თაე თავს ნამდვილ ჯაშუშად გრძნობდა. ის მიჰყვებოდა ჯონგუკს, მაგრამ აგრძელებდა სიფრთხილეს, რადგან მისი დაჭერა შეუძლებელი იყოს.
ჯონგუკი შორს არ წასულა, მაგრამ თაე მართლაც გაკვირვებულია და დაბნეული ახლახან მომხდარით.
"რატომ ხსნის მამაჩემის ოფისს?" საკუთარ თავს ჰკითხა.
წარბები შეკრა. ჯონგუკი უკვე ოთახში იყო, მაგრამ კარი ისევ მიხურა ისე, რომ თაემ ვერ დაინახა რას აკეთებდა.
თაემ ტუჩი მოიკვნიტა, "რას აკეთებს იქ?" კედლებს მიღმა იმალებოდა. ფანჯარა იყო, მაგრამ კარგად ვერ ხედავდა.
რომც წავიდეს და შეიხედოს, მისი ჩრდილი გამოჩნდება. ასე რომ, ეს არც ისე უსაფრთხოა.
ჯონგუკს გარკვეული დრო დასჭირდა შიგნით, ალბათ 5 წუთი, სანამ საბოლოოდ გამოვიდა.
"ის ისევ ის იასამისფერი რვეული." ჯონგუკს მარცხენა ხელში რვეული ეჭირა, ეს იყო ის რვეული , რომელიც თაემ ადრე ნახა.
ჯონგუკმა ჩაკეტა ოფისი და თავის კაბინეტში დაბრუნდა. სანამ თაე კუთხეში ჩაფიქრებული დარჩა.
"რატომ წავიდა იქ, რა გააკეთა?" ის განაგრძობდა შესაძლო პასუხებზე ფიქრს, მაგრამ ეს მხოლოდ თავის ტკივილს აძლევდა.
თაემ შენობისკენ გაიხედა, მისგან სულ ცოტა მოშორებით. დაინახა ბიჭი, მაგრამ მის სახეს ვერ ხედავდა, რადგან ზურგით იდგა.
[გაფრთხილება
-მკვლელობა/თვითმკვლელობა
- თუ არაკომფორტული ხართ ამ თემაზე, გთხოვთ გამოტოვოთ ეს თავი.]
თაეს ხელი პირისკენ წაიღო და აიფარა. "ოჰ ჩემო...!" ბიჭი მაღალ კორპუსიდან ჩამოვარდა, ჯერ ზურგი დაეცა.
თაემ არ იცის რა იფიქროს, ის უბრალოდ თვითმკვლელობის მომსწრე იყო?
მიუხედავად იმისა, რომ მათი საწვრთნელი შესვენებაა, ჯერ კიდევ ბევრი ჯარისკაცია აქ, რომლებმაც ბანაკში დარჩენა არჩიეს.
YOU ARE READING
Captain Jeon: Since 1984
Fanfiction‼️translated ‼️ "When the war is over, we'll get married and I'll grow flowers like you, and our story will be one of the most beautiful love tales in the universe." - a letter found in the pocket of a dead soldier; Captain Jungkook Jeon, 1895. "რო...
