Ik wil je helpen ~ Ziam

#9 Ziekenhuis

Zayn
Eenmaal aangekomen in het kamertje gaan we allebei zitten. "Luister Zayn, ik doe dit alleen maar om je te helpen" zegt Niall tegen me en pakt een boekje. "Misschien heeft Liam dit al eerder verteld, maar je krijgt een boekje waarin je mag tekenen en schrijven. Al je gevoelens mag je hierin schrijven, wij zullen hier niet inkijken totdat jij dat toelaat" legt hij uit. Ik knik. Liam heeft dit inderdaad al eerder gezegd. Zou hij ook een boekje hebben?

Na een tijdje meer uitleg over het boekje en de dag te hebben gehoord wordt de sfeer serieuzer. "Zayn, je begrijpt wel dat je bijna een einde aan je leven had gemaakt?" vraagt Niall voorzichtig. Ik knik langzaam. "Wil je er misschien over praten, daar ben ik voor". Ik haal me schouders op. "Ik heb er niet echt over nagedacht, het kwam gewoon ineens" mompel ik. Niall knikt.

"Meestal worden kinderen die hierover nadenken, een soort geholpen met twee stemmen. Een kwade en het goede, soms wint het slechte, net als wat er bij jou gebeurde. Maar de goede stem was Liam, hij kwam naar jou toe om je weg te halen" legt Niall een beetje uit. "Dus ik heb een slechte stem en een goede, en de goede is Liam?" vraag ik. Niall knikt weer. "Maar de slechte is ook meestal een persoon" verteld hij, en ik weet dat hij wilt weten wie die is. Ik zucht even, hij wilt je alleen maar helpen.

"En de slechte in mijn vader" zeg ik zonder op te kijken. Al kijk ik niet weet ik gewoon dat Niall verbaasd naar me zit te kijken. Ik kijk op maar het klopt niet wat ik dacht, hij kijkt me met een soort medelijden aan? "Was hij zo erg?" vraagt hij zacht. Ik haal mijn schouders op. Ja hij heeft wel wat bij me gedaan maar zo erg was dat ook weer niet. 'Niet tegen me zijn nu, ik ga je helpen naar een beter leven'. Ik slik even.

"We praten later nog wel, ga maar naar je kamer. Ik kom jullie zo halen voor het eten" zegt Niall en begeleid me de kamer uit. Ik knik en loop weer naar onze kamer, met het boekje in mijn handen. "Hoe was het?" vraagt Liam voorzichtig. "Wel oké" en ik laat het boekje aan hem zien. Hij glimlacht klein. "Waar is de badkamer?" vraag ik na een tijdje. Liam wijst naar een deur in de kamer.

Ik loop het kleine kamertje in en kijk even rond. Snel zoek ik alle laadjes en kastjes door maar nergens vind ik iets scherps. Ik begin in paniek te raken en begin sneller te ademen. Als ik weet dat ik niks kan vinden laat ik mezelf op de grond zakken en begin te trillen. "Zayn? Gaat alles goed?" hoor ik iemand aan de andere kant vragen. Ik wil hulp vragen maar ik adem zo snel dat er geen geluid uit komt. Door het snelle ademen begin ik me licht in me hoofd te voelen. Langzaam verschijnen er zwarte vlekjes en niet veel later is het helemaal zwart.

Er schiet een pijnscheut door mijn hoofd heen, en niet veel later hoor ik piepjes. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het licht is te fel. "Zayn?" iemand pakt mijn hand. Weer probeer ik mijn ogen open te doen en nu lukt het wel. "Godzijdank, Zayn" ik wordt in een knuffel getrokken. "Liam?" vraag ik met een schorre stem. "Ja, ik ben het" hij pak mijn hand vast. Een warm gevoel verspreid zich over mijn lichaam. Mijn hele lichaam begint te tintelen. 'Vieze homo dat je bent'. "Waar ben ik?" vraag ik als ik om me heen kijk. Het is een witte kamer, ik lig op een wit bed.

"Je ligt in het ziekenhuis, Zayn" zegt Liam en net op dat moment lopen Niall en de dokter binnen. "Ah je bent wakker" zegt de dokter. "Ik ben dokter Anemaat, en ik kom een paar testjes doen, is dat oké?". Ik knik klein en hij doet een paar testjes, waarna hij een paar vragen stelt aan mij en Niall. "Ik kom zo terug met de uitslag" en hij loopt de kamer uit.

"Je mag naar huis" was de uitslag en ik zit nu weer in de auto. Het gaat allemaal zo snel. Eerst zat ik in de badkamer, toen viel ik flauw en lag in het ziekenhuis. En nu zit ik weer in de auto. "Gaat het?" vraagt Liam. Ik knik klein. "Het is een beetje veel" zeg ik zacht. Liam knikt. "Snap ik" en hij trekt me tegen hem aan, waardoor het fijne gevoel weer terug komt. "Je gaat zometeen rusten" zegt Niall. "Ik maak iets kleins te eten, aangezien je weer drie dagen niks heb gegeten". Ik zucht even maar weet dat ik geen andere keuze heb. 

Eenmaal weer terug, lopen ik en Liam terug naar de kamer. Ik zucht en ga in bed liggen. "Ga maar slapen" zegt Liam en gaat op zijn bed zitten. Ik knik klein en sluit mijn ogen. Ik zie dat Liam zijn boekje pakt en begint de tekenen. Niet veel later val ik in slaap.

'"Vind je me leuk?" vraagt Liam aan me. Hij ziet er boos uit. "I-ik kan er n-niks aan doen" mompel ik. "Vieze homo dat je bent, had ik je maar niet gered van de trein! Niemand geeft om je" roept hij. Ik krijg tranen in mijn en loop de kamer uit. "Inderdaad ga weg! Homo!" roept hij me nog na. Ik begin sneller te lopen naar Niall. "Wat is er?" vraagt hij bezorgd. "L-liam" snik ik. "Wat is daarmee?" vraagt hij. Er komt niks uit me mond door het huilen. "Praat dan! Anders kan je toch niet helpen?" vraagt hij boos. "Ik vind Liam leuk maar hij schold me uit" zeg ik snel. Niall lacht me uit. "Tuurlijk doet hij dat, z'n vieze homo als jou hoeven we hier niet" hij loopt naar zijn bureau en loopt met iets terug. Ik kijk bang aan. Niall legt zijn hand op mijn schouders en niet veel later voel ik een pijnlijke steek door me rug gaan. "Bloed maar lekker dood, homo!"'.

Ik schiet overeind. Er stromen tientallen tranen over mijn wangen. Ik had een nachtmerrie, over Liam. Dit kan niet goed zijn. Ik voel aan mijn rug maar alles is nog heel. Ik haal diep adem. "Gaat het?" Liam komt de kamer in gehaast. Bang kruip ik achteruit, van hem weg. Hij kijkt me even onderzoekend aan, waarna hij op zijn bed gaat zitten. Hij zegt niks tegen me en geeft mijn boekje aan me. Ik pak hem voorzichtig aan en begin erin te tekenen. "Nachtmerrie?" vraagt hij na een tijdje. Ik knik klein, bang dat hij me gaat uitlachen. "Geen zorgen, ik heb ze ook. Iedereen heeft ze wel is. Als je erover wilt praten mag dat" zegt hij lief tegen me. Ik knik klein en teken gewoon verder.