Evergreen - Dutch

nine

Het was anders, daarna.

Natuurlijk. Je kan niet zomaar met iemand zoenen in het bos rond middernacht en verwachten dat alles vervolgens meteen weer normaal wordt. Ik wist niet echt wat ik moest doen, hoe verder te gaan vanaf toen. Op de weekdagen kwam Harry om Nova les te geven en probeerde ik mezelf bezig te houden met andere dingen; soms mijn kamer opruimen of de planten in de achtertuin water geven of naar het stadhuis lopen om te kijken of mijn vader nog enige hulp nodig had met wat dan ook. Het zag er uit alsof ik hem probeerde te vermijden, en zo bedoelde ik het niet- ik wist gewoon niet wat ik anders moest doen.

De verandering in mijn gedrag leek Harry niet uit te maken. Hij glimlachte naar me wanneer ik de deur voor hem open deed en praatte over het weer terwijl ik koffie voor hem maakte wanneer we wachtten tot Nova naar beneden kwam op in de ochtend. Hij wilde graag twee en een half klontje suiker in zijn koffie- omdat hij twee te bitter vond en drie te zoet, dus nam hij altijd twee en een half.

Hij nodigde me uit om met hem en Nova mee naar het bos te gaan, terwijl Nova haar jas aan deed en me verwachtingsvol aankeek. Dan weigerde ik beleefd, en zei dat ik met Genevieve had afgesproken in het café aan de hoofdstraat of dat ik mijn vader moest helpen in het stadhuis. Ik wilde hem niet zo vermijden, maar ik wist nou eenmaal niet wat ik anders moest doen.

Ja, ik ging op de middelbare school wel eens met jongens uit, maar al die afspraakjes stelden niks voor. Ik had eerder jongens gezoend, maar dit was anders.

Maar dat zeggen ze allemaal. Anders. Ik wist niet waar dit tussen Harry en ik heen ging, maar ik wilde niet degene zijn die erover begon. Ik probeerde altijd iets te bedenken om te zeggen in de ochtenden, wanneer ik twee en een half suikerklontje in Harry's koffie deed, maar kwam nooit ergens op. Ik bedacht, met het voorbij gaan van de dagen, dat Harry er ook niet over wilde beginnen, aangezien hij de koffie die ik voor hem neerzette simpelweg accepteerde met een zachte 'dankjewel' en een glimlach.

Dus dan keek ik vanaf het keukenraam hoe Harry en Nova het voetpad afliepen, me afvragend of naar het stadhuis gaan of hier blijven om in de tuin te werken de beste manier was om mijn dag te verspillen.

Het viel Genevieve op dat ik meer thuis was. Ik voelde haar ogen in mijn rug prikken toen ik op een dag keek hoe Harry en Nova de hoek van de straat om liepen, weer op weg naar het bos.

"Waarom ging je niet met ze mee?" vroeg mijn stiefmoeder. "Harry had je uitgenodigd om mee te gaan."

"Ik denk gewoon dat Nova te afgeleid raakt als ik meega." mompelde ik. "Het is beter als Harry alleen met haar gaat."

Genevieve fronste haar wenkbrauwen. "Nova zei dat ze het geweldig vindt wanneer je meegaat,"

Ik draaide weg van het keukenraam, en liep naar de keukentafel om Harry's lege kop koffie te pakken en in de vaatwasser te zetten. "Nu is het toch al te laat."

"Wat zijn je plannen voor vandaag?"

"Niks, waarom?"

"Ik zou naar de cateraar gaan om te praten over het menu voor het feest van volgende week. Wil je soms mee?"

Elke dag leek saaier te worden. Het stadhuis, thuis, mee met Genevieve- dat was hoe ik mijn dagen doorbracht. Had ik een keus? Ja, dat had ik. Ik kon met Harry en Nova mee en in het bos kijken hoe de bladeren aan de bomen rood begonnen te worden en herfst de oppervlakte overnam. Maar de zoen die ik op Harry's lippen had gedrukt brandde nog steeds in mijn gedachten, als een gebroken plaat, die zich telkens weer opnieuw afspeelt. Dat had me niet moeten stoppen van het met ze meegaan, maar had het op een of andere manier toch gedaan. Dus knikte ik naar Genevieve, en zei dat ik zo naar buiten kwam, maar nog even mijn jas moest pakken.