketmeyen bu insanlar beni sevseydi? Ya da ben onları sevseydim? Sevilmeye layık mıydım?
Muhtemelen hayır.
İşte o an zihnim bana bir oyun oynuyor: Ağlamaktan harap ettiğim bedenim uzun soluklu bir uykunun esiri oluyor yavaş-yavaş.
Bilincim kapanıyor ve artık karanlık bir perde iniyor gözlerime kendisini sonsuzluğa uzatan.

🌟

-İntihar mektupları yazmayı seviyorum-

Yazım/ mantık hatalarım varsa affola..

Bugün nedeni bilinmez modum pek yerinde değildi. Üzgün ve ya kırgın olduğumda böyle şeyler yazarım lakin bugün hangi hissi tattığımı kendimde bilmiyorum.

Kendinize iyi bakın kimse sizden değerli değil💞🌟