როდიდან დავიწყო ძებნა?
-ხვალიდან!
რა სულელი კაცია შვილისთვის „საცოლეს“ ეძებს და მე მაგზავნის,ასეთი იდიოტიზმი პირველად მესმის,როგორ უნდა ვუპოვო მის ლოთ შვილს გოგო მე?! არა,იქნებ ვინმემ ამიხსნათ!!
-ბატონო ალექსანდრე მართალია მე თქვენი მარჯვენა ხელი ვარ მაგრამ ეს მე არ მევალება! ან თვითონ ,რომ მოძებნოს არ შეიძლება?
შევაპარე უფროს და დავინახე როგორ დაეძაბა ნაკვთები!
-რომ გითხარი ანუ საჭიროა! დამიმარცვლა ბატონო ალექსანდრემ და განრისხებული თვალებით შემომხედა.
-კარგით ასე ძალიან თუ გინდათ მოვძებნი!
-ხო კიდევ არ უთხრა ვინ ხარ,რა ხარ და საიდან ხარ!
-მოვატყუო?
-ხო მოატყუე!
მაიძულებს მოვატყუო,“ანგელოზი“ ვუპოვო,ეჰჰ რა შარში ვარ! მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით დ ა მ ე რ ხ ა! ეჰჰ,არადა ჯერ ახალგაზრდა ვარ! არარა,ერეკლე ეხლა ნამდვილად არარის ამის დრო! მართლა უნდა ვუპოვო ვინმე გოგო! თან 10000$ს ხო არ ეხუმრები...
ქუჩაში მივდივარ და ვფიქრობ როგორ უნდა ვუპოვო გოგო ბატონ ალექსანდრეს ვაჟს...
„ეს ძალიან დაბალია“ „ეს მაღალია“ „ამას ცუდი ფეხებიაქ“ „ამას ვულგარულად აცვია“
ეჰჰ,რა მეშველება...
-ნუ მიყვირი!
-ნუ გიყვირი ხო,წესიერად მოიქეცი და როგორც გინდა ფული იშოვე!
-ფული როგორ ვიშოვო ჰაა?
-არ მაინტერესებს როგორც გინდა ისე იშოვე!
-მათხოვრობას მაიძულებ?
-ბევრს ლაპარაკობ!
-მეზიზღები,მეზიზღები მაკა! საერთოდ არ უნდა გეშვილებინე არ მჭირდები!
-წესიერად მელაპარაკე! მაკო ჩემსკენ წამოვიდა და ხელი გამარტყა რა მწარეა! რა მწარეა ეს ცხოვრება.ცრემლებმა დაიწყეს ჩემს ლოყაზე სრიალი,გული მეკუმშება და ვგრძნობ,რომ არავინ არარის ჩემი მშველელი,მხოლოდ ღმერთი...
ოთახში გაწბილებული შევვარდი რასაც ჩემი ერქვა ყველაფერი ავიღე და გამოვიტანე...
-სად მიდიხარ? გავიგონე ქალის განწირული ყვირილი
-იცოდე ანო აქ აღარ დაბრუნდები! მიღრიალა,მეც მთელი ძალ-ღონით გავიქეცი სახლის კარები მივაჯახუნე და გარეთ გამოვედი!
თავისუფალი ვარ,ასეთი თავისუფლება არ მიგვრძნია! არანაირი მაკო,დამთავრდა...
მაგრამ ერთი პრობლემა მაქვს სად წავიდე...ეჰჰ,წვიმაც იწყებს ბრრ! მცივა რაც არუნდა იყოს ჯერ მარტია...
ქუჩაში მივდივარ,უბრალოდ ვსეირნობ ,წვიმას იწყებს თითქოს ცა ტირისო,ძლიერად წვიმს წვრილ წვრილი წვეთები ასველებს ჩემს სხეულს მე კი მივდივარ არვიცი სად!
უკვე თმის ღერიდან ფეხის ფჩრხილამდე სველი ვარ,თავს ვაფარებ გზაზე გადავდივარ და თვლალებს მანქანის ფარების შუქი მჭრის მანქანა ჩერდება და იქიდან მამაკაცი გადმოდის...
-რამე ხომ არ დაგიშავეთ? მეკითხება მამაკაცი და თვალებს მიფახულებს...
