Υπόθεση Μίλερ

𝐈𝐈𝐈

Ξυπνάω στο κρεβάτι μου. Το κεφάλι μου πονάει απίστευτα και όλα γύρω μου γυρίζουν. Νιώθω αδύναμη να σηκωθώ ωστόσο κάνω μια απόπειρα. Κάποιος δίπλα μου φωνάζει: "Ξύπνησε! Η Παλόμα ξύπνησε!" Τι συμβαίνει; Γιατί όλοι δείχνουν τόσο αναστατωμένοι;

"Αγάπη μου είσαι καλά; Πες μου πώς αισθάνεσαι." Εστιάζω καλύτερα την όρασή μου και βλέπω την φίλη μου την Βαλέρια να στέκεται ανήσυχη στο πλευρό μου κρατώντας μου το χέρι. "Τι γίνεται;" Η φωνή μου βγαίνει σαν ψίθυρος από το ξερό στόμα μου.

"Ωχ, Παλ λυπάμαι τόσο πολύ!" Πλησιάζει κλείνοντάς με μέσα στην αγκαλιά της. Στην αρχή μου είχαν δημιουργηθεί τόσο πολλές απορίες όμως μετά από λίγο τα θυμήθηκα όλα. Δυστυχώς...

"Πού είναι ο μπαμπάς;" Φόβος με κυριεύει για άλλη μια φορά. Σπρώχνω την Βαλέρια. Τα μάτια μου αρχίσουν να μαζεύουν δάκρυα στις άκρες τους και η καρδιά μου αυξάνει τους παλμούς της. Πετάγομαι από το κρεβάτι. Είμαι καταϊδρωμένη. Λιποθύμησα. Το θυμάμαι.
Τρέχω στους διαδρόμους φωνάζοντας για τον πατέρα μου, τον λατρεμένο μου πατέρα, το μόνο στήριγμα που μου είχε απομείνει σε αυτή την μίζερη ζωή.
Βρίσκομαι πλέον έξω από το δωμάτιό του. Δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα. Θέλω αλλά το σώμα μου αρνείται να κουνηθεί. Κλαίω με λυγμούς. Η κατάσταση μου είναι άθλια, το φόρεμα, τα μαλλιά, το μακιγιάζ. Είμαι ένα κουρέλι.

Απλώνω επιτέλους το χέρι μου για να μπω στην κάμαρα όμως κάτι με σταματά. Ένα μελαχρινό χέρι με εμποδίζει. Γυρνάω να δω σε ποιον ανήκει και αντικρίζω ένα ζευγάρι μελί μάτια. Με τριπάνε στην ψυχή.

"Μη το κάνεις." Με συμβουλεύει. "Δεν θες να τον δεις." Συμπληρώνει.

"Κι όμως θέλω." Κάνω κίνηση αλλά μπαίνει μπροστά μου ο νεαρός. Κάπου τον ξέρω. Κάπου τον έχω ξαναδεί. "Εσύ είσαι!" Τον δείχνω με το δάχτυλο. "Ο αγενέστατος που έπεσε πάνω μου πριν λίγες μέρες! Τι στο καλό θες μέσα στο σπίτι μου και τολμάς να μπαίνεις στον δρόμο μου!" Δάκρυα συνεχίσουν να τρέχουν στα κατακόκκινα μάγουλά μου. Μορφάζει περίεργα ο ξένος, δεν μου αρέσει.

"Επιτρέψτε μου να..."

"Βρε δεν μας παρατάς λέω εγώ!" Φωνάζω ενώ τον βουτάω από το σακάκι και τον πετάω στην άκρη. Θέλω να δω τον πατέρα μου. Μπαίνω στο δωμάτιο. Περπατάω αργά αρνούμενη να αποδεχτώ το γεγονός ότι με άφησε. Νιώθω ότι θα λιποθυμήσω πάλι αλλά κρατιέμαι, μπορώ να ακούσω τον ξένο να φωνάζει πίσω μου αλλά δεν του δίνω σημασία. Ο μπαμπάς είναι ακόμα εκεί κοκαλομένος, μέσα στο αίμα και το μαχαίρι που τον σκότωσε βρίσκεται ακόμα στην πληγή.

"Μπαμπάκα..." Μου ξεφεύγει μια πνιχτή κραυγή. Τον αγγίζω. Είναι παγωμένος. Τον κουνάω για να ξυπνήσει. "Μπαμπά έλα σήκω. Είσαι καλά." Του λέω αλλά δεν γίνεται τίποτα. Ξεσπώ. Θέλω να τα διαλύσω όλα μέσα στο σπίτι. Ποιος τόλμησε να το κάνει αυτό; Ποιος είχε το θράσος να μπει στο σπίτι μου και να πάρει την ζωή του πατέρα μου; Θα τον βρω! Όποιος και να 'ναι θα τον βρω και θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, αργά και βασανιστικά ώστε να πάρει μια γεύση του τι θα πει πόνος.

Κάποιος με τραβάει μακριά του. Χτυπιέμαι και προσπαθώ να έρθω κοντά πάλι στην σορό. Ποιος τολμά; Πάλι ο ξένος είναι μαζί μου. Τι θέλει;

"Φύγε!" Ουρλιάζω.

"Δεσποινίς αφήστε με να σας βοηθήσω."

"Τι να βοηθήσεις; Ποιος νομίζεις ότι είσαι και μπορείς να βοηθήσεις εμένα;"

"Είμαι ιδιωτικός ντετέκτιβ." Κάνει μια παύση και βγάζει μια κάρτα από το καφετί δερμάτινο πορτοφόλι του. "Ονομάζομαι Αντόνιο Ντελ Τόρο και θα ήθελα να αναλάβω την υπόθεση του πατέρα σας."

✵

Έχουν περάσει πέντε μέρες από τότε που ο μπαμπάς δολοφονήθηκε. Πριν δύο μέρες έγινε η κηδεία του και δεν έχω καταφέρει να κλείσω μάτι ακόμα.
Βρίσκομαι σε να καφέ μαζί με τον Αντόνιο. Εκείνον που θέλει να με βοηθήσει να βρω το δίκιο μου. Τύχαινε να ήταν στο πάρτι την νύχτα εκείνη και θεώρησε σωστό να με υποστηρίζει μιας που βρισκόταν στον χώρο. Κατάγεται από την Ισπανία, οι γονείς του είναι αγρότες και εκείνος μετανάστευσε την Ιταλία για να εκπληρώσει το όνειρό του να γίνει εισαγγελέας. Δεν το έχει καταφέρει ακόμα αλλά το παλεύει.

"Λοιπόν, θα θέλατε να αρχίζουμε;" Βγάζει ένα μικρό σημειωματάριο από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του μαζί με μια πένα.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καθαρίζω το μυαλό μου. "Ωραία, η ιστορία πάει κάπως έτσι..."