AHSEN
Hızlı bir hareketle çiçeğin üzerine konan kelebeği avcumun içine hapsettim. Kelebeğin küçük çırpınışları avuç içimi gıdıkladı. Sadece hava alabileceği küçük bir açıklık bırakırken, gülümseyerek dizlerimin üzerinden kalktım ve dakikalardır bahçe koltuğun üzerinde oturan annemin yanına koşarak gittim. Yine beni duygusuz gözlerle izliyordu. Yanına yaklaştığım da kaşlarını çattı.
Adımlarımı yavaşlatıp çoşkulu bir sesle ''Anne bak bir kelebek yakaladım'' derken baş parmaklarımın birleştiği kısmı hafifçe aralayarak beyaz renkli kelebeği anneme göstermeye çalıştım. Ancak annem hiç tepki vermeden yüzüme bakmaya devam etti.
Annem kelebekle ilgilenmeyince ona göstermeyi bıraktım ve en başından beri planladığım şeyi yaparak avuç içlerimi bir birine yapıştırdım ve kelebeği ellerimin arasında ezerek öldürdüm.
''Ne yapıyorsun ?''
Annem günler sonra ilk defa benimle konuşmuştu. İçimde büyük bir mutluluk oluşurken elimi ona doğru uzattım ve avucumun üzerinde hareketsizce uzanan kelebeği ona gösterdim.
''Ona yardım ettim'' dedim büyük bir gururla, ancak ben annemin yaptığım iyiliği görüp beni taktir etmesini beklerken yüzünü kusacakmış gibi buruşturdu.
''Yardım mı ?''
Bana uzaylıymışım gibi bakıyordu. Bakışlarını görmezden gelmeye çalışarak kafamı ileri geri salladım ve parmağımla kelebeğin yüzünü gösterdim. ''Kelebeklerim ağzı yoktur, yüzlerinde ki minik hortumlarla beslenirler fakat bu kelebek yüzünden yaralanmış. Acıkmıştı ve acı çekiyordu. Bu yüzden hayatına son vererek ona bir iyilik yaptım'' dediğimde annem yüzünü daha da buruşturdu. Dediği gibi bir iyilik yapmıştım, neden bana böyle bakıyordu ki ?
''Bu sana öldürme hakkı vermez ! Hiç bir canlıya iyilik yakmak için öldüremezsin !''
Annemin bağırışı ile elimde ki kelebeği yere attım. Söylediği şeyler, yaptığı şeylerle çelişiyordu.
''Bir kaç gün önce dünyada ki insanların iyiliği için beni boğarak öldürmeye çalışmıştın'' derken sesim biraz kırgın çıktı. Babam bana zarar verdiğinde bunu beni güçlendirmek için yaptığını biliyordum, annem ise sadece benden nefret etiği için bana zarar veriyordu ve kalbimi acıtıyordu. Annem cevap vermeyince tekrar konuştum ''Normal annelerde iyilik çocuklarını boğarak öldürür mü ?''
''Sen çocuk değilsin. Canavarsın!'' Yüzüm istemsizce buruştu. Bana canavar demesinden hoşlanmıyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ANLAŞMA 🖤
RomanceAhsen Bir çok insan canavarların bir kalbi olmadığını söyler. Hayır, bu büyük bir yanlış. Doğrusu; Her canavar kalpsiz değildir ve bazılarının kalbi vardır. Bunu biliyorum, çünkü bundan yıllar önce zararsız bir duygu gibi gözüken sevgi, bana bir k...
