Lütfen oy vermeyi unutmayın. Sizinle etkileşimde olmak beni çok mutlu ediyor. Hayalet olmanızsa hem çok üzüyor hem de motivasyonumu düşürüyor.
Bu bölüme 150 oy, 1000 yorum gelirse çok mutlu olurmuşum. 💌
İyi okumalar.
Sena Şener - Affettim Herkesi
Mabel Matiz - Müphem
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Biz, aynı zincire vurulmuş, birbirinin yaşamını zehirleyen ve bunu bilmezlikten gelen iki prangalıydık; birbirimizden nefret ediyorduk."
Lev Tolstoy
🖇
BÖLÜM 8: "BAKIŞLARINDAN SICAKMIŞ KUCAĞI."
Sen bir kukla değilsin.
Bırak oynamayı. Bıraksın iplerini tutan şeytan sana bir zalimi oynatmayı. Bırak kendinle uğraşmayı. Bıraksın içindeki çocuk saklanmayı.
Çık ortaya haydi. Üzül biraz. Ağla sonra. Parmak uçlarına kadar ulaştığını hissettiğinde acının bırak bir kalpsiz gibi davranmayı. Korkma. Bir daha parçalanamayacak kadar paramparça. Kalbin. Paramparça. Un ufak olması acıtmaz canını. Ürkme. Biraz gözyaşı sızlatmaz açık yarayı, sökmez tutmuş dikişi.
Sen bir kukla değilsin.
Sen parmak uçlarına ip bağlanmış bir oyuncak değilsin.
Aç gözlerini ve korkma bir defa. Yaşa. Bu acı senin hakkın. İnsan olmak senin hakkın. Yaşa ki tiksinme kendinden.
Yutkunarak araladım gözkapaklarımı ve taktığım güneş gözlüğünün saydam karanlığının ardından mezarlığın girişine baktım. Sarı saçlarıma örttüğüm siyah şal rüzgârın etkisiyle dalgalanırken üzerime yılın ilk kar taneleri düşüyordu. Yavaş yavaş, dingince beyaza bürünüyordu yeryüzü. Kaç dakika boyunca orada öylece, sırtım hızla gelip geçen arabaların olduğu anayolu görürken yüzüm mezarlığın taşıt yoluna dönük bir şekilde bekledim, bilmiyordum. Neyi bekliyordum ve neden içeri giremiyordum, ondan da emin değildim. Soğuk vücudumu etkili bir şekilde hâkimiyeti altına almış titretirken giydiğim ince tülden gömleğin içinde hissediyordum rüzgârın keskinliğini. Canımı acıtıyordu. Ya da ben acıyan canıma bir sebep arıyordum.
