Gökkuşağına Fısıldadım Seni(GxG)(yarı Texting)

6.Bölüm:Bilinmeyen Sevda

Merhaba🧚‍♀️

Nasılsınız?

Bu bölüm bilinmeyenin Ağzından yazdım.
Çok ayrıntıya girmeden yazdım ilerde derine ineriz ^^

İyi okumalar 🥂

🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈

Bilinmeyenin Ağzından;

"Bu yol nereye gider?
Bilmem ama yürüyorum işte
Yüzüme vuruyor arada fırtınası
Korkuyorum ne var?..."

İnsan seçtiği yolda ilerlerken,esen en ufak rüzgarda yıkılırsa yolun sonunu asla göremez.
Yol bu,nasıl gidersen öyle şekillenir önünde.
Aslında çoğumuz seçtiği yollardan geçerken yara bere içinde kalıyoruz.
Ama o yaralar bile bize ait olur.
Yolu seçen de yaraları alan da sen.
Hayat bizim olunca,acısı da tatlısı da güzel geliyor.
  
     
    "Düşe kalka büyüyorum işte
      Biraz yaram var ama
        Geçecek bu gidişle..."
    

Yara da benim yolda.
İşte bu yüzden seviyorum.
Yaralarımı,acılarımı,yolumu...
Benim yolum,benim yaralarım,benim hayatım...
Seçtiğim yolda çok fazla yara aldım.
Kah güldüm kah ağladım.
Ama yolumun sonu öyle güzel ki?
Sonum gibi gözükse de aslında mutlu sonsuzluğum var yolun sonunda.

Efsa Buğlem Karmen.
Eserken yüzüme vurup serinleten rüzgarım,
Kurumuş tenimde süzülen yağmurum,
Mezarlığa dönmüş içimde çiçekler açmasını sağlayan toprağım,
Ruhuma şifa olan şarkıları sakladığım Müzik Kutum,
Karanlık yeryüzünde Ateşböceğim,Gökyüzünde Yıldızım,
Uçsuz bucaksız Okyanusum,
Gün Batımım,Gün Doğumum,
Resimlerim,Çizgilerim,kalemlerin,fırçalarım,
Huzurum,Mutluluğum,varlığım,Aşkım,Sevgim,Ruhum,Benliğim....

Buraya daha nice şeyler yazarım.
Lakin ne sayfalar yeter onun bendeki yerini anlatmaya,nede kelimelerim.
Bir insan bu kadar sevebilir mi birini?
Bilemiyorum.
Aslında kastı yaptığım hiçbirsey yok.
Onu ilk gördüğümde içim aktı gitti sanki.
Olduğum yerden bir adım atamadım.
Sanki uzun zamandır aradığımı buldum.
Arayışım sona erdi o an.

FLASBACK:,

Kar yağıyordu.
Ellerimi ısıtmak için birbirine sürtüp dururken,tenha sokaktan ana caddeye dönüyordum.
Kafamdaki bere kaymış,saçlarım özgürlüğünü ilan etmiş,omuzlarımdan sallanıyordu.
Dizimin altına gelen siyah deri çizmelerimin atığım her adımda karı ezişi yankılanıyordu kafamda.
Kulaklığımı takıp,rastgele bir sarki açtım.
Onur Can Özcan-Kış Ortasında.
Durağa kadar aynı şarkıyı tekrar tekrar dinledim.
Sözleri bana o an anlamsız geliyordu.
Ta ki karşımda, yol kenarında boynundaki atkıyı çıkarıp önünde üşümüş,minik kediye  saran kızı görene dek.
Öylece onu izledim.
Hiç düşünmeden boynundaki atkıyı çıkarıp,ıslanmış,kirli olduğu burdan belli olan kediye sarması sanki ayıpmış gibi bakıyordu ona insanlar.
Asıl kirli olan onların içleri değilmiş gibi ....
Kediyi kucağına alıp dogruldu.
Bana doğru dönmesi ile yüzünü görebildim.
Minicik burnu kızarmış,kıvrımlı uzun kirpikleri sulanmış,buğday teni  soğuktan beyazlamış,küçük ama dolgun dudakları soğuktan morarmış,karamel tonu saçları beyaz beresinden omuzlarına doğru dökülmüş....
Zaman dursun istedim o an.
İçimde öyle bir sitek vardı ki,onu çizmek istedim.
Her ayrıntısına kadar hemde.
Bana doğru yürümesi ile göğsümde varlığını unuttuğum kalbim sıkıştı.
İçimde sebepsiz bir heyecan peydahlandi o an.
Yaya geçidinden gecip olduğum durağa doğru kucağındaki kedi ile geliyordu.
Yanıma gelip durdu.
Otobüs mü bekliyordu acaba?
Tabiki otobüs bekliyor.
Salak kafam!
Bana ne oluyordu böyle?