MARDİN GÜZELİ

10.bölüm

Selam.

Hayat hep bir yokuş gibidir inmesi kolay ama çıkması zordur.

Kaç yaşında olursak olalım bazen hep masum bir çocuk olarak kalmak isteriz .

Ama bunu acımasız hayat izin vermezdi

Bu hayat herkesi bir canavara dönüştürmüştü

Gizem hala Emirin göğsünde ağlıyordu
Yaşadıkları o kadar ağır geliyordu ki artık nefes bile almak istemiyordu.

Herkesin hayatta nefes almak için bir sebebleri vardır ama Gizemin artık nefes almak için bir sebebi yoktu

O her zamam sahibsiz bir kız çocuğu olmuştu. Ailesini o trafik kazasında kaybettikten sonra sevgi nedir hiç görmemişti ama görmediği sevgiyi Emir'den görüyordu ve bu ona daha da bağlanmasına sebeb oluyordu.

Emir daha fazla dayanamadan Gizemin kolundan tutup koltuğa oturtu ama Gizem hala hıçkırarak ağlıyordu

Emir,Gizemi yine göğsüne çekip sıkıca sarıldı bir eli ile Gizemin belini sarmaladı diğer elini de Gizemin saçlarına çıkartıp okşamaya başladı

Gizem hala ağlamaya devam ediyordu
Emir daha fazla dayanamadan sordu

"Gizem güzelim noldu anlat bana"dedi sesi o kadar şefkat barındırıyordu ki
Gizem bu ses karşısında biraz da olsa ağlaması azalmıştı

Emirin göğsünden çıkıp gözlerine bakmaya başladı ve kendini biraz toparlayarak cevap verdi

"Yorgunum Emir o kadar yorgunum ki her yer üstüme üstüme geliyor gibi"dedi,Gizem ağlamaklı bir sesle

Emir karşısında ki kıza uzun uzun baktı,Gizem çok güçlü gibi gözüküyordu ama içinde yaralı bir kız çocuğu vardı

"Emir senden bir şey isteyebilirmiyim"dedi,Gizem

"İsteyebilirsin Gizem"dedi Emir ve elini Gizemin omzuna atıp okşuyup
"Unutma biz kardeş gibiyiz benden çekinmeden söyleyebilirsin"dedi

Bu cümle Gizemi daha çok yaralamıştı sevdiği adam onu kardeşi gibi görüyordu ve Gizem isticeği şeyden vaz geçti

"Ya da boş ver zaten saçma sapan bir şeydi"dedi,Gizem ve başısını eğdi

Emir hemen Gizemin çenesinden tutup ona bakmasını sağladı

"Senin isteklerin benim için önemli Gizem onun için ne kadar saçma olursa olsun bana söyliceksin"dedi,Emir

Gizem hiç bu kadar kendisini değerli hissetmemişti hayatı boyunca insanlar onu bir çöp olarak görüyorlardı ama Emir onun hayatına girdiği an çok değişmişti ama hala içinde yaralı bir kız çocuğu vardı

"Gerçekten yok birşey isticeğim şeyin zamanı gelince söylerim sana"dedi Gizem

"Tamam daha fazla üstüne gitmiyorum sümüklü"dedi,Emir gülerek

"Ben sümüklü değilim"dedi,Gizem çocuksu bir eda ile.Emir hala Gizeme sırıtırak bakıyordu ama bilmiyordu ki bu Gizemin etkilendiğini

Gizem bir iç çekip kendi içinden"şerefsiz nasılda sırıtıyor"dedi
Ama bir sorun vardı Emirin gülümsemesi yavaş yavaş soldu ve Gizeme ciddi ciddi bakmaya başladı.İşte Gizem o zaman anladı bu dediğini içinden değil dışından demişti

"Şerefsizmiyim cidden"dedi,Emir her an gülebilirdi ama kendisini tutuyordu.Gizemin yüzü yavaş yavaş kızarıyordu hatta bir sıcaklık basmıştı