Nooit Echt Voorbij

Hoofdstuk 1

Lily en ik lopen uit de gele schoolbus. Op sociale media zie ik vaak mensen die er van dromen om met een gele schoolbus naar school gebracht te worden. Ik kan je alvast beloven: het is niet erg speciaal. Eigenlijk is het verschrikkelijk. Het ruikt naar puberzweet en de buschauffeur stinkt naar sigarettenrook. Heel veel mensen roken, maar de geur verspreidt zich nogal snel in een schoolbus. Genoeg over sigarettengeur, vandaag is de verjaardag van Connor. En Lily heeft me nog steeds niks erover gevraagd. Ik was van plan het met haar te bespreken, maar ik ben van plan verandert. Ik wil wel eens weten of ze het überhaupt wel weet. De hele busreis heeft ze er niks over gezegd. Ze praatte alleen maar over deze nieuwe vage gast die ze heeft ontmoet, ik geloof dat hij Liam heet, en ik wachtte alleen maar op het moment dat ze over Connor zou begonnen. Ik krijg langzamerhand het idee dat ik kan wachten tot ik een ons weeg, want ze heeft het duidelijk niet door. Lily zwaait naar Zoë, een meisje die we graag mogen. Helaas zit ze niet aan onze kant van het gebouw en kunnen we elkaar alleen ontmoeten na school, in het koffietentje vlakbij de campus. 'Ik zou heel graag met jullie willen praten', roept ze. 'Maar helaas heb ik heel veel haast! Om half 3 bij Cassies Coffee?' We knikken enthousiast. 'Dag!',  roept ze ons nog na. Lily lacht. 'Het is inmiddels een ritueel geworden.' Ik moet ook lachen. 'Dat kun je wel zeggen, ja.' We lopen de trappen op naar ons lokaal op de op-één-na bovenste verdieping. 'Elke dag weer, en ik ben het nog steeds niet gewend.' Kreunt Lily. Ik hijg. 'Ik.. weet... het..',  Puf ik. Eenmaal bij het lokaal aangekomen, wil Lily de deur opentrekken, als we een nieuwe jongen in het klaslokaal zien zitten. Ik haal mijn wenkbrauwen op. 'Wie is dat nou weer?', zeg ik verstoord. Lily giechelt. 'Wat een lekker ding. Maar jij mag hem hebben, ik heb mijn ogen op Liam gericht.' Ik schud mijn hoofd. Ik heb ook een vriendje, wil ik bijna zeggen, maar dat zou ongemakkelijk zijn. 'Je denkt toch niet weer aan Connor, hè?' Lily kijkt me met haar grote, blauwe ogen aan. Lily lijkt enorm op Megan Fox, wat spijtig is, want Megan en ik zijn naamgenoten. Het geeft echter niet, want Lily is mijn beste vriendin, ik gun haar alle schoonheid in de wereld. 'Hallo?', Lily wappert met haar handen in mijn gezicht. Zou ze nu aan Connors verjaardag denken? 'Welnee',  mompel ik, terwijl ik de deur open probeer te duwen, maar het lukt voor geen meter. Lily ligt dubbel van het lachen, ik begrijp niet waarom. 'Help me dan!',  Zeg ik, ik voel dat ik steeds meer een kleur krijg. 'Je moet trekken, idioot!' Lily trekt de deur open. Mr. Howard staart ons woest aan. Zijn mond is een streep. Ik probeer opzij te kijken zonder mijn hoofd te bewegen, en zie in mijn ooghoek dat Lily enorm haar best moet doen om niet in lachen uit te barsten. Ik ben inmiddels zo raar als een tomaat. 'Ik wilde jullie net voorstellen aan jullie nieuwe klasgenoot, Owen.' Lily geeft hem een hand. Zij schaamt zich nooit. Mijn hand is nat van het zweet, dat durf ik echt niet. 'Hallo Owen, ik ben Lily',  zegt ze zelfverzekerd. Hij knikt. 'Leuk je te ontmoeten', zegt hij. Dan kijkt hij mij aan en steekt zijn hand naar me uit. Ik weet ineens niet meer wat ik moet doen. Die prachtige, donkerblonde haren, die donkerblauwe, prachtige ogen, ik verdrink er bijna in. In slowmotion reik ik mijn hand naar hem uit en schudt hem met een slap handje. Mijn huid begint nog meer zweet uit te persen. 'Ga maar weer zitten, Juffrouw Megan.' Owen grinnikt. 'Ah, dus dat is je naam.' Ik kan hem alleen maar zo rood als een aardbei aanstaren, en ik weet dat dat niet best is, dus ik loop snel naar mijn plaats. 'Goed, dames en heren, we gaan beginnen met de les.'