Ασημένιο Φεγγάρι: Ο Καταραμένος Βασιλιάς [1]

Κεφάλαιο 29: Πως είναι δυνατόν; (Μέρος 2)

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Λυπάμαι, αλλά πρέπει να σταματήσετε να έχετε τύψεις για το συμβάν. Απλά έτυχε στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή."

Απομακρύνω το χέρι της από τον ώμο μου και την κοιτάω.

"Τι εννοείς; Ποιος τον σκότωσε;"

Παίρνει μια βαθιά ανάσα. "Εσείς."

***

"Δεν μπορεί..."

"Πριγκίπισσα!" Είναι το τελευταίο που ακούω, πριν βγω με ταχύτητα έξω από το δωμάτιο.

Οι φρουροί με τις ασημένιες λαμπερές πανοπλίες με κοιτάνε περίεργα καθώς τους προσπερνώ τρέχοντας στον διάδρομο.

Που ήμουν τελευταία φορά;

Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα;

Όλα είναι θολά.

Σταματάω και ακουμπάω το χέρι μου στον μαρμάρινο τοίχο προσπαθώντας να πιάσω την ανάσα μου.

Ξάφνου, νιώθω έναν οξύ πόνο.

"Τι είναι αυτό, πάλι; Πριν λίγο δεν υπήρχε."

Μια λεπτή αλλά σχετικά βαθιά γρατζουνιά έχει σχηματιστεί στο εσωτερικό της δεξιάς μου παλάμης. Γαμώ.

Πρέπει να το τυλίξω κάπως για να μην μολυνθεί όμως. Κοιτάω το λευκό μου φόρεμα, που όπως μπορώ να καταλάβω κοιμήθηκα με αυτό από το χθεσινό μεθύσι, όπως τουλάχιστον μου ανέφερε η Φρίντα.

Ονειρεύομαι, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. 

Όμως, γιατί όλα μοιάζουν τόσο αληθινά; Μέχρι και ο πόνος;

Σκίζω χαμηλά το φόρεμα και τυλίγω το ύφασμα γύρω από την πληγή. Αυτό πρέπει να είναι αρκετό προς το παρών.

"Καλημέρα, περιστεράκι μου!"

Σηκώνω το βλέμμα μου αμέσως, αντικρίζοντας ένα από τα άτομα που αν το βλέμμα σκότωνε, θα ήταν νεκρός τώρα.

"Τι ύφος είναι αυτό;" Αφήνει ένα μικρό γέλιο και με πλησιάζει.

Οι γροθιές μου σφίγονται και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

"Μου έλειψες."

Είναι ένα όνειρο.

Είναι ένα όνειρο.

Είναι ένα όνειρο.

Είναι ένα όνειρο.

Είναι ένα όνειρο.