Ik weet niet waar naar toe gelopen. Ik zou beter naar huis gaan. Maar waar ben ik? Ik herken me hier niet. Ik wandel wat terug en beslis om op een bankje te gaan zitten in het park. Ik kijk op men gsm. Gemist oproepen, berichten verschijnen op men scherm.
Floor:
Emma, waar ben je? Ik ben niet boos ofzo op jou!
Vince:
Emma, ik hoorde het van floor please bel me terug!
Floor:
Emma, waar ben je?
Vince:
Emma, waar ben je?
Floor:
Het spijt me Emma
Vince:
Wat is er?
Vince:
Ik ben een luisterend oor voor jou!
Floor:
Emma, ik maak me zorgen, waar ben je toch?
Vince:
Emma, ik mis je! Laat iets van je horen!
Floor:
Emma neem op!
Vince:
Emma, bel me alstublieft terug!
Floor:
Emma laat op zijn minst weten of alles oké is.
Onbekend:
Je collega's missen je! Moet je niet antwoorden?
Ik lees alle berichten, maar antwoord er niet op. Bij het laatste bericht wordt ik kwaat en smijt mijn gsm de grond in. "Zeg, gaat gaan ja?" Vraagt een voorbijganger. "Wat, wat is jou probleem?!" Vraag ik wat geïrriteerd. "Nee, wat is jou probleem?!" Antwoord hij wat kwaat. "Gaat jou niets aan!" "Ge hebt toch rare mensen hé." Babbelt hij in zichzelf en gaat weg. Wat een rotte mensen heb je toch op de wereld. Ze zien dat een persoon het moeilijk heeft, maar smijten er nog wat extra bovenop. Ik zit hier nu al een tijdje, mijn gsm ligt nog altijd op de grond, veel mensen hebben me al gevraagd of alles oké is. "Emma." Hoor ik plots, maar negeer het. "Emma."
