SİYAH İZLER+18

15.BÖLÜM

Hayatımda uzun yıllarımı geçirdiğim bu odada sanırım böylesine utanmamıştım. Atlas elindeki bardağı hafifçe bana doğru çevirmiş yüzüme bakıyordu.

Şaşkınlıktan dudaklarım bir parça ayrılmıştı. Çünkü şimdi bana sorsa bu bardağı neden sakladın diye, verecek cevabım yoktu. Bu cevabı ben kendime de verememiştim. Beni okula bıraktığı o gün kahve ile bahçede oturmuş ve düşünmüştüm.

Kafamda  hayatıma dair cevaplanmayan bir dünya şey vardı. Buda onlardan biri olarak kalacaktı sanırım. " ben.." diye mırıldandım kısık bir sesle. O sırada Atlas'ın telefon sesi odaya yayıldı. Cebinden çıkardığı telefonu kulağına götürdü.

" Efendim Okan" dedi gözleri hala yüzümde gezinirken. " peki Sadık?" Diye sordu. Sanırım telefonun gelmesi beni şu anki durumdan kurtaracağı için beni rahatlatmalıydı. Ama içinde bulunduğumuz durum daha da gerilmeme sebep oluyordu.
" Anladım. Çıkacağız  şimdi. Yaklaşınca haber ver." dedi hoşlanmadığını belli eden bir tonla.

Hoşlanmadığı şeyin elinde tuttuğu bardakla mı,yoksa telefon konuşması ile ilgili olduğunu bilmiyordum. Telefonu kapattı.
" Çıkmamız lazım Eliz"

" hı hı" diye mırıldandım. " problem mi var?"

" hayır" dedi beni rahatlatacak bir tonla. " bu odadan almak istediğin bir şey varsa şimdi almalısın."

" bir daha gelemeyecek miyim?"

" bilemiyorum Eliz."

" tamam" deyip başımı salladım. Elindeki bardağı tuvalet aynasının önüne bıraktı. Kapımı kapatıp odadan çıktı. Sanırım beni yalnız bırakmak istiyordu. İçimden teşekkür edip odamda gözümü gezdirdim. Artık bu oda yabancı geliyordu bana.

Zaten nereye tam olarak ait hissetmiştim ki.

Kıyafet dolabımın kapağını açtım. Bir tarafta dayımın iş yemekleri için alınan kıyafetler vardı. Genellikle koyu renkteydiler. Yaşıma göre büyük olan kıyafetler.

Zaten hangi yaşadığım tam olarak yaşıma uygundu ki.

Günlük kıyafetlerime baktım. Hiç biri iyi bir şey hatırlatmıyordu. Gözüme takılan ise Yeşim'in bana aldığı Fenerbahçe formasıydı.
Gülümsedim. Mert, Arda,Yeşim ve ben beraber Fenerbahçe maçına gidecektik. Yeşim orada giymem için almıştı.

Geçmiş zamanda bir günde okul çıkışı beraber eve gelmiştik. Güya ödev yapacaktık.
Geniş yatağıma uzanmıştık. Uzun saçlarımız yastığa dağılıyordu. Yeşim Mert'le ilgili yaşadığı bir anıyı anlatıyordu. Bende dikkatle onu dinleyip tavsiye vermeye çalışıyordum.

" ya kızım hiç doğru düzgün ilişkin olmadı. Nasıl bu kadar iyi tavsiye veriyorsun?" diye sormuştu. "Olaylara dışardan bakıyorum ve iyi analiz yapıyorum" dedim kıkırdayarak.
" valla pes" dedi. Dirseklerini yatağın üstüne ellerini çenesine koyarak bana doğru baktı.

" bir gün beraber bir eve çıkacağız." dedi dua eder gibi. Her 2 yakın arkadaşın muhakkak  kurduğu hayallerden birisiydi. " biliyorsun değil mi?"

" çok istiyorum " dedim.
Daha fazla kelime çıkmadı lügatımdan. Böyle bişeyin hayalde kalacağını biliyordum. Dayım asla müsade etmezdi. Kendime ait bir oda düzmek isterdim. Kendi zevklerimle. Hiç yaşayamadığım çocukluğumla.

Moralimin bozulduğunu anladı.Beni tanıyordu. " bir gün seni çok mutlu edecek biriyle karşılaşacaksın.Seni o kadar çok sevecek ki yaşadığın tüm kötü anıları unutturacak." Dedi tüm samimiyetiyle.