BİR İZ BIRAKAN AŞK

Eski bir kitapçının köhne dükkanında, tozlu raflar arasında, iki kalp arasında başlayan bir hikaye vardı.

Selim, sakin ve mütevazı bir kitapçıydı. Günlerini kitapların arasında geçirir, eski kitapların kokusunu solurdu. Bir gün, dükkanına yeni bir müşteri geldi. Ayşe, kır çiçekleri kadar güzel, gülüşüyle dükkanı aydınlatan bir kadındı. İlk görüşte aşık olmuş gibiydi Selim.

Ayşe, her gün dükkana uğramaya başladı. Selim, onun gelişiyle dükkanında yeniden doğmuş gibi hissediyordu. Birbirlerine sohbet ederken, kitaplardan, müzikten, hayattan bahsederlerdi. Aralarında özel bir bağ oluşmuştu; sanki yıllardır birbirlerini tanıyorlarmış gibi hissediyorlardı.

Bir gün, dükkanın köşesindeki eski bir piyano, Selim'in dikkatini çekti. "Bir zamanlar bu piyanoda çalardım" dedi hüzünle. Ayşe, gözlerinde parlayan o hüzünlü ifadeyi fark etti ve merak etti: "Neden artık çalmıyorsun?" Selim, geçmişte yaşadığı acıları anlattı. Piyanoyu, eski aşkını ve onunla olan tüm anıları hatırlatan bir obje haline gelmişti.

Ayşe, kararlı bir ifadeyle Selim'e baktı. "Belki de bu piyanoda yeni bir başlangıç yapabilirsin" dedi. İlk başta tereddüt eden Selim, Ayşe'nin teşvikiyle piyanoya oturdu. Parmakları tuşlara dokunduğunda, yılların getirdiği acılar yerini müziğin huzur veren ritmine bıraktı.

O günden sonra, Selim ve Ayşe'nin ilişkisi derinleşti. Birlikte kitap okudular, müzik dinlediler, birlikte zaman geçirmenin keyfini çıkardılar. Birbirlerine olan sevgileri, dükkanın duvarlarını aşıp gönüllerinde yeni bir ev inşa etti.

Bir akşam, dükkanın önünde, yağmurlu bir gecede, Selim, Ayşe'ye diz çökerek evlenme teklif etti. Yağmur, sevgililerin duygularını ve bağlarını temizledi, onları birbirine daha da yaklaştırdı.

Sonra, eski kitapçının duvarlarındaki sessizlik, bir zamanlar unutulmuş ama şimdi sonsuza dek hatırlanacak bir aşkın şarkısına dönüştü.

Ve böylece, Selim ve Ayşe, bir iz bırakan aşkla birbirlerine sarıldılar, geçmişin acıları yerine geleceklerinin mutluluğuyla dolup taştılar.