დამიშავებდი წინ,რომ არ მეყურა! ვკიცხავ გონებაში და ვპასუხობ:
-არა,არაფერი მადლობა...
-სულ სველი ხართ
-არაუშავს
-არ შეიძლება გაცივდებით!
-არა,არაუშავს
-მითხარით სად მიდიხართ და მიგივანთ!
-არა,არარის საჭირო ყველაფერი კარგად არის!
-წამოდი მამაკაცმა მანქანის კარები გამიღო და მეც შიგ ჩავჯექი...
მანქანა დაძრა,ეხლა შევხედე,თვალებში შემომხედა რა სიმპატიურია...
-აბა სად მიდიხარ?
-მნიშვნელობა არ აქვს სადაც გინდათ იქ გამიჩერეთ!
-მითხარით სად მიდიხართ?
-იცით,მეე...
-გასაგებია წასასვლელი არ გაქვთ?
-ხო,ეგრე გამოდის,სახლიდან წამოვედი...
-კარგი რა გქვია...
-ანო თქვენ?
-ერეკლე დამიძახე
მამაკაცს გავუღიმე...
-ლამაზი ღიმილი გაქვთ...
-მადლობა! ლოყები შემეფაკლა
-მოკლედ,ჩემთან წამოდი და მყავს და გაგაცნობ...
-არა როგორ შეგაწუხებთ!
-რა შეწუხებაა თან გალუმპული ხარ!
სირცხვილისგან არვიცოდი სად წავსულიყავი...
-რამდენი წლის ხარ?
-21
-სულ პატარა ხარ
-თქვენ?
-27-ის მოდი შენობით მელაპარაკე
-კარგი...
მამაკაცს თავი დავუქნიე და გავუღიმე ამათვალიერა და მანაც ღიმილით მიპასუხა...
♣♣♣
აცახცახებული გოგონა სახლში წაიყვანა,უყურებდა და ხვდებოდა რაიყო სილამაზე.გოგონას ლამაზი ნაკვთები,ზღვასავით ცისფერი თვალები და ტუჩები არავის არ დატოვებდა გულგრილს.
-მუშაობ სადმე?
-ვსწავლობ!
-კარგია
-თქვენ სად მუშაობთ...
-დაან ძმა გყავს? ვითომც არაფერი ისე გადაიტანა ყურადღება სხვა კითხვაზე...
-არმყავს წკრიალა ხმით უპასუხა და ქუჩაში დაიწყო ყურება.მანქანა დიდ და ლამაზ სახლთან გაჩერდა.ჯერ ერეკლე გადმოვიდა და შემდეგ ანოს გაუღო კარები..
-მობრძანდი...
-იცით ჯობია წავიდე!
-რატომ უნადა წახვიდე და მე შენ ხომ გითხარი,რომ შენობით მელაპარაკო
-მაპატიე,მგონი არარის ნორმალური,რომ სახლში წამოგყვეთ მე ხომ თქვენთვის სრულიად უცხო ვარ!
-ისიც საკმარისია რაც შენზე ვიცი და თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში!
-ძალიან დიდი მადლობა ოდესმე გადაგიხდი!
-ოღონდ მომიყევი სახლიდან რატომ წამოხვედი...
-ძალიან,ძალიან გრძელი ამბავია!
-ბევრი დრო გვაქვს
ეს თქვა და სახლის კარები გააღო.სახლი კი არა სასახლეა.გოგონა გახარებული ხმა გავიგე რომელიც სავარაუდოდ ძმას კისერზე ჩამოეკიდა
-ერეკლე,ადრე დაბრუნდი...
-ხო,ემილი დღეს არ მქონდა ბევრი საქმე!
-ეს ვინ არის? გოგონამ თბილი ღიმილით გამიღიმა
-ეს ჩვენი სტუმარია,გაიცანი ანო ეს ჩემი დაა ემილი.ემილი გაიცანი ეს ანოა!
-სასიამოვნოა...
-ჩემთვისაც!
-ერეკლე დღეს ჩემი კლასელის დაბადებისდღეა ანოსაც წავიყვან! გახარებულმა გამოაცხადა ემილის და ანოს გადახედა.
-თუ ანოს უნდა წადით!
-წამოხვალ ანო?
-კიმაგრამ მე ხომ არავის არ ვიცნობ.
-არაუშვს,გაგაცნობ.
-კარგი,რახან ასე მთხოვ
