KEHRİBAR

Bölüm 1 🍂

"Günaydın!" diyerek kahvaltı masasına oturdum. Üniversite hazırlığı yüzünden gece geç saate kadar ders çalışmıştım ve boynum ağrıyordu. Saç diplerimde kalan geçen haftanın acısını ovuşturarak anneme yardım etmeye başladım. Bugün pazar olduğu için evdeki yardımcılar izinliydi. Babamın kuralı böyleydi, çok önemli olmadığı sürece bütün çalışanlar kendi evinde olurdu.

"Günaydın kızım, başlamadan abilerini uyandır hadi." Kolumdaki saate baktım. 09.30'du. Bu saatte uyanmamış olduklarına şaşırarak üst kata çıktım. İkiz abilerim vardı ve bir ablam ama tabii kendisi erken yaşta evlendiği için kocasının konağında hanımlık yapıyordu. İlk olarak Karan abimin odasına girdim. Uyuduğunu görünce yanına gidip yatağına zıpladım. İrkilerek uyandığında gülmeye başladım. Şapşal şapşal bana bakıyordu kurban olduğum.

"Güneş manyak mısın abicim? İnsan böyle mi uyandırılır?" Huysuz huysuz homurdanıp yatakta oturur pozisyona gelip gözlerini ovuşturuyordu. Her an beni yatağa gömebilme ihtimali olduğu için koşar adımlarla odadan çıkıp Kaya abimin odasına gittim. Kaya abim evli olduğu için kapıyı çaldım. Aslında Karan abimin odasına girerken de çalmam gerekliydi ama olsun. İçerden ses gelmediği için tekrar kapıyı çaldım. Yengem esneyerek kapıyı açtı.

"Yengem biliyorum hamilesin dinlenmen gerek. Ama en azından abim işe gitmeden kahvaltı yapsa olur mu?" Hafif belli olan karnına elini koyup gülümsedi.

"Tabii Güneş'im ben abinle gelirim şimdi." Kafamı sallayıp mutfağa indim. Yardımcılarımız bugün izinli olduğu için annem sabah kalkıp birşeyler hazırlamıştı. Abimlerin gelmesini beklerken anneme yardım ediyordum. Annem kolumu tutup beni durdurdu. Babamın duymasını istemediği için kapıyı kontrol ederek sordu.

"Hazar ile ne yaptınız? Milletin diline düşmeden gelsin öpsün elimizi kızım, olmaz böyle." Hazar. Benim gönlü güzel sevdiğim. Neredeyse iki senelik birlikteliğimiz vardı, ailelerimiz de biliyordu fakat ikimizin abisi buna soğuk yaklaşıyordu. "Haklısın anne. Bugün söylerim en yakın zamanda gelirler, olur mu?" Kafasını onaylar şekilde sallayıp sımsıkı sarıldı bana. Babamın geldiğini görmemle yavaşca annemden ayrıldım. Babam yapısı gereği sert biri olsa da babaydı sonuçta. Aklıma geçen hafta olanlar geldiğinde babamın yüzüne bakmadan abimlere bakmaya çıktım.

İlk olarak Kaya abime bakacakken gürültü duymamla resmen dondum. İlk başta mutfaktan, annemden geldiğini düşünüp merdivenden baktım fakat ses Karan abimden geliyordu. Bir kırılma sesi daha duyduğumda koşarak o tarafa gittim. Tam kapıyı açacakken odadan fırlayan abime çarptım.

"Abi ne oluyor? Gözünü seveyim nereye gidiyorsun?" Beni dinlemeden merdivenden inip konaktan çıktı. Ne olmuştu şimdi? İçime düşen sıkıntıyla elimi boynuma attım. Kapısı açık kalan odaya bakınca telefonun yerde olduğunu gördüm. Belki birşey bulurum umuduyla elime aldığımda ekranda gördüğüm mesajla nefesim kesilir gibi oldu.

Yeşilim: Hamileyim. Babam öğrenecek diye ödüm kopuyor sevgilim lütfen yardım et.

Hamileyim.

Kim hamile? Yeşil kim?

Abim bunu nasıl yapar? Kendi bir aşiretin oğluyken bunun hem dinimizde hem törede yasak olduğunu bilerek nasıl yapar? Peki şimdi ne olacak? Kızı istemeye mi gitti? Yoksa kaçırıp kendi canından mı olacak? Ya berdel olursa? Olmaz. Asla kabul edemem.