Elouise's:
Flashback Six Months Ago
Dalawang buwan na ang nakakalipas, ngunit tila lumalayo ng lumalayo ang loob ni Harry sa akin. Sa loob ng dalawang buwan na yun wala naman akong mapigang sagot sa kanya, hanggang sa nakasalubong ko yung kapatid niya, busy sa kanila dahil umuwi na daw pala si Joanne, first love ni Harry.
Hapong hapo ako pauwi ng bahay namin. Oo we have built a house, a home atleast for me.
Nadatnan ko sa loob si Harry he's watching a K-drama, and he looks happy?
"Hey" I greeted him.
He just nodded "You didn't tell Joanne is home na pala two months ago" He looked at me confused.
"So? do you need to know?" Nagulat ako. Eto nanaman kami, kada uuwi siya Harry will be so hard at me, treat me like shit and yet I let him.
labing limang taon ko na siyang mahal, labing isang taon na ding kami. Nakakapagtaka ba kung bakit ako ang boyfriend at the very early age of 18 kami na pero hindi ako ang first love? kasi hindi sila pwede.
Joanne and Harry can never happened, because they're step siblings. Maagang namatay ang totong ina ni Harry and it lead to his dad finding a new wife the mother of Joanne, It was not a secret they love each other but tito and tita we're decided to break them apart because apparently they're family kahit na hindi talaga sila magkadugo.
At ako? I'm a mere bestfriend who's been inlove with him since we we're fourteen.
"Kelan ba magiging ako?" I asked him, ang sakit pala na yung dating mga matang tinitignan ako nang puno ng pagmamahal eh hindi na matagalang tumingin sa mga mata kong mababasa ng kahit sino ang patong patong na sakit. Pero minahal nga ba ako kahit konti?
"Pagod na ako" pagod na rin naman ako pero hindi kita sinuko.
"Bakit?" bakit, yun lamang ang kinaya ng lakas kong itanong sa kanya.
"Hindi na kita mahal" ganun ba talaga ako kahirap mahalin pero ganun din kabilis bitawan?
"Ganun lang kabilis? hindi mo na ako agad mahal?" I'm losing it, mababaliw na ata ako sa sakit.
"Wrong phrase, hindi kita minahal, hindi pala kita kayang mahalin" and there I lost my balance, nakasalampak na ako sa sahig and he doesn't care, he let me be.
"Eleven years Harry, you're telling me it's eleven fucking years and I'm nothing? b-bakit hinayaan mo parin akong makapasok sa mundo mo kung hindi naman pala totoo?" Nilakasan ko na loob ko sa pag tatanong, I'll ask everything para wala na akong mga what if's, nakayuko lang ako baka kasi hindi ko mapigilang magmakaawa nanaman sa kanyang tanggapin niya ako pag nakita ko siya.
"Natuwa ako sa pagiging pursigido mo kaya hinayaan kita, I saw you properly one day and said oh he's beautiful kaya I thought I like you at naawa ako sa pagiging desperado mo kaya akala ko mahal kita" bawat salitang lumalabas sa bibig niya para akong sinasaksak--para akong pinapatay.
"Y-you pity me? b-but you almost died saving me" gaga, bobo, tanga ka ba self? sige tanong pa, para mas masakit.
"I had no choice, kesa naman patayin ako ng kunsensya ko dahil wala akong ginawa" I'm speechless. Lahat may sagot siya, he's always been confident with his words, I should have known he never told me confidently that he loves me hindi gaya ngayon nang sabihin niyang hindi niya ako mahal.
I gulped, I'm trying to calm myself, I stood up, wipe my tears and tried my best to be brave.
"One year, isang taong ako muna ulit hanggang kaya ko na Harry, iwan mo ako ako kapag kaya ko na please, hayaan mo naman akong ihanda yung sarili kong palayain ka" Nagmamakaawa nanaman ako, gaya nung unang beses, nagmakaawa akong gamitin niya ako para makalimutan niya si Joanne, ngunit kahit anong pilit hindi parin pala.
Akala ko sa mga nakalipas na taon na nagsama kami eh ako na, ako na ang totoong mahal niya hindi pala, nagkamali pala ako.
Pero wala naman ibang dapat sisihin kundi ako hindi ba? ako ang gumawa nito sa sarili ko, ako ang nagpumilit ipagsiksikan ang sarili ko.
Tama sila, kaya siguro hanggang ngayon hindi niya pa ako inaalok ng kasal, kaya siguro nung ako nagpropose sa kanya humindi siya, akala ko hindi lang siya handa, hindi lang pala talaga ako ang nakikita niyang makakakasama habang buhay.
It was never me.
"Anim na buwan lang ang kaya kong ibigay sayo Elouise, sabi ni papa kung sa anim na buwan daw na yun habang naririto si Joanne, ay wala parin akong nararamdaman para sayo, papayagan na nila kami, pwede na namin mahalin ang isa't isa ng malaya, kaya anim na buwan lang magmula ngayon Elouise yun lang ang kaya kong ibigay"
"Ok-kay, but please kahit alam kong babalik ka na sa kanya makalipas ng anim na buwan, pretend that you love me, c-can you always tell me mahal kita until I got tired of hearing that word from you? until it feels like a lie to me too. Pwede ba yun?"
"Mahal kita Elouise" And from that day on I slowly loose my faith in love.
Kasi akala ko kaya kong baguhin, kaya ko pa siyang mapanatili sa tabi ko, pero hindi pala. When I thought he gave me a chance to keep him, he closed all doors blocking everything for me including that little place I managed to secure for years. That tiny spot in his heart were immediately shut down for me.
