I hate Autumn, My Rose. (Highschool Series #4)

Chapter 18

We both happy, natutunan kong mas mahalin ang sarili ko because of Mariel. She's so thankful for having me but I am so lucky to have her.

Unti unti ko nang natatapos ang gown ni Mariel, habang tinitignan ko ito ay hindi ko maiwasang mamangha. She's so bright and I know the future of her, she's so productive with healthy mental state. Sana mahalin din siya ng pamilya niya, like what she deserve.

Tapos kona ang buong gown, details nalang ang kailangan. Isusukat ko nalang kay Mariel para incase na may need i-adjust ay ma-i-adjust ko na kaagad.

"Mariel, bebe!" I called her. "You're hiding nanaman ba? ate ka na pero napaka hilig mo pa ring maglaro!" I laugh, palagi kasi talaga akong tinataguan ni Mariel at gugulatin bigla.

But my feelings was changed, the whispere of winds arw not good kaya hindi ko alam kung bakit ko naisip ito.

"Mariel?!" my voice turn for being serious. "Where are you?" nilibot ko na ang buong bahay but I didn't see her even her shadow!

I tried to call her but not attended.

To: My baby girl.

Mariel, Where are you?

Wala kang sinabing aalis ka

Can you pick the call?

I'm kinakabahan right now, Mariel.

Iiyak ako in 5, 4, 3, 2, 1

Mariel?

I admit hindi na maganda ang pakiramdam ko kaya hinanap ko na rin siya sa labas, imposibleng lumabas nang hindi nagpapaalam yun.

Hindi pa man ako nakakalbas sa may gate ay may nakita na akong bagay sa may upuan, Mariel's favorite.

The hook and unfinish crochet, kinabahan na ako mg sobra. Nakakalat lang ito sa sahig. I also saw the piece of paper like she's doing an sketch, nakita ko pa ang madiin na guhit ng labis na para bang hindi niya sinasadyang masulatan, and lastly, I saw her handkerchief at the bush.

Nag simula na akong lumabas ng bahay, nag tanong tanong. I am so fustrated, I don't know what I'll do. Walang nakakita kay Mariel at walang may alam kung nasaan siya.

CCTV!

Yes, I have a CCTV.

Mabilis akong umuwi, halos madapa dapa na sa pagmamadali. Umaasa ako na may mahahagip man lang na Mariel sa CCTV.

Mabilis kong inopen ang laptop, prinevious ang kuha ng camera not until I see her.

6 a.m, kakatapos niya lang mag dilig and tulog pa ako no'n, umupo sya sa upuan at kinuha ang yarns niya, nag crochet nang nag crochet. Hinahangin ang buhok niya nang masarap na hangin, she's enjoying the peace. Not until I saw the black van at the front of our house. Naiiyak na ako, sana hindi totoo ang konklusyon ko

Mabilis akong lumabas upng mag tanong sa mga  taong malapit bahay namin pero iisa lang ang sagot nila, wala silang napansin.

"Ate, nakita niyo po ba si Mariel? yung dalagang lagi kong kasama?" aligaga kong tanong.

"Anong oras na ako nag bukas ng tindahan, Gang. Hindi ko na napansin." sabi ng ale.

Wala nang tigil sa pag tulo ang luha ko, pumunta na ako sa baranggay upang ipaalam. Ipinakita ko rin ang CCTV.

"Hindi pa pwedeng hanapin 'yan, neng. Kailangan 24 hours. Baka pakulo lang ng bata 'yan para makagala." sabi ng isang opisyal na siyang dahilan upang pumantig ang tainga ko.

"Ano? Mawalang galang na ho, naririnig niyo ba ang sinasabi ninyo? obvious nang kidnap ang naganap kailangan pa paabutin ng bente kwatro oras? siraulo po ba kayo?! Paano kung sa anak o kamag-anak ninyo mangyari yan at ako ang opisyal na pag tatanungan mo at ganyan kita kung sagutin, matutuwa ka ba?!" I raised  my voice, nabigla ako sa narinig ko mula sa lalaking ito

"H-hindi sa ganun..."

"Ganun na 'yon, Kuya! ang sabihin  ninyo mga tamad kayo. palamunin pa naman kayo ng pera ng bayan pero wala kayong silbi, masama na kung masama, sir. Kapag may nangyaring masama sa kapatid  ko, huling sahod mo na ngayong buwan!" mabilis kong iniwan ang lalaki, hindi ko na kaya pang mag aksaya ng oras sa walang kwentang tao.

Pumunta na kaagad ako sa mga pulisya at katulad nang ginawa ko sa baranggay ay ipinakita ko ang CCTV footage.

"Kaano ano niyo ho ang Bata?" tanong ng OIC.

"W-wala po, we're not sister in blood but she's my little sister." sabi ko naman, hindi pa rin mapanatag.

"Kung hindi mo kamag-anak ang bata, paano mo sya nakilala at paano mo sya nadala sa bahay ninyo?" tanong muli ng officer.

"N-nag layas ho sya, t-tinataguan niya ang abusive parents niya..." pag sagot ko nang makatotohanan.

"Exactly, I will do our best to find this girl, but now you should go to your home and rest dahil malaki ang posibilidad na ang nasa van na 'yon ay parents niya. I will update you," ani officer

Wala na akong nagawa kung hindi sumunod, malinaw din naman sa akin na baka nga kinuha na siya ng parents niya. Pero hindi ko magets kung bakit sa ganoong paraan?

Ilang araw din akong nag hintay, aamining nawala sa focus. Bawat sulok ng bahay na ito ay nakikita ko  ang imahe ni Mariel, miss na miss ko na si Mariel. 

Pakiramdam ko ay may nawala na naman sa aking kadugo ko, nakakalungkot.

"Miss na kita, Mariel..." bulong ko sa hangin.

Walang nakakaalam sa nangyayari sa akin even my closest friends, ayokong dumagdag sa burden nila.

Not until I receive a call from Officer.

"Hello, Ms. Anya Albia," the officer's greeted.

"Yes, sir? may update na ho ba? Do I need to go in your office?" sunod sunod kong tanong.

"No need, Ms. Albia, Mariel is already on her home. Nakausap na namin Ang parents ni Mariel and also Mariel, they're good, the little girl is good. Gusto lang iparating ng pamilya nila ang pasasalamat. You're truly a good person, thank you!" ani officer.

Halos mabingi ako, natulala na lamang ako, hindi ko alam kung maganda bang balita 'yon. ngunit tinake as positive ko na lang dahil sa sinabing masaya na si Mariel.

Hindi ko pa rin maiwasang mag alala, malungkot at ma-miss ang batang 'yon. walang ipinsdalang personal information tungkol sa parents ni Mariel so I cant communicate them.